Portret nieistnienia – Rozdział 1

Oficjalnie rozpoczynamy nowe opowiadanie, które tym razem będzie fanfikiem osadzonym w świecie Marvela. Jak już wcześniej wspominałam, będą spoilery, więc jeśli ktoś nie chce sobie psuć przyjemności z poznawania IV fazy MCU, to powinien przeczytać ten tekst dopiero po obejrzeniu wszystkiego, co do tej pory dała nam ta franczyza.

Opowiadanie nie jest skończone, więc nie mam pojęcia, ile mi wyjdzie rozdziałów, ale mam nadzieję, że będzie ich mniej niż przy Pęknięciach ;) Nowy rozdział będzie pojawiał się co dwa tygodnie (przynajmniej w założeniu). Gdzieś pomiędzy wcisnę ostatnie fragmenty o Carlu ;> 

Ach, i bardzo dziękuję za wszystkie komentarze pod ostatnim tekstem. To najlepszy motywator! 

Pozdrawiam! 

___________________________________________________________________________

Dotarcie do Fairmount Park – największego parku w Filadelfii – nie było trudne, ale mogło okazać się czasochłonne, jeśli próbowało się dotrzeć do niego z końca miasta. Anthony Collins dziennie poświęcał ponad czterdzieści minut na podróż komunikacją miejską i spacer. W godzinach szczytu ten czas znacznie się wydłużał. Ostatecznie prawie każdego dnia marnował półtorej godziny na przejazd w dwie strony. Dla kogoś innego mogłoby to okazać się zniechęcające, ale on uparcie pokonywał znaną już na pamięć trasę, by dotrzeć do parku i przysiąść na ulubionej ławce. Była to obecnie jedyna stała w jego życiu i zawzięcie się tego trzymał.

Każdy dzień wydawał mu się monotonny i pozbawiony sensu. Minęły trzy miesiące, od kiedy Avengersi pokonali Thanosa i przywrócili wszechświatowi istoty, które ten wcześniej stracił przez psychopatycznego przybysza z kosmosu. Trzy miesiące, od kiedy świat Anthony’ego i wszystkich przywróconych powinien wrócić do normy. Ale jak miało się to wydarzyć, gdy rzeczywistość, do której powrócili, tak bardzo się zmieniła?

Godzinami potrafił przesiadywać we Fairmount Park i przyglądać się kamiennym płytom, na których wyryto nazwiska wszystkich „wymazanych” przez Thanosa. Wykonano je na wzór kamieni pamięci z Central Parku, które upamiętniały mieszkańców miasta, i choć nie były tak widowiskowe, ani estetyczne, Anthony nie umiał przestać się w nie wpatrywać. Przychodził prawie każdego dnia, siadał na swoim stałym miejscu i patrzył. Czasem spacerował przed nimi i przyglądał się nazwiskom, aż przystawał przy płycie, na której znajdowały się jego dane. Wielokrotnie wpatrywał się w nie, myśląc o tym, że nie jest już Anthonym Collinsem z kamiennej płyty. Tamten mężczyzna miał zaplanowaną przyszłość, pracę i narzeczonego gotowego poślubić go w każdej chwili. Anthony, który powrócił, nie miał już niczego. Pozostawało mu przesiadywanie w parku i rozpamiętywanie tego, co już nigdy nie wróci.

Zniknięcie, tak jak dla wszystkich, było dla niego szokiem. W swoim trzydziestoletnim życiu zdarzało mu się myśleć o śmierci. Obawiał się nieuleczalnych, wyniszczających chorób i niespodziewanych wypadków. Nigdy jednak nie przeszło mu przez myśl, że los może tak bardzo z niego zakpić i doprowadzić do tego, by po prostu przestał istnieć. Pstryknięcie palców jednego obcego z kosmosu doprowadziło do zniknięcia miliardów istot z całej galaktyki. Anthony miał tego pecha, by być jednym z nich. Działania Thanosa doprowadziły do tego, że mężczyzna po prostu wyparował. Teraz, trzy miesiące po powrocie, wciąż czuł się tak, jakby nie istniał. Świat, w którym przyszło mu ponownie żyć, był zupełnie inny od tego, z którego zniknął. Nie potrafił się w nim odnaleźć, nie potrafił się przystosować. I choć lubił myśleć, że jest wyjątkowy i jedyny w swym osamotnieniu, zdawał sobie sprawę z tego, że to nieprawda. Wszyscy, którzy powrócili, przeżywali to samo. Świadomość tego nie pomagała mu jednak poczuć się lepiej.

Bywały dni, gdy trudno było mu podnieść się z łóżka, opuścić pokój i stawić czoła temu, co znajdowało się poza nim, czyli rodzicom. To właśnie u nich pomieszkiwał już trzeci miesiąc i choć wiedział, że powinien się w końcu wyprowadzić, bo był przecież dorosłym człowiekiem, to jednak nie czuł się na siłach, by mieszkać samotnie. Nawet jeśli rozmowy z rodzicami były trudne, męczące i czasem naznaczone dużą dozą niezręczności, która nie powinna pojawiać się w relacjach rodzic-dziecko, to jednak cenił sobie ich obecność, nawet tę milczącą, zza ściany. Dobrze było czuć, że nie wraca się do pustego mieszkania.

Długo zastanawiał się nad terapeutą. Choć każdego dnia przyglądał się kamiennym płytą z długimi listami nazwisk, to jednak nie znał żadnego z nich. Nikt z jego rodziny, przyjaciół, czy nawet znajomych z dawnej pracy nie doświadczył tego, co on. Nie miał nikogo, z kim mógłby podzielić się swoim bólem i obawami przed przyszłością. Wiedział, że jego rodzina próbuje zrozumieć, przez co przechodzi, ale nie mogli mu pomóc. Oni już przepracowali swoją stratę, przyzwyczaili się do życia bez niego i nie mogli pojąć, jak czuł się, gdy wrócił i okazało się, że w jego dawnym życiu nie ma już dla niego miejsca. Potrzebował kogoś, kto go wysłucha i pomoże wszystko przepracować. Terapeuta był jedną z kilku opcji, ale Anthony nie był w pełni przekonany. Aż w końcu miesiąc temu wracał z parku, gdy na jednym z budynków dostrzegł plakat skierowany do „wymazanych”. Zapewne nie zwróciłby na niego uwagi, gdyby nie ogromne zdjęcie Spider-Mana, który zachęcał do przyjścia na grupową terapię. Myśl o tym, że miałby opowiadać o swoim życiu nie jednej, ale kilkunastu obcym osobom, była paraliżująca. Z drugiej strony byli to ludzie, którzy mieli podobne problemy i przeżywali to samo, co on. Ostatecznie postanowił dać temu szansę.

Na dwóch pierwszych spotkaniach niewiele mówił. Przedstawił się, w skrócie opowiedział o tym, w jakim momencie zniknął i jak wyglądał jego powrót, ale nie zagłębiał się w szczegóły. Potrzebował czasu, by otworzyć się przed innymi. Zamiast tego po prostu siedział i słuchał. Każda z historii była inna i jednocześnie bardzo podobna. Niektórzy stracili pięć lat z życia swoich dzieci. Inni – jak on – utracili wieloletnich partnerów. Nikt nie potrafił znaleźć pracy i wszyscy żyli dzięki specjalnym zasiłkom. Może nie było to zbyt pochlebne, ale Anthony czuł się nieco lepiej, gdy słyszał, że nie tylko on nie potrafi się pozbierać i ruszyć do przodu. Choć podświadomie wiedział o tym, to jednak dobrze było to usłyszeć. Nie był w tym osamotniony. Ktoś mógł go zrozumieć.

Na trzecim spotkaniu pojawił się lekko spóźniony. Wślizgnął się do sali i po cichu zajął jedno z pustych krzeseł w ostatnim rzędzie. Cieszył się, że nie zmuszano ich do siedzenia w kole, by każdy mógł obserwować każdego, jak to często pokazują w filmach. Łatwiej było patrzeć na jedną osobę, która akurat wstała, by podzielić się swoją historią. W ten sposób unikano wielu niezręczności.

Anthony nie miał pojęcia, co właściwie działo się na początku spotkania. Próbował wsłuchać się w opowieść kobiety, która przemawiała w chwili, w której się pojawił, ale jakoś nie potrafił. Widział jej zrozpaczoną minę i łzy w oczach, ale nie miał pojęcia, co je wywołało. Ostatecznie doszedł do wniosku, że nawet go to nie interesowało. To był dla niego jeden z tych cięższych dni, gdy miał problem, by w ogóle wyjść z sypialni. Sam był zaskoczony, że udało mu się zmotywować do przyjścia na spotkanie.

Zanim się zorientował, upłynęła połowa czasu. Może tkwiłby w tym zawieszeniu jeszcze dłużej, gdyby jego uwagi nie przyciągnął młody, jasnowłosy chłopak z trzeciego rzędu, który właśnie wstał i uśmiechał się nerwowo do obecnych. Anthony wcześniej go nie widział, ale bardzo szybko zrozumiał dlaczego.

– Cześć. Jestem Dylan i jestem tu nowy.

Anthony uśmiechnął się pod nosem na widok zestresowanego chłopaka. Wyglądał bardzo młodo i prawdopodobnie był najmłodszy z ich grupy. To była kolejna rzecz – poza nienaturalnie jasnymi włosami – która odróżniała go od reszty.

– Um, właściwie to nie wiem, od czego zacząć. Przyszedłem, bo myślałem, że spotkanie będzie prowadził Spider-Man.

Kilka osób zaśmiało się, co wyraźnie rozluźniło chłopaka, który teraz uśmiechał się bardziej szczerze.

– Wybacz to rozczarowanie. – Prowadzący spotkanie również wyglądał na rozbawionego i chyba wdzięcznego za tę chwilę wesołości. Trudno było przełamać ciężką atmosferę, jaka panowała w starej świetlicy. Nikomu nie było w niej do śmiechu. – Po pierwsze chciałbym powiedzieć, że cieszę się, że do nas dołączyłeś. A po drugie… Nie musisz mówić o wszystkim. Możesz zacząć od tych najprostszych, najbardziej powszednich problemów.

Dylan pokiwał energicznie głową i przez chwilę wyglądał, jakby się zastanawiał, od czego zacząć. Anthony go rozumiał. On też nie wiedział, co powiedzieć, gdy już wstał i czuł te wszystkie obce oczy wpatrzone w jego sylwetkę. To było deprymujące.

– Powszednie problemy… no dobra. To może zacznę od tego, że mam dwadzieścia lat. To znaczy miałem, przed zniknięciem. Teraz, już oficjalnie, mam dwadzieścia pięć. Wciąż trudno mi się z tym pogodzić, szczególnie gdy patrzę w lustro. – Znów się zaśmiał, ale tym razem słychać było, że to wymuszony śmiech. – Ale do sedna. Przed zniknięciem studiowałem biologię, byłem na ostatnim roku. Później zamierzałem wybrać się do szkoły weterynaryjnej. Po powrocie okazało się, że… – odchrząknął – nie mogę wrócić na studia, bo zostałem skreślony z listy studentów i władze uczelni nie mogą zachować się tak, jakby ostatnie pięć lat się nie wydarzyło. Dwa lata nauki przepadły, musiałbym zaczynać od nowa, oficjalnie jestem o pięć lat starszy i zupełnie mnie na to nie stać.

Dylan opadł z westchnieniem na swoje krzesło, a Anthony znów poczuł, że powietrze staje się ciężkie i duszne od przygnębiającego wyznania. Nie była to najgorsza historia, jaką tutaj słyszał, ale i tak miała wpływ na wszystkich obecnych. Po wcześniejszym śmiechu nie zostało już nic.

Spotkanie skończyło się piętnaście minut później. Niektórzy przy wyjściu wyglądali tak, jakby chcieli uciec jak najszybciej ze świetlicy i nigdy do niej nie wracać. Inni pozostali, by w niewielkich grupkach porozmawiać przez chwilę przy kawie i ciastkach. Anthony był jednym z nich, ale tylko dlatego, że został zatrzymany przez siedzącą przed nim kobietę, która najwyraźniej chciała się komuś wygadać, a nie miała śmiałości, by zabrać głos przed całą grupą. Mężczyzna przytakiwał i uśmiechał się współczująco, ale tak naprawdę nawet jej nie słuchał. Dopiero gdy ta postanowiła w końcu się pożegnać, uśmiechnął się szerzej i nawet poklepał ją niezdarnie po ramieniu, jakby to miało w czymś pomóc.

– Męcząca rozmowa?

Uniósł głowę znad plastikowego kubka z kawą i jego wzrok napotkał duże, niebieskie oczy. Dylan uśmiechał się do niego delikatnie, z sympatią. Miał wyraźne kości policzkowe i naprawdę ładne rysy twarzy.

– Poniekąd – odpowiedział zdawkowo, bo choć uroda chłopaka robiła na nim wrażenie, to jednak nie szukał w tym miejscu bliższych znajomości.

Blondyn pokiwał krótko głową, jakby naprawdę rozumiał sytuację, w jakiej wcześniej znalazł się Anthony, a następnie wskazał dłonią na kubek kawy.

– Dobra?

– Koszmarna. – Prychnął. – Oszczędzają na wszystkim, na czym się da. Ale ludzie i tak piją to z nerwów.

– Też jesteś zdenerwowany?

– Raczej znudzony.

Dylan uśmiechnął się, jakby wcale nie poczuł się urażony słowami Anthony’ego. Może faktycznie jego cierpki ton nie na wszystkich działał. Może był zbyt subtelny.

– Ale przynajmniej mają też ciastka. – Młodszy mężczyzna sięgnął po kruche ciastko i ugryzł. – No dobra, trochę suche, ale chociaż darmowe.

– Nie wiem, czy połamane zęby są tego warte. – Upił trochę kawy, skrzywił się i odstawił kubek na stół. Ten płyn kawopodobny był nawet gorszy, niż opisał to Dylanowi. – Będę się zbierał. Miło było poznać.

– Hej, nie wiem nawet, jak masz na imię!

Anthony zmieszał się i spojrzał na chłopaka z roztargnieniem. Było mu głupio, że nawet się nie przedstawił. Mógł być trudny w obyciu, ale jednak starał się trzymać określonych zasad i zachowywać w sposób kulturalny.

– Mój błąd, wybacz. – Wyciągnął dłoń. – Anthony Collins.

– Dylan Carter. Miło cię poznać, Anthony. – Czy mu się wydawało, czy ten chłopak przytrzymał jego dłoń dłużej, niżby wypadało? – Um… skoro kawa jest taka straszna, to może dasz się namówić na coś lepszego? W jakiejś kawiarni?

Obserwował, jak na policzkach blondyna pojawiają się różowe plamy i w pierwszej chwili nie wiedział, jak zareagować. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz ktoś go gdzieś zapraszał. A jeśli dobrze odczytywał sygnały, to mogło to być coś w rodzaju randki, a na takowej ostatni raz był naprawdę dawno temu.

Odchrząknął i odpowiedział nerwowym uśmiechem.

– Może za tydzień.

Opuścił świetlicę, czując na swoich plecach wzrok atrakcyjnego blondyna. Przeczuwał, że na następne spotkanie nie uda mu się dotrzeć.

***

Dylan przekręcił klucz w zamku i ze znaczną siłą pchnął drzwi wejściowe, które ustąpiły pod jego naporem. Ściągnął w przedpokoju buty, nie martwiąc się ich rozwiązywaniem, zrzucił granatową kurtkę i przeszedł do łazienki, żeby umyć ręce. W głowie wciąż odtwarzał swoje zachowanie w trakcie spotkania w świetlicy i robiło mu się gorąco na myśl o tym, jak bardzo zbłaźnił się na końcu. Wcale nie zamierzał zapraszać tego faceta – Anthony’ego – na kawę, ale jego język zadziałał bez udziału mózgu. Mężczyzna od początku nie wydawał się nim zainteresowany, jasno dawał mu do zrozumienia, że ich rozmowa jest zwykłą grzecznością z jego strony, a on i tak brnął, aż się wygłupił.

– Dureń – burknął do swojego odbicia w niewielkim lustrze nad umywalką i zwiesił głowę. Kosz od nieznajomego mężczyzny nie powinien być wielkim wydarzeniem w jego życiu, nie w obecnej sytuacji. Na pewno nie był to jego największy problem. A jednak kolejna porażka, tym razem w sferze uczuciowej, była dołująca.

Z westchnieniem otarł dłonie i przeszedł do głównego pomieszczenia, w którym znajdowała się kanapa, na której spał, a także niewielka część kuchenna z małą lodówką, starą kuchenką i jednokomorowym zlewozmywakiem. Rozpakował zakupy, włożył mrożoną pizzę do piekarnika i nastawił wodę na herbatę. Nie mógł powiedzieć, że spotkanie w świetlicy było nieudane. Wybranie się tam było spontanicznym pomysłem, decyzją podjętą pod wpływem chwili i choć jeszcze nie potrafił stwierdzić, czy takie mówienie o swoim życiu obcym ludziom było faktycznie pomocne, tak jednak czuł się nieco lepiej w grupie, mając świadomość, że nie tylko on znalazł się w tragicznej sytuacji. Tego dnia usłyszał kilka historii i każda z nich była straszna na swój sposób. Zastanawiał się, jaka historia kryła się za wycofanym, smutnym spojrzeniem mężczyzny, który dosyć subtelnie mu odmówił. Może, tak jak on, też stracił kogoś bliskiego?

Powrót do życia po pięciu latach nieobecności był trudny. Dylan przekonał się o tym na własnej skórze. Nie tylko stracił studia, pracę, szansę na wymarzony zawód i mieszkanie rodzinne, ale przede wszystkim stracił też matkę. Dla osoby „wymazanej”, której perspektywa nie uległa zmianie, wiadomość o śmierci rodzicielki była potężnym ciosem. Czasem sam sobie się dziwił, że udało mu się pozbierać. Gdy wracał do swojego tymczasowego mieszkania socjalnego, które otrzymał od miasta, gdy chodził po różnych knajpach i sklepach w poszukiwaniu miejsca pracy, starał się nie myśleć o swojej stracie. Wszystkie czarne myśli od razu wypierał z głowy, bo wiedział, że donikąd go to nie zaprowadzi. Gdyby naprawdę zaczął rozmyślać o tym, jak nagle stracił jedyną bliską osobę i całe swoje dotychczasowe życie, prawdopodobnie mógłby załamać się tak bardzo, że już by się z tego nie dźwignął. Dlatego nie myślał. Jadł, spał i uparcie starał się przetrwać w tym nowym, chaotycznym świecie, który niczego mu nie ułatwiał. Nie widział dla siebie żadnych perspektyw i każdy dzień zdawał się trudniejszy od poprzedniego. Ile jeszcze podań o pracę mógł złożyć, zanim skończą mu się wszystkie opcje w mieście?

Opadł na kanapę z talerzem pizzy i uruchomił starego laptopa, którego udało mu się odkupić za grosze w komisie z częściami elektronicznymi. Włączył serial z nielegalnego źródła, bo nie stać go było na Netflixa, i zapatrzył się w ekran, choć tak naprawdę niewiele widział. Przeżuwał powoli pizzę i myślał o miejscach, do których powinien się jutro udać. Często zastanawiał się nad tym, kiedy skończy się pomoc miasta, a on zostanie pozostawiony sam sobie. Gdyby nie specjalny zasiłek dla osób jak on, nawet nie miałby za co kupić jedzenia. I pewnie wciąż pomieszkiwałby w noclegowniach dla bezdomnych, jak mu się zdarzało na początku, zanim otrzymał kawalerkę, w której teraz mieszkał. Jego sytuacja materialna była bardzo trudna, a on z każdym dniem stawał się coraz bardziej zdesperowany. Domyślał się jednak, że nie tylko on znalazł się w takiej sytuacji. Z tego, co słyszał na spotkaniu w świetlicy, inni też mieli spore problemy. W jakiś okropny sposób było to pocieszające.

Im dłużej myślał o wieczorze z grupową terapią, tym bardziej przekonywał się do tego pomysłu. Potrzebował kontaktu z ludźmi i nie chodziło tylko o wymianę swoich problemów. Z bliskich mu osób miał tylko matkę, a gdy ta umarła… Zawsze był bardzo towarzyski, ale nigdy nie potrafił nawiązywać bliższych relacji, które mogłyby przerodzić się w przyjaźnie. Dawni znajomi ze studiów pewnie już o nim nie pamiętali. Nie miał nikogo, z kim mógłby porozmawiać o prozaicznych sprawach, zamienić chociaż kilka zdań na temat pogody. Czasem czuł się tak samotnie, że trudno było mu się zmobilizować do wstania z łóżka i ruszenia na miasto w poszukiwaniu pracy. A kolejne porażki nie pomagały. Może faktycznie miał szczęście, że dostrzegł ten plakat ze Spider-Manem. Może grupa równie zrozpaczonych, złamanych przez Thanosa ludzi odmieni w jakiś sposób jego życie. Może w końcu przydarzy mu się coś dobrego.