Powtórzyć życie – 9 – Strach

Został już tylko epilog.
Dziękuję za wszystkie komentarze.
_______________________________________________________________________

Rozmowa z Amy i czas spędzony z Nickiem sprawiły, że Peter zaczął poważnie rozważać swój dotychczasowy strach przed coming outem. Zawsze był blisko z matką i bratem, więc ukrywanie swojej prawdziwej orientacji wydawało się absurdalne. Zdawał sobie z tego sprawę, oczywiście, ale do tej pory nie potrafił przezwyciężyć tego irracjonalnego strachu, który nim kierował. Okazało się, że Nick zmienił w jego życiu znacznie więcej, niż zapewne sam mógłby przypuszczać.

Nie było sensu dłużej tego ukrywać. Po raz pierwszy Peter poczuł, że naprawdę chce podzielić się tą częścią swojego życia z najbliższymi. Utrzymywanie Nicka w tajemnicy, jakby ten był jakimś brudnym sekretem, było dla niego krzywdzące i nie wpływało dobrze na jego stan. Nie chciał dokładać mu zmartwień.

Jeszcze dwa tygodnie temu nie przeszłoby mu przez myśl, by wspomnieć o chorym chłopaku. Nie miałoby to dla niego żadnego znaczenia. Teraz jednak, gdy przed oczami widział uśmiech nastolatka, a jego uczucia z dnia na dzień narastały, wszystkie jego dotychczasowe priorytety uległy zmianie. Co prawda wciąż nie wiedział, jak zachowa się, jeśli mama lub Jack negatywnie zareagują na jego orientację i śmiertelnie chorego partnera. Miał nadzieję, że jego tchórzliwa natura nie obróci się przeciwko Nickowi. Nie mógł jednak być niczego pewnym i może właśnie z tego powodu najbardziej było mu wstyd.

Po godzinach rozmyślań zadzwonił do brata i poprosił go o spotkanie w rodzinnym domu. Wiedział, że tym ruchem wywoła ciekawość u rodziny, ale był zbyt zdenerwowany, by czekać do ich cotygodniowego obiadu. Chciał to mieć już za sobą.

– Cześć. – Uśmiechnął się dość niemrawo do matki i pocałował ją w policzek. – Jack już jest?

– Tak, przyjechał dziesięć minut temu taksówką. Co się stało?

Jego matka nigdy nie traciła czasu. Zresztą, wyglądała na tak przejętą, jakby spodziewała się najgorszego. Aż poczuł się źle, że tak ją zdenerwował swoim telefon.

– Nic złego, obiecuję. – Odwrócił wzrok, bo przecież nie mógł być w stu procentach pewny, jak kobieta zareaguje na jego wiadomości. To mogło okazać się dla niej wystarczająco złe, by nie chciała go więcej oglądać. Jak to się stało, że przez tyle lat swojego życia nie dowiedział się, jaki jest jej pogląd na inne orientacje seksualne? – Wejdziemy do środka, czy będziemy stać w wejściu?

Kobieta nie wydawała się spokojniejsza, ale kiwnęła głową i pozwoliła mu wejść. Zdążył zrobić jedynie kilka kroków, gdy na drodze stanął mu brat – wsparty o kule wyglądał bardzo nieporadnie, jakby jego ciało wciąż nie przyzwyczaiło się do tego, że potrzebuje oparcia.

– Stało się coś? Jesteś chory? Zadłużony?

Peter mimowolnie wywrócił oczami.

– Serio? Myślisz, że chcę z wami porozmawiać, bo mam długi?

– Gdybyś się zadłużył na jakieś miliony…

– I niby na co miałbym wydać te miliony? – Uniósł brwi, po raz kolejny zaskoczony absurdalnym myśleniem brata. Znał go całe życie, a jednak wciąż nie potrafił pojąć niektórych rzeczy.

Jack wzruszył ramionami, ale zanim zdążył odpowiedzieć, za plecami Petera znów pojawiła się matka.

– Długo zamierzacie tak stać? Jack, przecież widzę, że ledwo sobie radzisz z tymi kulami. Chodźcie do salonu, przygotowałam herbatę.

Młodszy z braci wymamrotał coś pod nosem, ale posłusznie ruszył za kobietą, a Peter chwilę jeszcze odczekał, zanim za nimi podążył. Wiedział, że lepiej było nie dyskutować z matką, gdy ta była zdenerwowana. Zresztą, jej pojawienie się przynajmniej przerwało tę idiotyczną rozmowę z Jackiem. Powinien przewidzieć, że jego brat zaraz wymyśli jakiś absurdalny scenariusz. Był w tym doskonały.

W salonie zasiadł w fotelu i spojrzał ciężkim wzrokiem na swoją rodzinę. Nie dało się ukryć, że był zdenerwowany. Wcześniej obmyślił przynajmniej kilka wstępów do tej rozmowy, ale teraz o każdym zapomniał. Na nic zdały się przygotowania i rozkładanie hipotetycznej rozmowy na czynniki pierwsze. Ostatecznie i tak musiał improwizować.

– Chciałem się z wami spotkać… – zaczął i westchnął ciężko, jakby już był zmęczony tą sytuacją – żeby powiedzieć wam, że z kimś się spotykam.

Jack ziewnął ostentacyjnie.

– Mało to zaskakujące, braciszku. Mama mówiła mi o twoim spotkaniu z Amy. Nawet widziałem ją ostatnio przez okno. Szybki jesteś.

Nie zdążył nawet zaprzeczyć, gdy tym razem odezwała się matka.

– Może Jack nie ujął tego zbyt subtelnie, ale cieszymy się, że wam się udało. Zawsze wiedziałam, że w końcu będziecie razem. Tworzycie piękną parę, kochanie.

Peter wziął głęboki wdech, przez chwilę nie wiedząc, jak zaprzeczyć. To było trudne. Spodziewał się, że jego matka może dojść do mylnych wniosków, ale widok radości na jej twarzy był poruszający. Nie chciał niszczyć jej szczęścia, nawet jeśli spowodowane było iluzją, która powstała w jej głowie. Przyszedł jednak w określonym celu i nie było już odwrotu. Nie, gdy przed oczami ciągle pojawiała mu się uśmiechnięta twarz Nicka.

– Myślę… – Odchrząknął. – Myślę, że źle wszystko zinterpretowaliście. Tak, dobrze rozmawiało mi się z Amy i tak, spotkałem się z nią ostatnio, ale… ale wszystko zaczęło się jeszcze przed jej przyjazdem, bo to nie z nią się umawiam. – Pokręcił głową i uniósł dłoń, by powstrzymać ich komentarze. – Poznałem kogoś w szpitalu. Nie sądziłem, że tak to się rozwinie, ale się rozwinęło i teraz nic na to nie poradzę.

– W szpitalu? – Jego matka wyglądała na wstrząśniętą. – Przecież ty nienawidzisz szpitali! To ta kobieta, o której mówił Jack, tak? Ta, którą tam odwiedzałeś?

– Chwila, chwila, stop. Coś tu się nie zgadza. – Jack aż się wyprostował, a jego twarz przybrała poważny, zupełnie niepasujący do niej wyraz. – Przecież wiem, że odwiedzałeś kogoś na onkologii. Spotykasz się z kimś, kto może w każdej chwili umrzeć? W coś ty się wpakował, Peter?

Peter przełknął nadmiar śliny i odwrócił wzrok. Starał się nie myśleć o śmierci i chorobie Nicka. Było to jednak trudne, gdy Jack ujmował to w ten sposób.

– Brzmisz tak, jakbyś cokolwiek wiedział – wydusił w końcu i spojrzał z irytacją na brata. – A nie wiesz nic, więc po prostu się zamknij i daj mi powiedzieć.

Może to wyraz jego twarzy, a może groźne nuty w jego głosie sprawiły, że jego rodzicielka nie powiedziała nawet słowa. Jack też zamilkł, chociaż jego twarz wydawała się mocno napięta, jakby wszystkimi siłami powstrzymywał się przed kolejnym komentarzem lub pytaniem.

 – Masz rację, mamo. Nie znoszę szpitali i to się nie zmieniło, ale… ale ktoś sprawił, że moja opinia o niektórych pacjentach uległa zmianie. – Zacisnął dłonie w pięści. Trudno było mu mówić, gdy czuł na sobie ich zaskoczone i pełne zmartwienia spojrzenia. Nie chciał, by sądzili, że to, co mu się przydarzyło, jest czymś złym. Już nawet nie ze względu na płeć Nicka, ale jego chorobę. – Nie chciałem tego przed wami ukrywać, ale mówienie o tym nie jest łatwe. Nigdy nie wiedziałem i wciąż nie wiem, jak zareagujecie. – Wziął głęboki wdech. – Ale chciałbym, żebyście go poznali. Bardzo.

– Go?

Trudno było mu nazwać emocje widoczne na twarzy matki. Z jednej strony widział, że była zszokowana. Nie spodziewał się niczego innego. Ale z drugiej…

– Wiedziałem!

Jack natomiast wyglądał na rozluźnionego i zupełnie niezaskoczonego. On w końcu spotkał już Nicka. Nie był idiotą i potrafił dodać dwa do dwóch.

– To ten dzieciak, z którym cię widziałem, co?

– Dzieciak?!

– Daj spokój mamo, nie aż taki dzieciak! – Jack zaśmiał się i spojrzał na kobietę z uśmiechem, jakby naprawdę nie dostrzegał przejęcia na jej twarzy. – Może naleję ci wina, zamiast tej herbaty, co? Chyba potrzebujesz.

Peter w ciszy obserwował, jak jego brat otwiera wino i podaje matce kieliszek. Wciąż czekał na jej reakcję, o ile tempo, w jakim wypiła trunek, nie było odpowiedzią na wszystko.

– Zaskoczyłeś mnie, Pet. – To było pierwsze, co usłyszał od swojej rodzicielki, gdy ta w końcu odchrząknęła i zebrała słowa. – Miałeś już przecież dziewczyny i wydawało mi się…

– Lubię kobiety, mamo – przerwał jej z lekkim zawstydzeniem. – Ale mężczyzn też.

– Więc jesteś…

– Biseksualny, tak – dokończył, widząc, że jego matka nie umie lub nie może wypowiedzieć tego słowa. Wyczuwał zresztą, że atmosfera w pomieszczeniu stała się wyjątkowo napięta, nawet jeśli Jack starał się pokazywać, jak bardzo jest rozluźniony. – Przeszkadza ci to?

Niełatwo było siedzieć tam i obserwować zmiany na twarzy matki. Peter od początku nie czuł się zbyt pewnie, a teraz było jeszcze gorzej. Przychodząc tutaj, wiedział, że może spodziewać się każdej reakcji, ale podświadomie chyba wierzył, że kobieta go zaakceptuje. Teraz jednak nie mógł być tego taki pewny. Wszystko jednak zmieniło się, gdy jego matka niespodziewanie wstała i podeszła do niego, zmuszając go tym samym do uczynienia tego samego.

– Nie, Peter, nie przeszkadza – powiedziała i uśmiechnęła się, choć w jej oczach można było dostrzec łzy. – Zaskoczyłeś mnie i to bardzo, ale… ale to niczego nie zmienia. Jeśli w jakikolwiek sposób sprawiłam, że tak pomyślałeś, to przepraszam.

Nie potrafił znaleźć słów, by odpowiedzieć, więc po prostu ją przytulił. Trudno było wyrazić, jak wielki ciężar zniknął z jego klatki piersiowej – zupełnie, jakby znów mógł zacząć oddychać pełną piersią.

– No, i właśnie na to czekałem! – Nie wiedzieć kiedy, Jack również się do niego zbliżył i teraz objął ich ramionami, choć Peter odczuł to bardziej jako dodatkowy ciężar, gdy ten się o niego oparł. – Rodzinka w komplecie.

Peter wywrócił oczami, ale uśmiechnął się pod nosem. On też na to czekał. Teraz mogło być już tylko lepiej, prawda?

Dziesięć minut później sączył powoli herbatę i czekał na pytania, które – jak dobrze wiedział – wkrótce nadejdą. Jego rodzina najwyraźniej mogła zaakceptować jego orientację, ale partner ze śmiertelną chorobą… To pewnie wymagało dodatkowej opowieści.

– Więc… to ten chłopak, tak? Ten, u którego cię znalazłem?

Na szczęście plotkarska natura Jacka nie kazała mu długo czekać. Ten zawsze musiał wszystko wiedzieć, zawsze musiał wtrącać się w sprawy, które bezpośrednio go nie dotyczyły. Taki był już jego urok.

– Tak, to Nick. – Uśmiechnął się na wspomnienie chłopaka. Widział go raptem wczoraj, a już za nim tęsknił. Miał wrażenie, że zbyt późno do niego dotarło, że powinien poświęcać mu każdą wolną chwilę i czerpać z tej relacji jak najwięcej. – Poznaliśmy się, gdy miałeś wypadek. Zupełnie przypadkowo wpadłem na niego na korytarzu.

– To chyba jeszcze dzieciak, co?

– Jest młodszy, fakt. – Uśmiechnął się krzywo. – Ale życie wystarczająco mocno go już doświadczyło. Jest bardzo dojrzały. – Może nie była to do końca prawda, szczególnie gdy przypominał sobie o ich utarczkach słownych, ale on sam nie był wcale dojrzalszy, chociaż starał się udawać, że jest inaczej.

– Czyli ten chłopiec… – Jego matka wciąż wyglądała na mocno poruszoną i chyba nie wiedziała, jak powinna wypowiadać się o Nicku. – On jest chory, tak?

– Rak trzustki.

Cisza była bolesna. Peter doskonale wiedział, jak to zabrzmiało. To był wyrok.

– Peter…

– Wiem. – Uśmiechnął się sztucznie. – Wiem, jak to brzmi. Ale on jest… – Pokręcił z niedowierzaniem głową nad własnymi uczuciami. – Chcę, żebyście go poznali.

– Kochanie… – Matka spojrzała na niego z takim współczuciem, że aż odwrócił wzrok i wbił go w okno. – Chyba nie zdajesz sobie sprawy… nie wiesz…

– Wiem, mamo. – Zacisnął wolną dłoń w pięść. W drugiej wciąż trzymał swój kubek z Kaczorem Donaldem. – Ale nie mogę go zostawić, nie chcę go zostawić. Obiecałem, że przejdziemy przez to razem. A on naprawdę by się ucieszył, gdyby mógł was poznać.

– Ja mogę z tobą pojechać. Chętnie go poznam.

Peter uśmiechnął się z wdzięcznością do Jacka. Widział po minie matki, że to było dla niej trochę za dużo; że ją przytłoczył swoimi wyznaniami i nieoczekiwaną prośbą. Nie zamierzał jednak przepraszać. Robił to dla Nicka.

– Dzięki, ale nie dziś. – Uśmiechnął się szerzej na myśl o planszówce, która znajdowała się w jego samochodzie. – Mamy już plany.

***

Dzień był deszczowy i wietrzny, ale Peter czuł się tak dobrze po rozmowie z rodziną, że gdy jechał do szpitala, ledwo zwracał uwagę na burzowe chmury nad miastem. Może rozmowa z matką i bratem nie poszła tak, jak sobie zaplanował, ale był po niej przepełniony nadzieją. Nie tylko czuł się zaakceptowany, ale wierzył też, że jego rodzicielka przełamie się i będzie chciała poznać Nicka, zanim całkowicie utraci taką możliwość. Był też wdzięczny Jackowi za jego reakcje i chęci. Może nie zawsze się rozumieli, ale zawsze mogli na siebie liczyć. Doceniał to.

Po szpitalnych schodach wchodził niemal tanecznym krokiem. Z planszówką pod pachą przeszedł obok recepcji, ukłonem witając się ze znajomą recepcjonistką, a następnie podszedł do windy i wybrał odpowiedni guzik. Czuł się podekscytowany i nie mógł już doczekać się chwili, w której zobaczy nastolatka i opowie mu o dzisiejszych wydarzeniach. Chciał już zobaczyć uśmiech na twarzy chłopaka, gdy powie mu, że jego brat go akceptuje i chce go poznać; gdy udowodni mu, że się go nie wstydzi.

Korytarz przemierzył z lekkim sercem i nietypowym dla siebie, radosnym uśmiechem, który nie chciał zniknąć z jego twarzy. Przed wejściem do sali wziął głęboki wdech i otworzył drzwi. Gdy dostrzegł puste, pościelone łóżko w pierwszej chwili nie zareagował, tylko gapił się na nie z niezrozumieniem. Dopiero po chwili zamrugał, a pudełko z planszówką wypadło mu z rąk i z łoskotem uderzyło o posadzkę. Niewielkie elementy gry rozsypały się po podłodze, ale Peter nie zwrócił na to uwagi, zbyt skupiony na tym opuszczonym łóżku, które przecież nie powinno takie być.

– Niemożliwe… – wydusił i zamrugał, by odgonić napływające łzy.

Najczarniejsze myśli zalały jego umysł, gdy zaczął myśleć, że znów się spóźnił, że nic już nie zrobi i wszystko przepadło. A jednak rzeczy Nicka wciąż się tu znajdowały, wciąż widział je na szafce, obok łóżka. Przełknął więc gulę w gardle i pospiesznie opuścił salę, by odnaleźć lekarza. Najpierw jednak trafił na pielęgniarkę, która szybkim krokiem podążała w stronę windy.

– Przepraszam! – zawołał i zbliżył się do niej. – Szukam pacjenta z sali 203. Młody chłopak, rak trzustki.

– Szuka pan Nicka?

Peter kiwnął głową, nie wiedząc, jak powinien interpretować dziwny błysk w oku pielęgniarki.

– Właśnie rozmawia z lekarzem. Niedługo powinien zostać przewieziony do sali.

– D-dziękuję…

Gdy kobieta zniknęła w windzie, Peter oparł się o ścianę i ukrył twarz w roztrzęsionych dłoniach. Nie potrafił się uspokoić. Ulga, jaką odczuł, była niewyobrażalna, a jednak jego serce wciąż biło niespokojnie. Nie sądził, że będzie to takie trudne. Już zawsze będzie tak reagował na puste łóżko? A co, jeśli za którymś razem to nie będzie konsultacja z lekarzem?

– Peter?!

Odwrócił się i na drugim końcu dostrzegł Nicka na wózku, którego słaby głos dotarł do jego uszu. Wózek pchała młoda, uśmiechnięta pielęgniarka. Wszystko musiało być w porządku.

Prawie przebiegł dzielący ich odcinek i zatrzymał się przed wózkiem.

– Ja go zawiozę, dziękuję.

Był już na tyle znany na tym oddziale, że kobieta nie oponowała i pozwoliła mu zająć się Nickiem. Gdy tylko zniknęła za rogiem, Peter opadł na kolana przed wózkiem i przytulił zaskoczonego chłopaka.

– Nie strasz mnie tak więcej – poprosił cicho.

– Och, Peter. – Nastolatek pogładził go karku. – Myślałeś, że to koniec?

– Nie mów tak. – Odchrząknął i odsunął się. – Po prostu tak nie mów. Zabiorę cię do sali. Musisz odpoczywać.

Radość, którą dostrzegł na twarzy Nicka, odebrał jako reakcję na jego pojawienie się. Ten chłopak zawsze tak bardzo cieszył się na jego widok. Peter nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczył.

Gdy wjechali do pomieszczenia, widok rozrzuconych części gry od razu sprawił, że mężczyźnie zrobiło się głupio.

– Wybacz – wymamrotał i zaczął manewrować wózkiem w taki sposób, by nie najechać na któryś z elementów. – Zaraz to posprzątam.

Nick obrócił się i spojrzał na niego z radością w oczach.

– Naprawdę się przestraszyłeś.

Peter tego nie skomentował. Pomógł chłopakowi wstać z łóżka, pocałował czubek jego głowy, a następnie powoli ułożył go na łóżku. Dopytał jeszcze, czy mu wygodnie, a gdy ten potwierdził, zabrał się za sprzątanie.

– Muszę ci coś powiedzieć.

– Ja tobie też.

– To… może ty pierwszy.

Zerknął na Nicka, którego głos zadrżał, jakby obawiał się tego, co mężczyzna może mu powiedzieć; jakby obawiał się, że Peter może go zostawić.

– Rozmawiałem z rodziną. Powiedziałem im o tobie.

– Naprawdę?! – Nick wyglądał na zszokowanego. – I… I jak zareagowali?

– Jack chce cię poznać. Chciał przyjechać już dziś, ale powiedziałem mu, że mamy plany. – Wskazał na część gry w pudełku. – A przynajmniej mieliśmy. Mam nadzieję, że nic się nie zgubiło, bo tylko wypożyczyłem.

– Oczywiście, że wypożyczyłeś. – Nastolatek zaśmiał się, a jego twarz rozpromieniła się tak bardzo, że Peter nie potrafił odwrócić od niego wzroku. – Nie mogę uwierzyć, że im powiedziałeś. Wydawało mi się… – Pokręcił głową. – Też z chęcią poznam twojego brata.

Kiwnął głową i wrócił do sprzątania. Gdy gra znalazła się w pudełko, odsunął wózek od łóżka i przysiadł na swoim zwyczajowym miejscu.

– A ty co chciałeś mi powiedzieć?

Widział na twarzy Nicka, że ten jest podekscytowany. Oczy błyszczały mu wręcz nienaturalnie, jakby miał gorączkę.

– Będą mnie operować.

Peter zmarszczył brwi i w pierwszej chwili nawet nie zareagował. Wydawało mu się, że się przesłyszał.

– Operować? – powtórzył. – Jak to? Przecież leżysz tu już tyle czasu, chemioterapia podobno niewiele dawała… Nie rozumiem.

– Nie cieszysz się?

– Oczywiście, że się cieszę! – Od razu złapał jego dłoń i ścisnął ją delikatnie. – Ale nie rozumiem. Jak to możliwe?

– Lekarze też są zaskoczenie. – Nick uśmiechnął się radośnie, a jego policzki pokryły się czerwienią, co nienaturalnie kontrastowało z jego bladą skórą. – To… to bardzo rzadkie, ale wygląda na to, że chemioterapia jednak przyniosła jakieś skutki. Na tyle, że jednak mogą mnie operować.

– Po tylu miesiącach… – Peterowi nie mieściło się to w głowie. Szukał informacji o tym raku w internecie i to, co wyczytał, nie nastrajało pozytywnie. Nie był jednak lekarzem. – To niesamowite, kotku. – Uśmiechnął się do niego szeroko i wychylił się, by ucałować delikatnie jego usta.

– Wiesz, że to nic pewnego i nie wiadomo, jak będzie po operacji, ale… Ale jest szansa, Pet. Po raz pierwszy naprawdę jest.

Peter zaśmiał się, wciąż nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszał. To było tak nieprawdopodobne. Jeszcze chwilę temu obawiał się, że Nick może już nie żyć, a teraz słyszał, że ten może mieć jeszcze szanse… Życie przy tym chłopaku było jak rollercoaster.

Odchrząknął i wycisnął jeszcze pocałunek na dłoni chłopaka, zanim się odsunął. Wiedział, że jego oczy są zaszklone i Nick może to zobaczyć. Ten dzień przyniósł mu za dużo emocji, by spokojnie mógł sobie z nimi poradzić.

– To co… – wskazał palcem na planszówkę. – Zagramy?