Powtórzyć życie – 6 – Wstyd

Nowy Rok, nowy rozdział! Chciałabym z tej okazji życzyć Wam szczęścia, miłości i oby ten rok okazał się dla Was rokiem udanym, pełnym sukcesów i lepszym od poprzedniego. To w końcu nowa dekada. Musi w tym coś być :D 

Jak zawsze dziękuję za komentarze i nie obrażę się, jeśli będziecie dzielić się ze mną swoimi opiniami :D 

Pozdrawiam! 

______________________________________________________________________

Nick był skołowany. W trakcie kolejnych odwiedzin Petera nie był pewny, jak powinien się zachowywać, więc w rezultacie był w nietypowy dla siebie sposób cichy i wycofany. Po nieoczekiwanym pocałunku nie rozmawiali o nim, a mężczyzna zachowywał się tak, jakby nic się nie wydarzyło, więc chłopak również nie poruszał tego tematu. Nie mógł jednak przestać zastanawiać się nad ich relacją. Czy coś się zmieniło? Czy mógł teraz chwycić Petera za dłoń lub pocałować go, gdy ten znajdzie się wystarczająco blisko? Kim teraz dla siebie byli?

Bał się pytać, więc w rezultacie tkwił w zawieszeniu, nie wiedząc, co robić. Jego los był niepewny i w każdej chwili mógł stracić ostatnią szansę na jakąkolwiek bliższą relację, ale jednocześnie obawiał się, że znów wystraszy Petera. Przecież ten pocałunek mógł być jedynie nieprzemyślanym działaniem spowodowanym historią z dzieciństwa, zwykłym zachowaniem pod wpływem chwili. Możliwości było tak wiele, a czasu tak mało. To dodatkowo stresowało Nicka i pogarszało jego stan.

A jednak nie mógł przestać o tym myśleć, bo tak naprawdę nie mógł przestać myśleć o Peterze od ich pierwszego spotkania, gdy mężczyzna nawet nie był dla niego miły. A jednak było w nim coś, co sprawiło, że Nick nie potrafił wyrzucić go z pamięci. I każde kolejne spotkanie utwierdzało go w przekonaniu, że to coś, co dostrzegł w mężczyźnie, go nie zmyliło. Był on wart bliższego poznania i wielokrotnie to udowodnił. Jego opowieści były poruszające, zainteresowania naprawdę ciekawe i Nick mógł go słuchać godzinami. Nie było też nic lepszego od przekomarzania się z nim i oglądania jego zirytowanej miny. Uwielbiał go drażnić.

Zauroczenie Peterem pojawiło się od razu, już pierwszego dnia, mimo przykrych słów, które od niego usłyszał i było związane z tym, że mężczyzna był dla Nicka atrakcyjny fizycznie. Po bliższym poznaniu zakochanie wydawało się naturalnym krokiem, który chłopak oczywiście bezmyślnie wykonał, bo nie było niczego, co mogłoby go przed nim uchronić. I tkwił tak w swoim uczuciu, pewien jedynie tego, że zaskarbił sobie przyjaźń mężczyzny. Bo przecież gdyby tak nie było, to ten nie miałby powodów, by ciągle wracać do miejsca, którego nie znosił…

Historia z dzieciństwa, którą Nick od niego usłyszał, zrobiła na nim spore wrażenie. Mógł tylko wyobrażać sobie, jak wielką traumą musiało być dla dziecka spotkanie ze śmiercią (bo jak inaczej mógł nazwać wizyty u chorej na raka osoby), gdy jego ojciec niczego mu nie tłumaczył i tylko na niego wrzeszczał. Teraz już znacznie lepiej rozumiał niechęć Petera do szpitali i te spojrzenia, którymi obdarowywał go na początku ich znajomości. Zapewne myślał, że chłopak ich nie dostrzega, ale on widział wszystko bardzo wyraźnie. Zdawał sobie sprawę z tego, jak wygląda jego ciało, łyska czaszka i niezdrowo blada skóra. Nie był głupi. Sam nie potrafił patrzeć na swoje odbicie, więc i wzrok mężczyzny jakoś specjalnie go nie dziwił.

Im bardziej podejście Petera się zmieniało i im cieplej na niego patrzył, tym Nick bardziej się w nim zakochiwał. I wydawało mu się, że jest w tym uczuciu oczywisty. Czasem nie potrafił powstrzymać maślanego wzroku, gdy mężczyzna wyciągał ze swojej torby kolejne rzeczy, które specjalnie dla niego przyniósł; albo gdy wstępował do niego tylko na dziesięć minut, mimo oczywistego braku czasu, byleby chłopak nie czuł się rozczarowany. Oczywiście czasem, z niezrozumiałych dla Nicka powodów, w ogóle nie przychodził, mimo wcześniej obiecanej wizyty, a wtedy nastolatek zastanawiał się, co zrobił źle. Ale mimo to, wolał pamiętać te szczęśliwsze chwile, które i tak przeważały.

Po nieoczekiwanym pocałunku, jakim uraczył go Peter, przemknęło mu przez myśl, że mężczyzna dostrzegł jego zauroczenie i chciał mu zrobić przyjemność, wiedząc, że i tak nie musi się z niczym deklarować, bo Nick wkrótce umrze. Była to nieznośna myśl, która ciągle do niego wracała i nie pozwalała spać. To był kolejny powód, przez który wstrzymywał się przed rozpoczęciem poważnej rozmowy. Bał się, że mężczyzna przyzna się do swojej litości lub – co gorsza – spróbuje kłamać, a on to zauważy. To byłoby znacznie gorsze niż nieodwzajemnione uczucie. Ostatecznie Nick potrafił zadowolić się tylko przyjaźnią Petera. To było i tak więcej niż dostał przez całe życie.

***

Peter pojawił się u Nicka z laptopem i bardzo poważnym wyrazem twarzy.

– Dziś będziemy nadrabiać Marvela – oznajmił, zamiast zwyczajowego powitania.

Chłopak leżący na łóżku zrobił zdziwioną minę i przeniósł wzrok z twarzy mężczyzny na trzymany przez niego pokrowiec.

– Co?

– Mówiłeś, że zatrzymałeś się na pierwszej części o Kapitanie Ameryce, a od tego czasu naprawdę sporo się wydarzyło. – Powaga na jego twarzy była tak wielka, jakby właśnie był w trakcie misji mającej na celu uratowanie całego świata. – I musisz to nadrobić. To naprawdę wstyd nie znać Marvela, dzieciaku.

Peter był tak skoncentrowany na zdejmowaniu różnych rzeczy z szafki znajdującej się obok łóżka chłopaka, że nie zauważył dziwnego skurczu na jego twarzy.

– No dobra… – Nick odchrząknął, po czym uśmiechnął się kpiąco. – To naprawdę miłe, że pozwalasz mi decydować o tym, co będziemy robić.

Mężczyzna prychnął cicho i złapał szafkę po bokach, aby ją przesunąć.

– Decyzje powinien podejmować mądrzejszy – stwierdził i stęknął. – Co za cholerstwo…

– A za pracę fizyczną powinien brać się ktoś, kto ma do tego jakiekolwiek predyspozycje… – Nick zakpił, przyglądając się próbom przesunięcia szafki. Wiedział, że ta nie należała do najlżejszych, ale i tak nie mógł pozwolić sobie na pozostawienie kondycji fizycznej przyjaciela bez komentarza. – A ty… No cóż. Ćwiczyłeś coś kiedykolwiek?

Peter posłał nastolatkowi zirytowane spojrzenie i jeszcze przez chwilę ustawiał szafkę tak, by obaj mogli oglądać film na znajdującym się na niej laptopie.

– Śmiej się, śmiej – prychnął. – Sam byś sobie lepiej nie poradził, ale kpić ze staruszków to potrafisz.

Coś w twarzy Nicka sprawiło, że przystanął i spojrzał na niego uważniej.

– Co się dzieje?

Przemknęło mu przez myśl, że może chłopak znów gorzej się czuje i swoimi kpiącymi komentarzami chciał mu dać do zrozumienia, że nie ma siły na oglądanie czegokolwiek. Peter by to zrozumiał, oczywiście. Wciąż nieświadomie ignorował jego stan, wciąż nie zauważał drobnych sygnałów, jakie czasem nastolatek mu wysyłał, ale to nie znaczy, że się nie przejmował. Mogli sobie żartować, mogli się wzajemnie obrażać, ale Peter naprawdę interesował się Nickiem i jego zdaniem. Nie chciał, by ten myślał inaczej.

I jakby na potwierdzenie swoich słów, chłopak uciekł wzrokiem w bok, a na jego twarzy pojawił się… wstyd. Tak, inaczej nie dało się tego określić. A minę tę robił za każdym razem, gdy czuł się słabo, a nie potrafił tego wyrazić, bo za krępował go jego stan.

– Nie musimy oglądać, jeśli nie chcesz… – zaczął powoli i zamiast zabrać się za włączanie laptopa, przysiadł na stołku obok łóżka. – Możemy po prostu porozmawiać albo mogę dać ci spokój, jeśli nie masz siły.

– Nie. – Nick odchrząknął i pokręcił głową. – Nie o to chodzi. Po prostu… – Wyraźnie się zawahał. – Chciałem porozmawiać.

– W porządku. – Peter wzruszył ramionami i ściągnął ze swojego ramienia czarną nitkę, którą właśnie dostrzegł. Ubrany był w brązową koszulę w kratę i zwykłe, ciemne jeansy. Widać było, że preferował raczej prosty styl. – Innym razem obejrzymy, luz.

– Nie. To znaczy… Chciałem poważnie porozmawiać.

Mężczyzna spiął się, a na jego twarzy pojawił się nerwowy uśmiech.

– Mhm, ty to zawsze wiesz, jak zachęcić człowieka do rozmowy.

Nie był gotowy na mówienie o chorobie chłopaka. Nie chciał rozmawiać o jego złych wynikach badań, o pogarszającym się stanie, o pogrzebie. Wolał cieszyć się tym, co teraz mieli.

Zanim Nick zdążył odpowiedzieć, obaj usłyszeli głośne chrapanie dochodzące z łóżka obok. W tym samym momencie spojrzeli w tamtym kierunku, dostrzegając zaledwie głowę starszego mężczyzny wystającą spod grubej kołdry i koca. Dźwięk chrapania powtórzył się – jeszcze głośniejszy i jeszcze bardziej irytujący.

– Dziwne, że nie obudził się, gdy szurałeś po podłodze tą szafką…

Peter prychnął i odwrócił wzrok od drugiego pacjenta. Od kiedy pojawił się na sali Nicka, ignorował jego obecność i zdawał się nawet go nie zauważać. Gdyby nie dźwięki, jakie ten czasem z siebie wydawał, zupełnie zapomniałby o jego obecności. Szczególnie że gdy odwiedzał przyjaciela, staruszek prawie zawsze spał.

– Powinni wam tu zamontować jakąś zasłonę – stwierdził i zerknął na sufit, jakby spodziewał się tak cokolwiek znaleźć. – Zapewnić trochę prywatności.

– Zasłona nie sprawi, że przestanę słyszeć, jak chrapie. – Nick uśmiechnął się z rozbawieniem. – Gdybyś słyszał, jak on w nocy czasem potrafi… – Pokręcił głową. – Nieważne. Wracając do tego, co chciałem…

– Peter?

Tym razem obaj spojrzeli w stronę drzwi, gdzie w progu na wózku siedział młody mężczyzna i patrzył na nich z ewidentnym zaskoczeniem wymalowanym na twarzy. Żaden z nich nie usłyszał otwierających się drzwi.

– Jack? – Peter otworzył szerzej oczy i przez chwilę nie wiedział, co powiedzieć. Zerknął krótko na twarz przyjaciela, a zrozumienie, jakie pojawiło się na jego twarzy, upewniło go w tym, że Nick domyślił się, kim był mężczyzna siedzący na wózku. – Co ty tutaj robisz? I dlaczego jesteś na wózku? Stało się coś?

– Chciałem poznać twoją uroczą dziewczynę. – Jack uśmiechnął się, a jego wzrok skierowany na bladego, skulonego na łóżku Nicka był bardziej niż wymowny. – Hannah pożyczyła mi wózek.

Peter zmrużył oczy i zacisnął usta w wąską kreskę. Nie podobało mu się zagranie brata. I nie podobało mu się, że ten zobaczył, kogo odwiedza w szpitalu. Nie chciał łączyć nastolatka ze swoją rodziną.

Obrócił się w stronę zaskoczonego chłopaka i wymusił uśmiech.

– Będziemy musieli przełożyć tę rozmowę – wymamrotał i sięgnął po laptopa leżącego na nogach Nicka, by ponownie zapakować go w pokrowiec. – Postaram się wrócić i przesunąć z powrotem tę szafkę, żebyś mógł do niej sięgnąć, w porządku?

– Jasne. – Chłopak uśmiechnął się słabo i podciągnął kołdrę bardziej pod brodę, jakby chciał skryć się przed oceniającym wzrokiem Jacka. – Nigdzie mi się nie spieszy.

Mężczyzna wywrócił oczami i przerzucił torbę przez ramię.

– Do zobaczenia później.

***

Był wściekły na brata. Jemu nigdy nie przyszłoby do głowy, by zachować się w podobny sposób. Wymyślanie intrygi, by wtrącać się w jego życie? Nie spodziewał się czegoś tak żenującego nawet po Jacku.

– Odbiło ci?! – warknął, gdy tylko opuścili salę Nicka. – Szpiegujesz mnie?

– Hej, wyluzuj! – Jack od razu uniósł dłonie w obronnym geście i spojrzał na niego z dołu z miną szczeniaczka. – Mówiłem już, że chciałem tylko poznać twoją pannę. Byłem ciekawy. – Wzruszył ramionami, jakby to było nic takiego. – Przyjechałem taksówką, bo Hannah kończyła zmianę i miała zabrać mnie do siebie, a wtedy powiedziała mi, że widziała przez okno, jak wchodzisz do budynku, no i…

– No i?! – syknął. – Pomyślałeś, że to świetny pomysł, żeby wtrącać się w nie swoje sprawy?! I jeszcze ten wózek! – Wskazał ręką z niedowierzaniem na wózek, na którym siedział jego brat. – Ty nawet nie jesteś pacjentem.

– Ale musiałem jakoś się tutaj dostać, nie? A przecież wiesz, że nie mogę jeszcze chodzić…

– Wiem – prychnął. – I dlatego tym bardziej nie spodziewałem się, że odjebiesz coś takiego.

Nie powinni kłócić się na korytarzu, a już na pewno nie pod salą Nicka, który mógłby ich usłyszeć. Dlatego Peter ruszył szybkim krokiem w stronę windy, nie zwracając przy tym większej uwagi na brata, który próbował go dogonić.

– Nie sądziłem, że tak się wściekniesz – wymamrotał Jack, gdy zatrzymali się pod windą.

– To moje życie, do cholery! – Uderzył palcem w swoją klatkę piersiową. – Moje, rozumiesz? I gdybym chciał powiedzieć, kogo odwiedzam w tym szpitalu, to bym powiedział. – Prychnął. – Zresztą, mogłeś zapytać swojej dziewczyny. Na pewno wiedziała, że na tej sali nie leży żadna kobieta.

Gdy wsiedli do windy, Peter oparł się z westchnieniem o ścianę i wcisnął guzik odpowiadający parterowi.

– Ale nadal nie rozumiem, czemu się tak wściekasz. – Jack zmarszczył brwi. – Spoko, nie odwiedzasz laski, tylko kumpla. Wielka tajemnica, naprawdę. – Zakpił, po czym zmrużył oczy i spojrzał na niego uważniej. – A może to nie tylko kumpel…?

Głowa Petera poruszyła się tak szybko, że coś nieprzyjemnie strzeliło mu przy tym w karku. Wbił wzrok w brata, a prawy kącik jego ust zadrgał niekontrolowanie.

– Co ty gadasz? Odbiło ci?

– No wiesz, skoro do tej pory nie poznaliśmy z matką żadnej z twoich dziewczyn…

Dźwięk zatrzymującej się windy przerwał ich wymianę spojrzeń. Peter wysiadł pierwszy, spięty do granic możliwości. Nagły strach, który się w nim pojawił, całkowicie go sparaliżował. Sugestia Jacka zszokowała go i sprawiła, że na chwilę zaniemówił. Tyle lat nie mówił rodzinie o swoich preferencjach, że wizja wyznania prawdy wydała mu się teraz przerażająca.

– To nie znaczy, że spotykam się z facetami, idioto – wykrztusił w końcu i nawet w jego uszach nie zabrzmiało to przekonująco. – Oddaj lepiej ten wózek. I zostaw Nicka w spokoju.

– Więc ma na imię Nick?

– Pierdol się, Jack. – Z tymi słowami zostawił za sobą wyszczerzonego brata i przemaszerował przez parter, kierując się do wyjścia. Musiał się uspokoić.

***

Szafka, którą Peter miał odstawić na wcześniejsze miejsce, znalazła się na nim, dopiero gdy dwie godziny później przyszła do niego pielęgniarka z lekami. Tak jak Nick przypuszczał, Peter już nie wrócił. Wyraz jego twarzy, gdy zorientował się, że w drzwiach pojawił się jego brat… Chłopak przypuszczał, że nigdy go nie zapomni. To było coś więcej niż zaskoczenie. I więcej niż złość.

Nick go nie obwiniał. Wiedział, jak wyglądał i sam był tym zażenowany, więc dlaczego miał obwiniać Petera za to, że ten się go wstydził? Nie, oczywiście nie mógł tego zrobić. A jednak było to bolesne i nawet jeśli próbował sobie wmówić, że nie zrobiło to na nim większego wrażenia, to jednak nie potrafił. Wizja rozmowy, którą mieli zacząć, wydawała mu się po tym wszystkim szczególnie zabawna. Aż nie mógł uwierzyć, że był tak głupi, by rozważać wyznanie swoich uczuć. Tego dnia otrzymał jednoznacznie potwierdzenie na to, że nie może liczyć na coś więcej niż przyjaźń. Bo gdyby mógł, Peter by się go nie wstydził. Może Nick był tylko nastolatkiem bez żadnego doświadczenia w związkach, ale wiedział, jak to jest coś czuć. I wierzył, że tak silne uczucia nie pozwalają na wstyd. Nie wobec osoby, którą kochasz.