Fanfic by Kajna - Wstyd

Opadł na łóżko, czując że stres kumulujący się w nim od dłuższego czasu zaczyna go przerastać. Blake jak zwykle wpadł od razu po pracy, został godzinę z Jacques’em i wyszedł, by wrócić do Katherine. Tak, do Kath, którą Jacq zdążył znienawidzić, choć to co się działo nie było nawet w najmniejszym stopniu jej winą. Sam już nie wiedział czy bardziej jest wściekły, czy przygnębiony. Blake przychodził kiedy chciał i brał co chciał, a Jacques nigdy nie był wystarczająco asertywny, by mu odmówić. Może dałby radę wreszcie powiedzieć mu nie, może nawet wywaliłby go za drzwi razem z jego szczoteczką, którą sporadycznie używał i kilkoma parami gaci. Nie mógł się jednak zmusić do tego by zrezygnować z miłości bo wciąż mimo wszystko był romantykiem.

Nigdy nie twierdził, że jego romans z Blakem był winą starszego. To Jacq go uwiódł, znalazł jego czuły punkt, nauczył się czytania jego reakcji i niedługo potem zakochali się w sobie, a Jacq nadal rozpamiętywał te kilka tygodni sielanki jako najlepszy czas w życiu. Gdy wyrwał się odrobinę z tego przyjemnego otępienia, doszły wyrzuty sumienia. Zawiódł osobę która zawsze była mu najbliższa, poświęciła swoje życie na wychowywanie go i zapewnienie mu wszystkiego czego potrzebował. Przestał patrzeć matce w oczy, niedługo potem nie umiał już z nią nawet normalnie rozmawiać, więc w krótkim czasie się wyprowadził. Dla niego i Blake’a, dla ich razem oddalił się od matki, wybrał jego ponad nią, wybrał ich szczęście, bo owszem, miał nadzieję że będą szczęśliwi tak jak tylko się dało. Blake nawet zdecydował się opłacać jego mieszkanie, obiecał że odejdzie od Katherine, sam wydawał się zresztą pijany nową miłością i może to właśnie dlatego, ze względu na to szczęście i miłość którą Jacq widział w jego oczach, sam uwierzył że to może się udać.

Potem Blake stchórzył i zanim obaj zdążyli się obejrzeć, nadszedł dzień ślubu. Jacques nie wiedział jak to było możliwe że umiał tak cierpliwie czekać na ruch Blake’a. Nie pośpieszał go, wykazywał się dużym zrozumieniem i teraz, z perspektywy czasu widział jak głupie to było. Był cholernym naiwniakiem kiedy jeszcze przez pół roku po ślubie grzecznie przyjmował argument “nie odejdę od niej przecież tuż po ślubie”. Wierzył w niego bo sam nie chciał dla własnej matki źle. Nigdy nie ulegało wątpliwości że kochała Blake’a, a ich rozstanie byłoby dla niej dużym ciosem. A gdy już wydawało się, że mężczyzna wreszcie zdecydował się na krok, pojawił się kolejny powód dla którego było to niemożliwe. Miał już dokładnie przygotowane co jej powie, spakował nawet niewielką torbę żeby szybko uciec z mieszkania, ale wtedy ona wyskoczyła ze swoim “kochanie, będziemy mieli dziecko”.

Jacq tamtego dnia od rana myślał tylko o tym, że kiedy Blake do niego przyjdzie, to będzie wreszcie już tylko jego, cały jego, nikogo innego. Wystarczyła jednak jedno spojrzenie starszego, by perspektywa ich związku oddaliła się tak daleko, że Jacq prawie już jej nie widział. Majaczyła ona jeszcze gdzieś tam na horyzoncie, ale była to zasługa już tylko tej jego przeklętej naiwności.

Teoretycznie Jacq mógł się tego spodziewać, wiedział że Blake i Kath ze sobą sypiają i wypadki chodzą po ludziach, ale jakoś nigdy nie pomyślał o tym, że ten wypadek przytrafi się akurat jego matce. Blake nie mógł odejść od Katherine, szczególnie że kobieta nie była już najmłodsza i jej ciąża była zagrożona. Więc Jacques potulnie czekał, choć raczej pozbawiony już nadziei, że to z nim i Blakem kiedykolwiek wypali, ale wciąż niegotowy by z niego zrezygnować.

O dziwo fakt, że z Blakem wszystko się pieprzyło, znacznie pobudził wenę Jacques’a. Malował tak dużo i tak dobrze jak nigdy wcześniej, obrazy zaczęły się sprzedawać i wreszcie jego pasja zaczęła przynosić realne zyski. Jacq zrozumiał że może przestać być zależny od Blake’a, sam się utrzymać. Była to z jednej strony miła myśl, a z drugiej dziwnie paraliżująca, bo nagle nie miał już wymówki, mógł zniknąć, wyrwać się z pułapki w którą wpadł i zostawić daleko za sobą Blake’a. Nie zrobił tego jednak. Nie umiał.

Katherine poroniła w osiemnastym tygodniu. Jacq dowiedział się o tym fakcie od Blake’a i w pierwszej chwili poczuł ulgę, a potem głęboką nienawiść do siebie samego. Jak nisko musiał upaść, by czuć satysfakcję z takiej tragedii.

-      Nie odejdziesz od niej. - Nie potrafił już zliczyć ile razy powtarzał to zdanie, za każdym razem w formie pytania, a Blake zawsze zapewniał go, że owszem, że odejdzie. Tym razem Jacq nie pytał, stwierdził fakt, a od Blake’a dostał jedynie milczenie, więc nie miał już wątpliwości.

Czuł jak w gardle  rośnie mu gula, odwrócił wzrok od kochanka i zacisnął zęby tak mocno by się nie rozpłakać, że zaczęła boleć go szczęka. Chwilę później Blake zamknął go w swoich ramionach, objął tym znanym Jacquesowi ciepłem i kochał się z nim cały wieczór, poświęcając mu całą swoją uwagę.

Gdy następnego ranka Jacq obudził się sam w swoim łóżku, wiedział, że tak już będzie zawsze. Może to skończy się jeśli wpadnie pod samochód, może któregoś dnia przypadkowo przedawkuje kokę, która pomagała mu tworzyć, może kiedyś to Blake stwierdzi że jest już zmęczony, ale Jacq nigdy sam tego nie zakończy. Już zawsze miał być tylko wstydliwym faktem z życia Blake’a, nigdy na pierwszym miejscu, desperacko próbujący zgarnąć z mężczyzny jak najwięcej, choć to nigdy nie będzie wystarczająco.