Pęknięcia - Rozdział 21

I w końcu jest! Bardzo dziękuję wszystkim za komentarze i za to, że wciąż mnie czytacie, bo gdyby nie Wy, to z pewnością by mnie tutaj nie było. Zapraszam też na swojego Facebooka, gdzie będę pozwalać sobie na troszkę prywatnych przemyśleń i informować Was o opóźnieniach :D
Pozdrawiam!
_________________________________________________________________

Mary była niezwykle inteligentna, o czym Jacques przekonał się bardzo szybko. Nie mieli wcześniej żadnych zajęć razem, ale najwyraźniej słyszała o nim różne opowieści od innych uczniów. Wiedziała, że ten maluje i w przyszłości chce się tym zajmować zawodowo, co sama traktowała z lekkim lekceważeniem i kpiną, przez co chłopak od razu poczuł, że się nie polubią.

Nie była pięknością, ale nie była też brzydka. Nosiła duże, profesorskie okulary, które dodawały jej uroku, wiązała włosy w koński ogon, ubierała się skromnie i tak naprawdę fizycznie niczym nie wyróżniała się spośród innych dziewczyn, które uczyły się w tej placówce. Miała jednak jedną z najlepszych średnich w szkole, była cwana i potrafiła manipulować ludźmi. A przede wszystkim umiała sterować Nickiem, który zupełnie nie był świadom, że stał się jej chłopcem na posyłki i spełnia każdą jej zachciankę.

Jacques naprawdę starał się obdarzyć ją chociaż cieniem sympatii i zrozumieć tę dziwaczną relację, ale nie potrafił. Z opowieści przyjaciela wiedział, że ten wpadł na dziewczynę, gdy sprawdzał coś na telefonie, przewrócił ją, a kiedy spojrzał w jej piękne oczy (według szatyna nie było w nich nic wyjątkowego, a już na pewno nie dorównywały oczom Blake’a), to całkowicie przepadł. Później na stołówce dostrzegł ją, rozmawiającą z Susan i dzięki tej drugiej się poznali. Wystarczył tydzień, dwie randki i zostali parą. Jacques’owi wciąż trudno było w to uwierzyć.

Nick nigdy nie był w żadnym związku, nigdy też nie był poważnie zainteresowany żadną dziewczyną i szatyn właśnie tym próbował sobie tłumaczyć zauroczenie przyjaciela. Poza tym nie chciał wtrącać się w jego życie i relację, która tak naprawdę dopiero się zaczynała. Nie sądził, by jego osobista opinia o Mary miała jakiekolwiek znaczenie w momencie, gdy brunet był w nią całkowicie zapatrzony i nie myślał racjonalnie. Poza tym, nawet gdyby chciał z nim o tym porozmawiać, to brakowało mu okazji, bo dziewczyna w pełni absorbowała jego uwagę i czas. Tak naprawdę dopiero po niemalże tygodniu, w weekend, spotkali się w domu Nicka i mogli w końcu porozmawiać w cztery oczy. Jacques’a niezmiernie drażniło, że ta dwójka spędza ze sobą każdą sekundę, przez co nie mógł powiedzieć przyjacielowi o ostatnim wydarzeniu z Blakiem. A kiedy już powiedział, to zaczął tego żałować.

- Nie sądzisz, że trochę przesadzasz? – Nick siedział na łóżku, z jednym kolanem podciągniętym pod brodę, i obierał jabłko. Brzmiał jednak na poważnego, gdy zadawał mu to pytanie, co zupełnie kontrastowało z jego luźną postawą.

- Z czym? – Jacques poruszył się nerwowo na krześle, jakby nie spodziewał się takiego tonu po swoim najlepszym przyjacielu.

- Ze wszystkim. Gdy mi to opowiadałeś, brzmiałeś tak, jakbyś na coś liczył.

- Na nic nie liczę.

- Na pewno? – Brunet spojrzał na niego z politowaniem. – Miesiąc temu dowiedziałeś się, że biorą ślub. Twoja matka za niego wychodzi, Jacques. Nie wiem, co on odpierdala, ale myślę, że nie powinieneś brać tego do siebie.

- Wcale nie biorę tego do siebie… - wymamrotał, choć jakaś jego część podpowiadała mu, że było inaczej. Ten intymny dotyk mężczyzny wpłynął na niego bardziej, niż by tego chciał i Nick miał, niestety, sporo racji.

- Nie możesz robić sobie nadziei, bo nic z tego nie będzie i musisz mieć tego świadomość. A on nie ma prawa dawać ci złudzeń, jakbyś był jakąś pieprzoną zabawką. – Chłopak posłał mu zirytowane spojrzenie. – Powinieneś z nim o tym pogadać, bo to naprawdę zabrnęło za daleko.

- Od kiedy stałeś się takim znawcą w relacjach międzyludzkich, co? – burknął, markotniejąc. Wszystko, co powiedział jego przyjaciel, brzmiało racjonalnie, ale sam już nie był pewien, czy bardziej pragnie szczerości, czy może dalszego karmienia się złudzeniami.

Nick westchnął, odkładając nóż na szafkę nocną.

- Po prostu się martwię, stary. Kiedy wróciliście z waszej wycieczki i powiedziałeś mi o pocałunku, byłem przekonany, że po prostu cię poniosło i ci przejdzie. Ale obaj wiemy, że nie przeszło…

- Możemy zmienić temat? – Wszedł na łóżko i usiadł obok chłopaka, podkradając mu kawałek owocu.

- Sam zacząłeś, ale niech ci będzie. – Nick wzruszył ramionami, choć po jego tonie można było wywnioskować, co myśli o zachowaniu swojego przyjaciela. Jacques nie znosił tych momentów, gdy brunet był aż przesadnie racjonalny i wytykał mu błędy. – O czym chcesz w takim razie pogadać?

- Wysłałeś już podania na studia?

- A ty jeszcze nie?!

- Um… - Szatyn wzruszył ramionami i przygryzł dolną wargę. – Nie miałem czasu…?

- Boże, gorzej niż z dzieckiem, naprawdę. Co tym masz w głowie? Albo nie, dobra, nie odpowiadaj. Wolę nie wiedzieć.

- Zrobię to jeszcze dziś. Po prostu… wciąż się waham.

- To znaczy? – Dłoń z kawałkiem jabłka zatrzymała się w drodze do ust chłopaka. – Sądziłem, że wiesz doskonale, czego chcesz…

- Tak, ale… - Jacques westchnął, nie patrząc na przyjaciela. – Myślałem nad Nowym Jorkiem.

- Przecież mówiłeś, że tutaj są najlepsi artyści, od których chciałbyś się uczyć!

- Wiem, ale…

- Nie możesz przez niego zrezygnować ze swoich marzeń! Zwariowałeś?!

- Czy możesz choć na chwilę się zamknąć i przestać mnie opieprzać?! – burknął, patrząc z irytacją na bruneta. – Nie jestem idiotą i wiem, że to głupie. Ale wcale nie czuje się lepiej, gdy oglądam ich razem, rozumiesz? Mogę wynająć jakieś mieszkanie w centrum, ale ciągle będziemy się widywać, a kilometry… kilometry by to uniemożliwiły. Zresztą, myślisz, że chcę to robić? Naprawdę wolę Chicago. Poza tym tęskniłbym za mamą i tobą… - Westchnął. – Nie wiem, Nick. Może mi przejdzie.

- A gdybyś zaczął się z kimś umawiać…?

- To ma mi pomóc?

Brunet wzruszył ramionami i odgarnął przydługie włosy z czoła.

- Nie wiem, stary. Może poznasz kogoś, kto kompletnie zawróci ci w głowie. – Uśmiechnął się z wyraźnym rozczuleniem. – Jak mi Mary.

- Ta… Może. Widzicie się dzisiaj?

- Tak, ma wpaść za jakąś godzinę. Będziemy oglądać filmy. Zostaniesz z nami?

- Żeby patrzeć, jak się do siebie ślinicie? Nie, dzięki. – Wyszczerzył się do niego i od razu poczuł w odpowiedzi szturchnięcie w bok. – No co?

- Nie bądź większym dupkiem, niż jesteś. - Objął Jacques’a ramieniem, przyciskając go mocno do siebie. – Naprawdę chcę, żebyście się zaprzyjaźnili.

- Wiem. – Nie miał pojęcia, jak ma uświadomić drugiego chłopaka, że nigdy nie dogada się z jego cwaną dziewczyną. – Po prostu muszę na spokojnie wszystko przemyśleć. I wysłać te podania.

- Czas najwyższy. – Brunet pokiwał ze zrozumieniem głową, choć wyglądał na nieco zawiedzionego. – Tylko nie rób nic głupiego.

- Ja? – Szatyn uniósł brew, teatralnie przykładając dłoń do piersi. – Za kogo ty mnie masz? Nigdy!

- Oj, chciałbym, żeby to była prawda, stary. Naprawdę chciałbym.

***

Po powrocie do domu nie potrafił znaleźć sobie miejsca. Odgrzał zapiekankę ziemniaczaną, którą znalazł w lodówce i zamknął się w swoim pokoju, oglądając kolejny odcinek „Riverdale”. Ostatecznie śledzenie nastoletnich dramatów było nawet lepsze od miski z lodami, a przynajmniej tak mu się wydawało, gdy znów śmiał się z przesadnych reakcji bohaterów.

Mamy ostatnio ciągle nie było, Blake też gdzieś przepadł, więc miał cały dom dla siebie, ale nie mógł się w nim odnaleźć. Po skończonym odcinku przebrał się i przeszedł do swojej pracowni, w której wciąż znajdowały się dwa nieukończone obrazy. Wystarczyło mu jednak pół godziny siedzenia przed na wpół pomalowanym płótnem, by zrozumieć, że nic z tego nie będzie. Nie potrafił przestać myśleć o rozmowie z Nickiem i tym, że ten miał rację. Jacques nie umiał rozgryźć zachowania starszego mężczyzny, który ciągle dawał mu sprzeczne sygnały, budząc w nim nadzieje na coś, co i tak nie było możliwe. A przy tym wciąż unikali tego tematu, jakby nie istniał, choć obaj wiedzieli, że to nieprawda. Chyba w końcu któryś z nich powinien to zmienić i chłopak wyczuwał, że to będzie jego zadanie.

Odrzucił pędzel na bok, zupełnie nie przejmując się tym, że farba na nim zaschnie, a na jednej z szafek powstanie kolejna ciemna plama. Zdjął z siebie fartuch i przeciągnął się, myśląc o tym, że potrzebuje jakoś zabić czas do powrotu Blake’a, skoro i tak nie mógł się na niczym skupić. Gorąca kąpiel wydawała się najlepszym wyborem, bo czuł spięcie w całym ciele i ból w okolicach lewej łopatki. Miał nadzieję, że po tym będzie lepiej. Przynajmniej fizycznie, bo do komfortu psychicznego potrzebował czegoś znacznie lepszego.

***

Nie usłyszał, kiedy mężczyzna wrócił, więc gdy zszedł do kuchni, żeby przygotować sobie kakao, widok Blake’a stojącego przy ekspresie do kawy, całkowicie go zaskoczył.

- Hej – mruknął i odchrząknął nerwowo, sięgając do górnej szafki po ulubiony kubek.

- Hej. – Zaraz też usłyszał odpowiedź i wyczuł na sobie wzrok bruneta. Od tygodnia się mijali, podświadomie unikając swojej obecności, więc można było teraz wyczuć napięcie pomiędzy nimi, które wzmagało nerwowość nastolatka.

- Wiesz, o której wróci mama?

- Nie.

Jacques wyciągnął mleko z lodówki, wlał je do kubka i wstawił do mikrofalówki. Cały czas czuł przy tym obecność mężczyzny, który znajdował się niecały metr od niego. Zwilżył wargi językiem, nim stanął przodem do bruneta, zakładając ramiona na klatkę piersiową.

- Chyba musimy porozmawiać.

Obserwował uważnie twarz Blake’a i jego postawę, ale nic się w nim nie zmieniło. Wciąż był pochłonięty ekspresem, który nie wymagał od niego żadnej uwagi.

- O czym?

- Wiesz, o czym.

Mogło mu się tylko wydawać, ale miał wrażenie, że szczęka mężczyzny poruszyła się, jakby ten zacisnął na chwilę zęby. Ale nic więcej – wciąż na niego nie patrzył, wciąż stał z dłońmi wsuniętymi w kieszenie eleganckich spodni. Szatyn dopiero teraz tak naprawdę dostrzegł, że ten prezentuje się inaczej niż zwykle, bardziej elegancko. Lubił go w takim wydaniu.

- Nie wiem, o czym mówisz. – Blake w końcu zdobył się na odpowiedź, patrząc przy tym na niego z wyraźną kpiną. – Jeśli masz jakiś problem, to możesz się wyżalić swoim psiapsiółkom, a mi dać spokój, bo nie mam siły na nastoletnie dramaty.

Chłopak zmiął w ustach przekleństwo, nie chcąc dać się sprowokować. Długo myślał nad tym, co powiedział mu przyjaciel i musiał w końcu porozmawiać z mężczyzną. Nie mogli wiecznie uciekać od tego tematu, bo to go wykańczało. Chciał wiedzieć, na czym stoi.

- Nie zachowuj się jak dupek – burknął w końcu, ale zanim zdążył dodać coś jeszcze, mikrofalówka piknęła, a on musiał wyciągnąć gorące mleko. Wsypał do niego trzy łyżki kakao i zamieszał, wciąż obserwując bruneta, który wlał kawę do swojego kubka i zaczął kierować się w stronę wyjścia, jakby uważał rozmowę za zakończoną. To tylko dodatkowo zdenerwowało nastolatka, który niewiele myśląc, zostawił kakao na blacie i podążył za narzeczonym swojej matki. Szarpnął go za ramię, na chwilę zapominając o tym, że ten niesie wrzącą kawę.

- Kurwa! – Blake krzyknął, gdy gorący płyn wylądował na podłodze, a niektóre krople znalazły się na jego spodniach. – Pojebało cię?!

- Cholera, nie chciałem – wydusił Jacques, patrząc na niego z poczuciem winy wymalowanym na twarzy. – Przepraszam, naprawdę. Poparzyłeś się?

- A wyglądam, jakbym się poparzył?! – Mężczyzna posłał mu wściekłe spojrzenie i wyminął go, odstawiając kubek z resztkami na blat. Otworzył dolną szafkę i wyciągnął szmatkę, którą zaczął wycierać podłogę. – Przesuń się.

Jacques posłusznie usunął się w bok, patrząc bezradnie na swoje dłonie. Gdy myślał wcześniej o tej rozmowie i układał przeróżne scenariusze, nie tak to sobie wyobrażał. Tak naprawdę nawet nie zaczęli rozmawiać, a on już czuł, że wszystko zepsuł. Ale wiedział też, że nie może teraz tego zostawić, gdy już zaczął. Był pewien, że później stchórzy.

- Naprawdę nie chciałem, wybacz.

- Taa…

- Ale musimy porozmawiać, Blake.

- O czym, do cholery, chcesz rozmawiać?!

- Zakochałem się w tobie.

Jacques sam nie spodziewał się tych słów. Miał wrażenie, że wypłynęło to z jego ust bez udziału mózgu, a przy tym zabrzmiało tak żałośnie, że poczuł, jak policzki czerwienieją mu z zażenowania, choć wcale nie należał do ludzi, którzy często się rumienią. Mężczyzna natomiast, dla kontrastu, zbladł i stał przed nim bezradnie z brudną szmatą w prawej dłoni, wyglądając na zbyt zszokowanego, by zrobić cokolwiek.

Cisza przedłużała się, ale żaden z nich nie potrafił jej przerwać. Atmosfera w pomieszczeniu stała się tak napięta i przytłaczająca, że dalsze stanie w kuchni wydawało się ponad ich siły. Mimo to wciąż stali i patrzyli na siebie, jakby ktoś przytwierdził ich do podłogi. W końcu jednak brunet odchrząknął i przeczesał włosy lewą dłonią.

- Nie masz pojęcia, o czym mówisz – wymamrotał, a złość, która jeszcze przed chwilą była słyszalna w jego głosie, zniknęła.

- Sam w to nie wierzysz.

Blake pokręcił głową, patrząc na niego z dezaprobatą.

- Musisz przestać to robić.

- Co?

- Patrzeć na mnie, jakbyś czegoś oczekiwał; wmawiać sobie rzeczy, których nie ma.

Jacques parsknął, choć wcale nie był rozbawiony. W tym momencie był cholernie poważny, nawet jeśli zdawał sobie sprawę z absurdalności całej sytuacji.

- Wmawiać sobie? – Uniósł brew. – Przestanę sobie wmawiać, gdy ty przestaniesz zachowywać się tak… tak, jakbyś robił mi nadzieję.

- Nie robię ci żadnej nadziei, Jacq. Jesteś synem mojej narzeczonej i tak cię traktuje. Może przez poprawę naszej relacji mogłeś odnieść…

Blake nie miał szansy, by skończyć swoją wypowiedź, ponieważ szatyn po raz kolejny zadziałał impulsywnie i pokonawszy odstęp między nimi w dwóch krokach, złapał bruneta za koszulę i przyciągnął do pocałunku. Jeśli choć przez chwilę myślał (o ile w ogóle to robił), że będzie jak ostatnim razem, to się mylił. Mężczyzna wcale nie odepchnął go ani nie pozostał bierny. Wręcz przeciwnie, od razu zareagował, oddając pocałunek i przyciskając go do siebie.

Nastolatkowi kręciło się od tego wszystkiego w głowie. Czuł natarczywe wargi Blake’a, jego niecierpliwy język i dłoń zaciśniętą na swoich włosach. Sam zarzucił ramiona na jego kark, poddając mu się w zupełności i pozwalając mu popchnąć się w stronę szafek, aż jego biodra uderzyły o blat. Cały ten pocałunek był szaleńczy, pełen namiętności i Jacques czuł, jak dreszcze podniecenia przechodzą przez jego ciało. Nie zastanawiał się nad niczym, poddając się chwili i sprawnym wargom mężczyzny, który całował go tak, jak chyba jeszcze nikt przed nim.

Nie mógł dłużej się powstrzymać i w końcu wydał z siebie jęk pełen potrzeby, a wtedy Blake się odsunął. Jego kobaltowe oczy były zamglone, usta mocno zaczerwienione… Zanim miał szansę lepiej mu się przyjrzeć, mężczyzna otarł wargi wierzchem dłoni, odwrócił się i bez słowa odszedł. Po chwili Jacques usłyszał dźwięk zatrzaskiwanych drzwi wejściowych.

Dotknął palcami mrowiących ust, patrząc bezradnie na szmatę leżącą na podłodze i niedokładnie startą kawę. Wcześniej rozważał różne scenariusze tej rozmowy, ale takiego zakończenia nawet on nie był w stanie przewidzieć.

***

Noc minęła mu bardzo niespokojnie. Nie mógł zasnąć, wiercił się bezradnie na łóżku, a jego głowę wypełniały tysiące sprzecznych myśli. Wciąż rozpamiętywał ten pocałunek, który zarówno wywoływał ciepło w jego klatce piersiowej, jak i ból, którego centrum nie potrafił zidentyfikować. Chciał posłuchać Nicka, porozmawiać z mężczyzną i ustalić w końcu jakieś granice, a zamiast tego był jeszcze bardziej skołowany niż przedtem.

Z jednej strony ten pocałunek był potwierdzeniem czegoś, co Jacques podejrzewał już wcześniej, choć bał się o tym myśleć – nie był obojętny Blake’owi. Nie wiedział, czy chodziło tylko o fizyczną fascynację, czy może o coś więcej, ale z pewnością działał na niego, czego potwierdzeniem było to, co wydarzyło się w kuchni. Ale z drugiej strony to nic nie zmieniało. Mężczyzna dał mu wyraźnie do zrozumienia, że nie zamierza się do niczego przyznawać, idąc w zaparte i szatyn domyślał się, że to nie ulegnie zmianie. Zresztą, Blake miał trochę racji. Nie mógł niczego od niego oczekiwać, bo ten był z jego matką. A ostatecznie to on zainicjował pocałunek i to on był wszystkiemu winien. Tylko po co na niego odpowiedział?

Gdy w niedzielny poranek zszedł do kuchni, ujrzał swoją mamę przygotowującą śniadanie. Przełknął nerwowo ślinę, czując, jak wyrzuty sumienia zalewają jego umysł. Nie potrafił spojrzeć jej w oczy, gdy mamrotał ciche „hej” i całował jej policzek. Jeśli ostatnim razem mógł zasłaniać się alkoholem, to teraz nie miał żadnej wymówki. Całował się z jej przyszłym mężem. Czuł się jak najgorszy syn na świecie.

- Blake do nas nie dołączy? – zapytał, wyciągając z lodówki sok pomarańczowy.

- Wyjechał.

Obrócił się tak gwałtownie, że niemal wypuścił butelkę z dłoni.

- Jak to? – wydusił, starając się nie brzmieć jak osoba, którą to jakoś szczególnie interesuje, ale wiedział, że mu się nie udało.

Katherine wzruszyła ramionami.

- Też byłam zaskoczona. – Nie wyglądała na zadowoloną, co świadczyło o tym, że mężczyzna nie poinformował jej wcześniej o swoich planach. – Po prostu stwierdził, że nie jest w stanie rozwiązać problemów Lily na odległość i musi tam lecieć. – Wskazała palcem na naleśniki. – Chcesz z masłem orzechowym?

- Tak, poproszę – wymamrotał, czując, jak coś ciężkiego opada mu w piersi. Pokręcił głową, w końcu zamykając lodówkę. – Tchórz.

- Coś mówiłeś?

- Nie, nie – zaprzeczył. – Dzięki za śniadanie.

Gdy wrócił do swojego pokoju, włączył komputer i wszedł na stronę Akademii w Nowym Jorku. Może Nick miał rację i porzucanie swoich marzeń przez sytuację, w której się znalazł, było głupie, ale złożenie podania jeszcze niczego nie przesądzało. Jacques czuł, że potrzebuje jakiegoś zabezpieczenia na przyszłość, bo naprawdę nie był już w stanie określić, w jakim kierunku zmierza jego życie. Wiedział tylko, kto w nim najbardziej miesza i nie miał pojęcia, jak temu zaradzić.