Pęknięcia - Rozdział 7

Kochani, bardzo dziękuję za wszystkie komentarze! Jesteście wspaniali :D
Muszę Wam przyznać, że jest to przedostatni rozdział, który miałam w zapasie. Niestety, od początku roku szkolnego nie napisałam jeszcze nic (brak czasu) i zaczynam się zastanawiać, co dalej. Jeśli w następny weekend nie skończę 9 rozdziału, to może być problem z systematycznością, którą dotychczas zachowywałam...
Niemniej jednak, będziemy się o to martwić później. Teraz zapraszam na kolejny rozdział ;)

__________________________________________________________________

Knajpka, którą znaleźli, była mała i wyglądała niezbyt zachęcająco, ale żołądek Jacques’a nie miał zbyt dużych wymagań, więc postanowili wejść do środka. Szatynowi było trochę wstyd, gdy jego brzuch raz po raz wydawał z siebie kompromitujące dźwięki, a żołądek Blake’a milczał, choć przecież mężczyzna ostatni posiłek jadł wtedy, co on. 

Miejsce w środku nie prezentowało się wcale lepiej, ale klientów było całkiem sporo i jak szybko zauważył Jacques, byli nimi głównie turyści. Zajęli wolny stolik pod ścianą i zerknęli w karty dań, które leżały na blacie. Wybór nie był duży, co chłopak szybko skwitował grymasem, ale w ostateczności wybrał naleśniki z syropem klonowym. 

– Co chcesz? – zapytał od niechcenia. 

– Hmm… Chyba wezmę jajecznicę. A ty? – Blake zamknął kartę i spojrzał w kierunku kontuaru. Miał nadzieję, że zaraz ktoś do nich przyjdzie i nie będzie musiał iść do baru, żeby złożyć zamówienie. Nie chciało mu się. 

– Naleśniki z syropem. 

– Mhm. 

Na tym skończyła się ich rozmowa i obaj zdawali sobie sprawę z niezręcznej ciszy, która zapanowała przy stoliku, ale żaden z nich nie potrafił jej przerwać. Nie musieli jednak długo czekać na kelnerkę, która pojawiła się przy ich stoliku, a co za tym idzie, nie musieli wymyślać tematu do rozmowy. Przynajmniej na razie. 

– Co dla was? – Dziewczyna była młoda, może nieco starsza od Jacques’a. Miała na sobie szorty, koszulę w kratę, którą zawiązała w taki sposób, że było widać jej brzuch i do tego kowbojki. Od razu nie spodobała się szatynowi, który zauważył jej wzrok spoczywający na Blake’u. Zwęził oczy, doszukując się jakiegokolwiek objawu zainteresowania ze strony mężczyzny, ale ten całkowicie ignorował dziewczynę, więc Jacques w końcu odpowiedział na jej pytanie. 

– Jajecznicę i naleśniki z syropem. Do tego jedną herbatę i… – Spojrzał na Blake’a – Co chcesz do picia? 

– Kawę. 

– I jedną kawę w takim razie. – Podał kelnerce karty dań, wysilając się na sztuczny uśmiech. 

– Coś jeszcze? – Dziewczyna spojrzała z nadzieją na bruneta, ale ten po raz kolejny nawet na nią nie zerknął. Jacques nie wiedział, czy bardziej go to drażni, czy bawi. 

– To wszystko – powiedział z naciskiem. – Dziękujemy. 

Gdy dziewczyna odeszła, szatyn wywrócił oczami. Co one wszystkie widziały w tym facecie? 

– Chciała cię poderwać – mruknął w końcu, nie mogąc dłużej znieść milczenia. Ludzie przy innych stolikach byli głośni, cały czas rozmawiali, a u nich panowała grobowa cisza. Tym razem to on złamał się pierwszy. 

– Zauważyłem. – Brunet wzruszył ramionami. Wyglądał na znudzonego. 

– I? 

– I? – powtórzył, uśmiechając się pod nosem. – Myślisz, że przyjechałem tu, żeby zdradzać twoją matkę? 

– Nie wiem, co myślę… – burknął. Blake nie wydawał się facetem, który zdradza. Rzadko wychodził, często przesiadywał z jego matką i tak naprawdę Jacques nawet przez chwilę nie pomyślał, że ten mężczyzna mógłby skrzywdzić Katherine. Był tylko irytującym dupkiem i to było jego najgorszą wadą. 

– Nie zamierzam jej zdradzać, Jacq – prychnął, kręcąc głową. – A już na pewno nie z nieciekawą kelnerką z Kolorado. 

– Zauważyłem. – Wywrócił oczami. – Chyba pierwszy raz czułem się tak bardzo niewidzialny… 

– Ta, domyślam się. – Mężczyzna uśmiechnął się bezczelnie, a szatyn od razu poczuł, jak podnosi mu się ciśnienie. To była reakcja automatyczna – nie potrafił znieść tego uśmiechu na jego twarzy. 

– Co to miało znaczyć? – Zmarszczył brwi, a jego głos stał się nagle chłodniejszy. 

– Nic. – Blake wzruszył ramionami. – Po prostu uwielbiasz być w centrum uwagi i tyle. 

– Nieprawda – zaprotestował, choć wiedział, że w pewien sposób brunet miał rację. Nie zamierzał jednak tego przyznawać. W odpowiedzi otrzymał uniesioną brew, którą zignorował, wbijając wzrok w zniszczony blat stołu. Miał nadzieję, że przynajmniej jedzenie będzie lepsze od stanu mebli w tym lokalu. 

Pięć minut później na ich stoliku pojawiło się zamówienie. Przyniosła je kobieta w średnim wieku, a Jacques poczuł dziwną satysfakcję, doskonale wiedząc, dlaczego zastąpiła młodszą koleżankę. Dziewczyna zapewne poczuła się urażona, a jego nie mogłoby cieszyć to bardziej. 

– Smacznego – mruknął, zabierając się za jedzenie naleśników. Pachniały całkiem przyzwoicie. 

– Ta. Tobie też. 

Jacques wywrócił oczami. Doprawdy, co jego matka w nim widziała? 

***

– To, co bierzemy? – zapytał Blake, wchodząc do supermarketu, który znajdował się kilka kilometrów od ich domku. Patrzył przy tym przez ramię na Jacques’a, biorącego koszyk na zakupy. 

– Chleb, masło, cukier, herbatę… – zaczął wyliczać. – Dużo tego będzie. 

Mężczyzna musiał przyznać mu rację. Mieli spędzić w tym miejscu dwa tygodnie, więc potrzebowali wszystkich podstawowych produktów. Już wiedział, że trochę czasu tu zmarnują, a to wcale nie napawało go radością. Nienawidził chodzić po sklepach, nawet jeśli chodziło o zakupy spożywcze. 

– Jakieś mrożonki? – zasugerował, gdy znaleźli się przy lodówkach, a Jacques wkładał właśnie do koszyka mleko i masło. 

– Mrożonki? – Dzieciak zmarszczył brwi, chyba nie rozumiejąc, a Blake omal nie sapnął z irytacji. Myślał, że chłopak lepiej sobie radzi z ogarnianiem takich rzeczy. 

– Musimy coś jeść, nie? Chyba że chcesz przez czternaście dni odżywiać się tylko kanapkami. 

– Aha… – odpowiedział powoli, a mężczyzna od razu wyczuł na sobie to pełne wyższości spojrzenie, które doprowadzało go do szału. – A nie możemy kupić normalnych produktów, zamiast truć się mrożonkami? 

Blake prychnął, dodatkowo wywracając oczami. Gdyby potrafił gotować, chętnie kupiłby świeże rzeczy, a nie mrożone. 

– Jeśli umiesz coś z nich zrobić, śmiało. – Wskazał dłonią na stoisko z mięsem. 

Odpowiedział mu dumny uśmiech szatyna. 

– Oczywiście, że umiem – powiedział, nawet nie starając się ukryć zadowolenia w swoim głosie. 

Mężczyzna pokręcił głową. Czy ten dzieciak musiał być taki przemądrzały? 

– Dobra żonka – mruknął pod nosem, uśmiechając się do siebie. Jacques nie był stereotypowym gejem, ale czasem zachowywał się w tak typowy sposób, że Blake’owi ciężko było się powstrzymać od komentarza. 

Chłopak zatrzymał się i rzucił mu spojrzenie przez ramię. Jego oczy były zmrużone jak u dzikiego kota w chwili ataku. 

– Coś mówiłeś? – zapytał pozornie spokojnym tonem. 

– Nie, nic. – Pokręcił głową, a następnie zaczął rozglądać się po sklepie, udając zainteresowanie przypadkowymi produktami. Jacques fuknął coś pod nosem, ale Blake nie zwrócił na to uwagi, wciąż rozbawiony zachowaniem dzieciaka. W głębi miał jednak nadzieję, że chłopak naprawdę potrafi coś ugotować. Sam też nie był fanem mrożonek, a pamiętał jeszcze okres studiów, gdy nie rozstawał się z mrożoną pizzą, która zawsze miała swoje miejsce w zamrażarce. Naprawdę nie chciał do tego wracać. 

***

– Cześć, kochanie. 

– Hej. Myślałam już, że coś się stało. Mieliście dać znać, gdy będziecie na miejscu. Poza tym dzwoniłam do Jacques’a, ale nie odbierał i… 

– Hej, spokojnie. Wczoraj byliśmy tak wykończeni, że nie mieliśmy siły nawet jechać po zakupy. – Katherine zadzwoniła do niego akurat w chwili, gdy został wygoniony z kuchni i nie miał co ze sobą zrobić. Tak naprawdę poczuł się trochę rozleniwiony i nawet nie chciało mu się czytać. Nie wspominając o pisaniu. 

– Mhm, no dobrze… Ale nie róbcie tak więcej, ok? Martwię się. 

– To był twój pomysł… – Skrzywił się. Ciężko było mu się cieszyć z takiego wyjazdu i nie krył tego, że miał to za złe Katherine. 

– Jestem pewna, że sobie poradzicie. – Mógł dosłownie wyczuć jej uśmiech przez telefon. Jego marsowa mina tylko się pogłębiła. 

– Jasne. – Prychnął. – Jak na razie jeszcze się nie pokłóciliśmy… 

– To świetnie! 

– Ale dzień się jeszcze nie skończył – dodał, pozwalając sobie na ironiczny uśmiech. 

– Blake… – Usłyszał jęk po drugiej stronie i mógł sobie tylko wyobrazić, jak jej mina staje się prosząca, a spojrzenie błagalne. Zawsze się na to nabierał. 

– Staram się, ok? – burknął, bo wcale nie był zadowolony z tego, że jego narzeczona tak bardzo na niego naciskała. W jego mniemaniu dobry kontakt z jej synem, który przecież za rok będzie już studiował, wcale nie był mu potrzebny. 

– To wspaniale. Już nie mogę się doczekać, gdy wrócicie i będziecie normalnie ze sobą rozmawiać. – Zaśmiała się. – Muszę kończyć. Sam właśnie przyszła. Wybieramy się do SPA. 

– Widzę, że ty też nieźle się bawisz – mruknął. 

– Muszę coś robić, by za wami nie tęsknić, prawda? – Kolejny uśmiech, który mógł niemalże zobaczyć mimo dzielącej ich odległości. – Na razie, Blake. Kocham cię. Pozdrów Jacques’a. 

– Też cię kocham. Pa. 

Wcisnął czerwoną słuchawkę i spojrzał krzywo na swój telefon. Nie podobała mu się ta gierka Katherine i zmuszanie jego oraz jej syna do wzajemnej sympatii, której przecież nie czuli i nie potrzebowali. I choć musiał przyznać, że dzieciak dzisiaj jeszcze go nie zirytował, a nawet rozbawił kilka razy, to tak jak powiedział swojej narzeczonej – mieli jeszcze dużo czasu, by zdążyć się pokłócić. 

Schował telefon do kieszeni i powędrował do salonu. Usiadł na kanapie akurat w takim miejscu, z którego miał doskonały widok na część kuchni i Jacques’a, który czasem pojawiał się w zasięgu jego wzroku. Chłopak miał w uszach słuchawki i podrygiwał do muzyki, której Blake nie słyszał, a która zapewne musiała być jakimś dyskotekowym hitem, wnioskując po jego ruchach. Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem, podłożył sobie jedno ramię pod głowę i począł obserwować nieświadomego niczego nastolatka. To wydawało się znacznie ciekawszym zajęciem, niż oglądanie telewizji. 

***

– O cholera… – wyrwało mu się, gdy odkroił kawałek kurczaka i spróbował. Fala smaków, która zalała jego podniebienie, była niewyobrażalna. Jego oczy aż otworzyły się szerzej, gdy spojrzał na zadowolonego z siebie nastolatka. Szlag by to.

– To tylko makaron, kurczak i pomidorki koktajlowe. Nic wykwintnego. 

Blake pokręcił tylko głową, nie zamierzając się odzywać i go chwalić. Już wystarczy, że przed chwilą mu się wyrwało, a szczeniak był teraz dumny jak paw. Sęk w ty, że mężczyzna był naprawdę zaskoczony. Spodziewał się wszystkiego – od jakiejś żałosnej papki, której będą musieli się pozbyć, po zwykły makaron i dobrze usmażonego kurczaka. Ale na pewno nie spodziewał się, że dostanie coś TAK dobrego. Przecież to musiał być talent, do cholery. Nie było innego wytłumaczenia. 

– Nigdy nie gotujesz w domu – zauważył, gdy cisza zaczęła się przedłużać, a on prawie całkowicie opróżnił swój talerz. Już teraz wiedział, że chce dokładkę. 

– Gotowałem – mruknął, sukcesywnie nawijając szeroki makaron na widelec. – Zanim się pojawiłeś. 

– Miło – skomentował, kręcąc głową. Jacques naprawdę potrafił być bardzo przyjemny. 

Nastolatek wzruszył ramionami. Lubił gotować, ale postanowił, że nie zrobi tego dla faceta matki. Paradoksalnie, teraz był do tego zmuszony. Oczywiście mógł zgodzić się na mrożonki, albo gotować tylko dla siebie, ale aż tak konsekwentny w swych postanowieniach i chamski nie był. 

– Dlaczego nie zostaniesz kucharzem? – zapytał nagle Blake, wpatrując się w swój pusty talerz. Miał wrażenie, że za chwilę zacznie ślinić się jak pies. 

Jacques posłał mu zaskoczone spojrzenie. 

– A dlaczego miałbym? 

Mężczyzna wzruszył ramionami i westchnął ze zrezygnowaniem. Nie chciał go chwalić, ale ten jeden raz mógł złamać swoje postanowienie. 

– Masz talent, nie? Dlaczego chcesz go zmarnować? 

– Talent? – Jacques zamarł z widelcem w drodze do ust, wydając się wręcz zdumionym takim określeniem jego gotowania. – Nie mam żadnego talentu. 

– Daj spokój. – Blake wywrócił oczami. – To najlepsze, co w życiu jadłem i na pewno doskonale zdajesz sobie z tego sprawę. 

Jacques spuścił wzrok, czując się niemal zawstydzonym. Narzeczony jego matki był ostatnią osobą, od której spodziewał się takich słów. Poza tym nigdy nie nazwałby swojego gotowania „talentem”. Uważał, że faktycznie miał talent, ale był on związany z malarstwem, a nie przyrządzaniem posiłków. 

– Ja… Dziękuję – wydusił, czując gorąco na policzkach. – Ale i tak nie wiążę swojej przyszłości z gotowaniem. Chcę skończyć malarstwo. 

– Rozumiem. – Brunet skinął głową, powstrzymując się od dodania, że z chęcią zobaczyłby też jego obrazy. Pamiętał ostatni raz, gdy widział je z daleka i pamiętał też, jak było mu wstyd z tego powodu. Nie chciał mu o tym przypominać. – Ale gdyby nie wyszło, to zawsze możesz zatrudnić się w  jakiejś restauracji – dodał ze śmiechem. 

– Będę o tym pamiętał. – Jego usta wygięły się w mimowolnym uśmiechu. Miał wrażenie, że siedział przed nim zupełnie inny człowiek. Ten Blake nie wyśmiewał go, nie zachowywał się w bezczelny sposób, a śmiał się i go chwalił. Jacques czuł się trochę skołowany tym wszystkim. – I dołóż sobie. Przecież widzę, że chcesz. 

Mężczyzna prychnął, ale wstał od stołu i pospieszył do kuchni. Uśmiech na twarzy chłopaka tylko się pogłębił. 

***

Po obiedzie każdy zajął się sobą. Jacques udał się do swojego pokoju, wyciągnął się na łóżku z telefonem i zaczął przeglądać portale społecznościowe. Napisał też do Nicka, bo wcześniej jakoś nie pamiętał, by dać mu znać, że żyje. Chłopak pewnie już szykował garnitur na jego pogrzeb. Co zaskakujące, nie zapowiadało się na żadną katastrofę, a dzień jak na razie był całkiem… przyjemny. Zaskoczyła go myśl, że może te dwa tygodnie nie będą takie złe. Oczywiście wciąż nienawidził Blake’a, ale mężczyzna starał się i był… miły. Chłopak nie mógł tego nie docenić. 

Gdy Jacques wpatrywał się w ekran telefonu, Blake wziął jedną z książek, którą ze sobą zabrał i wyciągnął się na leżaku, który znalazł w domku. Rozłożył go na werandzie i zagłębił się w lekturze. Nie mógł się jednak skupić na czytanym tekście, bo przez cały czas jego myśli uciekały w stronę nastolatka znajdującego się w chatce. W końcu ze zrezygnowaniem odłożył książkę na kolana i wpatrzył się w bezchmurne niebo. Dzieciak nie okazał się taki zły. Oczywiście wciąż był egoistycznym gówniarzem, ale bawił go przy tym i na dodatek wspaniale gotował. Poza tym udało im się odbyć cywilizowaną rozmowę przy stole, która nie skończyła się latającymi talerzami. To dobrze wróżyło na przyszłość. 

„Kath pewnie byłaby zadowolona” – pomyślał, uśmiechając się krzywo. 

Spojrzał na zegarek. Piętnasta. Miał jeszcze dwie godziny, zanim zacznie pracować. Podniósł książkę i zaczął czytać. Po chwili został całkowicie pochłonięty przez jej treść.