Pęknięcia - Rozdział 2

Hejka, kochani! Jestem całkowicie zaskoczona ilością wyświetleń! Dziękuję!
Chciałabym jednak poznać Waszą opinię, bo wejść jest sporo, a jak na razie nikt nie skomentował, a naprawdę chcę wiedzieć, co o tym myślicie. Nawet negatywna opinia jest lepsza od braku opinii ;)
To chyba tyle. Pozdrawiam!
_______________________________________________________________

Impreza okazała się udana, jak zwykle zresztą, i Jacques szybko zapomniał o nieznośnym facecie swojej matki i tym, że tak naprawdę wcale nie powinien niczego organizować w ten weekend. Obecnie jego myśli zaprzątały inne sprawy, takie jak alkohol i głośna muzyka, do której z chęcią tańczył. Poza tym mógł też myśleć o pewnym blondynie, sportowcu z jego szkoły, który od niedawna przestał być krypto i najwyraźniej obrał kurs Jacques. 

Nie mógł, oczywiście, narzekać. 

Blondyn – Jack, okazał się całkiem interesujący, a przynajmniej na tyle, by dać mu się zaciągnąć na piętro. Nie zdążył nawet wyciągnąć klucza od swojego pokoju, a już był przypierany do ściany i całkiem nieźle obmacywany. Bynajmniej nie protestował. Wątpił, by ktokolwiek tu wszedł, a nawet jeśli… Na pewno szybko sobie pójdzie, gdy ich zauważy. Czasem naprawdę nie miał wstydu. 

Objął chłopaka, chętnie oddając się jego dłoniom, które zawędrowały w dół i błyskawicznie znalazły się w jego majtkach. Był twardy od kilku dobrych minut, więc z ulgą przyjął dotyk dużej dłoni na swoim penisie. Złapał Jacka za włosy i przyciągnął do swojej szyi, całkowicie poddając się fali przyjemności. Przymknął przy tym oczy, więc nie zauważył intruza, który wcale nie zamierzał ich zostawiać samych. Zamiast tego stał i po prostu patrzył. 

Jacques wyczuł na sobie czyjś wzrok, gdy jego biodra zaczęły niekontrolowanie podrygiwać, a przyjemność była już zbyt wielka, by mógł tak po prostu przestać. Uniósł powieki i dostrzegł mężczyznę stojącego u szczytu schodów. Jego niebieskie oczy z uwagą śledziły rozgrywającą się przed nim scenę, a usta wygięły się w ten nieznośny, bezczelny uśmieszek, którego nastolatek tak nie znosił. Nie miał nawet chwili, by zaprotestować, bo jego biodra nagle wyrwały się do przodu, a on doszedł, wciąż wpatrzony w faceta swojej matki. 

Gdy przyjemność opadła, zmusił się do odwrócenia wzroku. Jego policzki były zarumienione, ale dopiero teraz poczuł prawdziwą falę gorąca, która zalała mu twarz. Z niezrozumiałych dla niego powodów, odczuwał wstyd. Blake dosłownie widział, jak dochodzi w swoich własnych spodniach, na których teraz pojawiła się niewielka plama i Jacques wiedział, że mężczyzna nie da mu o tym zapomnieć. 

Jack, wciąż nieświadomy intruza, spróbował go pocałować, ale szatyn odepchnął go, ocierając usta.

– Spieprzaj – burknął, patrząc gdzieś ponad jego ramieniem. Wciąż wyczuwał obecność Blake’a i z pewnością nie było to komfortowe uczucie. 

– Co? – Blondyn zamrugał, nie dowierzając. 

– Kazał ci spieprzać. – Głos mężczyzny przeciął powietrze, wywołując jeszcze większe zaskoczenie na twarzy Jacka, który zwrócił się w jego stronę, wyglądając jak ryba, która nie może złapać tlenu. Szybko jednak pozbierał się i wyminął Blake’a, zbiegając po schodach. 

Jacques pomyślał, że zapewne długo go nie zobaczy. Żadna strata. 

Cisza, która zapadła po odejściu blondyna, była bardziej niż niekomfortowa. Nastolatek wyciągnął kluczyk, chcąc zniknąć w swoim pokoju wraz z resztkami dumy, jakie mu pozostały, ale nie zdążył nawet włożyć go w zamek, gdy po raz kolejny został przyparty do ściany. Tym razem nie było w tym żadnego seksualnego podtekstu. 

– Powiedziałem ci, że masz nie robić imprezy. – Głos Blake’a brzmiał zaskakująco spokojnie. – Czego nie zrozumiałeś w tym zdaniu? 

Jacques uniósł wzrok, spoglądając butnie na mężczyznę. Może było mu wstyd, ale nie zamierzał tak łatwo dać się besztać. W szczególności, że ten facet zdecydowanie nie miał do tego prawa. 

– Może tego, że nie jesteś moim ojcem? – Uniósł jedną brew. Wiedział, że zachowuje się jak rozpuszczony dzieciak, ale nie mógł się powstrzymać. Blake doprowadzał go do szału. 

Mężczyzna odsunął się i obrzucił go spojrzeniem – powolnym, przeszywającym i coraz bardziej pogardliwym. Gdy jego wzrok spoczął na plamie na spodniach chłopaka, którą ten starał się nieudolnie ukryć, na jego twarzy pojawił się nieprzyjemny uśmiech. 

– Nawet nie chciałbym być – powiedział powoli, a jego głos był przepełniony tak wielką pogardą, że oczy Jacques’a otworzyły się szerzej z zaskoczenia. Poczuł, jak coś nieprzyjemnie ściska go w środku. – A teraz idź zmienić spodnie. Wyglądasz jak idiota. 

Z tymi słowami obrócił się i zszedł po schodach, a nastolatek poczuł łzy zbierające się w kącikach oczu. Włożył klucz do zamka i przekręcił, a następnie pospiesznie wszedł do swojego pokoju. Zamknął drzwi i osunął się po drewnie, chowając twarz w dłoniach. Blake trafił w jego czuły punkt i z pewnością o tym wiedział. Ojciec Jacques’a zostawił ich, bo był pieprzonym chujem i alkoholikiem. Ale nie był to jedyny powód. Drugi był bardziej powiązany z nastolatkiem, który w wieku czternastu lat wyznał swoim rodzicom, że prawdopodobnie jest gejem. W odpowiedzi usłyszał, że jest pedałem, a jego ojciec wyszedł, trzaskając drzwiami. Miesiąc później zostawił ich i nigdy więcej go nie widział. Nigdy też nie przestał się obwiniać. Blake najwyraźniej o tym wiedział i postanowił to wykorzystać. Jacques nie mógł nienawidzić go bardziej. 

***

Bez względu na to, co myślał Jacques, Blake nie wiedział, dlaczego ojciec chłopaka ich zostawił. Nie pytał o to Katherine, bo też nigdy go to za bardzo nie interesowało, a i ona nie poruszała tematu. Nie mógł jednak powstrzymać się przed pokazaniem dzieciakowi, co naprawdę o nim sądzi. Z poplamionymi od spermy spodniami i zaczerwienionymi od pocałunków, a może i czegoś więcej, ustami, wyglądał jak mała dziwka. Z ledwością powstrzymał się od bardziej dosadnego komentarza. 

Zszedł po schodach, rozglądając się po salonie pełnym ludzi. Nozdrza aż mu drgały na myśl o buńczucznym zachowaniu dzieciaka. Nie zamierzał dłużej tego tolerować, w szczególności, że stracił już zbyt wiele czasu na Jacques’a, a termin przecież gonił. Podszedł do wieży stereo, która wydawała z siebie te koszmarne dźwięki, a następnie ją wyłączył. Ulga, którą odczuł, gdy zapanowała cisza, była niewyobrażalna. 

– Co jest? – Usłyszał po chwili, bo najwyraźniej nie do wszystkich od razu dotarło, że muzyka przestała grać. 

Szum zaczął się nasilać, a niektórzy spoglądali na niego z konsternacją. Albo pijackimi uśmiechami. Nieważne. 

– Impreza skończona – powiedział głośno. – Wynocha. 

Nikt się nie poruszył, więc Blake złapał za ramię dziewczynę, która stała najbliżej drzwi i bezceremonialnie wyrzucił ją za próg. 

– Wynoście się! – krzyknął, zakładając ramiona na piersi. – Koniec imprezy! 

Gdy ostatnia grupa nastolatków opuściła dom, zatrzasnął drzwi i potarł swój dwudniowy zarost. Rozejrzał się wkoło, spoglądając na pobojowisko, które pozostawili po sobie imprezowicze, ale nie zamierzał się tym martwić. Jacques to posprząta, a przynajmniej miał nadzieję, że tak się stanie. Gówniarz zasługiwał na karę. Chociażby tak trywialną. 

Nie chciał niepokoić swojej narzeczonej, która miała przenocować u przyjaciółki, żeby mógł skupić się na pisaniu, ale nie miał innego wyboru. Musiał ją poinformować, że jej cudowny synalek dostatecznie zadbał o spokój i komfort dla niego. 

– Hej, kochanie – mruknął, wychodząc na zewnątrz i odpalając papierosa. – Nie, nic się nie stało. Jest tylko jeden problem. – Zaciągnął się, by po chwili wypuścić smugę dymu. – Z twoim synem. 

***

Gdy jego telefon zaczął dzwonić, Jacques wciąż miał załzawione oczy i mokre policzki. Otarł je pobieżnie, zupełnie jakby ktoś miał go zaraz zobaczyć, a następnie wyciągnął komórkę z kieszeni. Mama. Z pewnością Blake już jej nagadał. Pieprzony sprzedawczyk. 

– Cześć – mruknął po wciśnięciu zielonej słuchawki. 

– Jacques… – Była zdenerwowana, od razu to wyczuł. – Obiecałeś.

– Mamo… 

– Powiedziałeś, że jej nie zrobisz. – Westchnęła. – To był tylko tydzień. Mogłeś zaczekać. 

– Ale to tradycja…! – jęknął, choć już nawet jego samego nie przekonywały te słowa. Powoli zaczynał żałować, że zorganizował tę imprezę. Może gdyby spędził ten dzień u Nicka, nie czułby się teraz jak gówno. 

– Jacques! – krzyknęła. – Mam nadzieję, że wiesz, jak mnie rozczarowałeś. – Jej ton stał się nagle pozbawiony jakichkolwiek emocji, czego szczerze nienawidził. – Masz przeprosić Blake’a, a jutro, gdy wrócę, ma być wszystko posprzątane. Czy to jasne? 

– T-tak – wykrztusił. Chwilę później usłyszał odgłos przerwanego połączenia. Westchnął i odrzucił telefon na łóżko. Ze wstrętem spojrzał na swoje poplamione spodnie. Zdążył jedynie wstać, gdy usłyszał pukanie do drzwi. Zmarszczył brwi, ale nie zamierzał teraz sprzeczać się z mężczyzną. Nie miał na to ani siły, ani ochoty. 

Przekręcił klucz i otworzył drzwi, wpuszczając Blake’a do środka. 

– Czego chcesz? – burknął, wbijając wzrok w podłogę. 

– Klucz do sypialni.  

Chłopak pokiwał głową, wciąż nie unosząc wzroku, i zaczął grzebać w kieszeniach swoich rurek. Jego policzki znów zaczęły nabierać kolorów pod wpływem spojrzenia mężczyzny. Wiedział, na co ten patrzył i nie mógł powstrzymać fali wstydu, która po raz kolejny go zalała. 

– Proszę – mruknął, podając mu klucz. Była to trzecia rzecz, którą wyciągnął z kieszeni. Zaraz po kluczu do jego pracowni i paczce gum miętowych. 

Blake nie podziękował, odwracając się i wychodząc z pokoju. Zaraz jednak odwrócił się, a na jego ustach błąkał się bezczelny uśmieszek, którego nastolatek tak nienawidził. 

– Naprawdę powinieneś zmienić spodnie.

Jacques zaklął i otworzył ze złością szafę. Czerwień na policzkach paliła żywym ogniem. 

***

Minął tydzień. Blake skończył książkę, która w tym momencie była dokładnie studiowana przez jego agenta, a zarazem najlepszego przyjaciela. W związku z tym mógł sobie trochę odpocząć i iść na siłownię, którą ostatnio zaniedbał. Ostatniej nocy nie mógł jednak oderwać się od laptopa, bo miał pomysł na nowe opowiadanie i czuł, że musi ono zostać napisane już, teraz, natychmiast. Kath oczywiście nie była zachwycona, ale nie skomentowała tego, chyba już przyzwyczajona do jego dziwacznego zachowania. 

Dzielenie biura wraz z sypialnią, gdy co chwila był rozpraszany przez Katherine, nie było zbyt komfortowe. W swoim dawnym mieszkaniu miał własny gabinet i teraz też potrzebował takiego kącika. Nie wiedział tylko, gdzie mógłby się zainstalować, skoro wszystkie pomieszczenia były zajęte.

Następnego dnia obudził się z głową na biurku. Wyprostował się, czując i słysząc jak nieprzyjemnie łupie mu w krzyżu, i spojrzał na laptopa. Sam wszedł w tryb hibernacji, więc uruchomił go i zapisał swój tekst, który był niemal skończony. Nie zamierzał się tym jednak teraz zajmować, czując ucisk w pęcherzu. Już wiedział, co go obudziło. 

Zerknął na Kath, która wciąż spała. Nie chciał jej budzić, więc po cichu wstał ze swojego miejsca i na palcach opuścił sypialnię. Podrapał się po głowie, już na korytarzu rozpinając jeansy. Wszedł do łazienki i, ziewając, poczłapał do muszli klozetowej. Podniósł deskę i już miał ściągać spodnie, gdy dotarł do niego krzyk.

– Popierdoliło cię?! 

Jacques był z Nickiem na domówce u ich kumpla i niedawno wrócił do domu. Normalnie poszedłby spać, mając w dupie prysznic, ale czuł, że cuchnie gorzej niż odchody słonia, więc najpierw skierował się do łazienki. Nie wiedział jednak, że w trakcie prysznica do środka wkroczy Blake i tak po prostu podejdzie do kibla, chcąc się odlać. 

Mężczyzna zamrugał i przekręcił głowę w bok. Wciąż był zaspany.

– Cholera – wymamrotał, spoglądając na kabinę prysznicową, z której wystawała głowa Jacques’a i część jego mokrej klatki piersiowej. Reszta nagiego ciała znajdowała się za szybą i była rozmazana, ale to wciąż było nagie cało. Odwrócił wzrok. 

– Nie widziałem cię – powiedział. – Tylko się wysikam i już wychodzę. 

– Co? Nie! Wyjdź stąd! 

– Muszę się odlać! – Zamknął na chwilę oczy, a następnie ściągnął spodnie i zaczął sikać. – Boże, jak dobrze… 

Jacques chciał jeszcze przez chwilę protestować, ale szybko zamilkł, gdy zauważył, że Blake ma go gdzieś i zwyczajnie zdejmuje spodnie. 

– Ja pierdole… – wymamrotał, wbijając wzrok w swoje stopy. Wiedział, że przyglądanie się komuś, kto sika, jest chore. Poza tym nawet nie chciał na niego patrzeć, bo był to w końcu facet jego matki, na dodatek niezwykle irytujący, ale… Zżerała go ciekawość. Chciał chociaż dowiedzieć się, czy ma dużego, żeby móc później mu dogryzać, oczywiście. Uniósł wzrok i zerknął na niego akurat w chwili, gdy ten chował swojego członka. Był całkiem spory, choć nie mógł powiedzieć dokładnie, ale z pewnością był… gruby.

Przełknął ślinę i wbił wzrok w swoje stopy. Nie zamierzał nawet przez chwilę myśleć o tym, co zobaczył. W żadnym wypadku. 

Mężczyzna bez słowa opuścił toaletę, wpierw spuszczając wodę i myjąc dłonie, a następnie po prostu wychodząc. Chłopak odetchnął i wrócił do mycia się. I w ogóle nie myślał o członku Blake’a. W ogóle. 

***

– Potrzebuję gabinetu. 

Byli w trakcie śniadania przygotowanego przez Katherine, która nie pracowała w weekendy, więc siedziała teraz przy stole w szlafroku i czytała jakieś babskie pisemko. 

– Hm…? – Uniosła wzrok. – Gabinetu…? 

– Nie mogę pracować w naszej sypialni. Wszystko mnie rozprasza. 

W innej sytuacji Jacques zapewne skomentowałby słowa mężczyzny, ale obecnie był zbyt zajęty myśleniem o porannym incydencie. A raczej myśleniem, jak przestać o tym myśleć. Jego uwagę przykuły jednak następne słowa matki, więc poderwał głowę i spojrzał na nią w szoku. 

– Wiesz, że nie mamy wolnego pokoju, ale… – zawahała się, zerkając na swojego syna. – Jacques ma swoją pracownię. Jestem pewna, że znalazłoby się tam miejsca dla was dwóch. 

– Nie wiem… – Blake postukał widelcem w talerzyk. – Moglibyśmy się wymieniać, czy coś, ale najpierw musiałbym to zobaczyć…

– Zwariowałaś?! – Szatyn naprawdę nie mógł w to uwierzyć. Pracownia była dla niego jak świątynia i matka dobrze o tym wiedziała, a mimo to… Poczuł rozczarowanie. – To moje miejsce. I nikt nie ma tam wstępu. 

– Ale kochanie… 

– Powiedziałem: nie. – Odsunął swój talerz, a następnie wstał od stołu i posłał ostre spojrzenie mężczyźnie. – Nie chcę cię nawet widzieć w pobliżu tego pomieszczenia, zrozumiałeś? Znajdź sobie inne miejsce. A najlepiej się wyprowadź. – Z tymi słowami opuścił jadalnię połączoną z kuchnią, choć słyszał jeszcze za sobą cichy głos matki. Nie odwrócił się jednak, wchodząc po schodach i kierując się do swojego pokoju. Musiał pamiętać o tym, żeby przed wyjściem zamknąć drzwi od pracowni na klucz, bo nawet przez chwilę nie łudził się, że mężczyzna posłucha jego zakazu. Nigdy go nie słuchał i zawsze chciał mu zrobić na złość. Przynajmniej w tym aspekcie mieli ze sobą coś wspólnego… 

Po śniadaniu Blake nie potrafił znaleźć sobie miejsca. Wciąż myślał o pracowni dzieciaka – od początku wiedział, że chłopak maluje, ale nigdy nie widział żadnego jego obrazu, czy choćby szkicu – i zżerała go ciekawość. Czasem był jak dziecko, które dąsa się, gdy nie otrzyma upragnionej zabawki. Był przyzwyczajony do tego, że dostaje to, czego chce, a tym razem chciał ujrzeć tajemniczą pracownię Jacques’a. Może nie było to zbyt fair wobec chłopaka, ale… miał to gdzieś. Musiał to zobaczyć i przekonać się, czy gówniarz jest tak wspaniały, jak mówi Kath, czy może po prostu chwali go, bo jest jej synem. Bardziej skłaniał się ku tej drugiej wersji. 

Jego narzeczona przeniosła się na leżak na tarasie, zabierając ze sobą jakieś romansidło (nie skomentował tego, choć elektroniczny egzemplarz jego nowej książki czekał na przeczytanie) i całkowicie zapominając o jego istnieniu. Jacques natomiast zaszył się w swoim pokoju, zapewne masturbując się, albo robiąc inne, nastoletnie rzeczy, a on wyczuł, że jest to odpowiedni moment, by spróbować. 

Na palcach przemierzył korytarz i podszedł do drzwi, które znajdowały się na samym końcu, naprzeciwko schodów. Dotknął klamki, czując, że serce bije mu ze znacznie większą siłą niż zwykłe, a następnie przekręcił gałkę i pchnął. 

Pomieszczenie było ogromne, co najmniej wielkości salonu. Pomalowane na biało, z jasnymi panelami. Już rozumiał, dlaczego Kath stwierdziła, że mogliby dzielić się tym miejscem. Jego biurko z pewnością zmieściłoby się w którymś z kątków i dzieciak nawet by go nie zauważył. 

Największą uwagę przykuwały jednak obrazy. Było ich mnóstwo, ustawionych jeden obok drugiego, a każdy inny i na pierwszy rzut oka równie zachwycający. Jeden był radosny, pełen ciepłych barw, drugi spokojny, wypełniony zielenią, a zaraz obok trzeci – szary, smutny i przepełniony taką melancholią, że Blake aż zrobił krok w przód, a podłoga zaskrzypiała pod jego butami. 

– Co ty tu, kurwa, robisz?! 

Zamarł w miejscu, czując, jak przyspiesza mu puls. Mógł oczywiście wykpić dzieciaka i po prostu stamtąd wyjść, ale nie potrafił, bo… rozumiał. Wiedział, dlaczego Jacques chciał zachować to miejsce dla siebie i przez chwilę było mu naprawdę głupio, bo naruszył jego sacrum jego najbardziej intymne miejsce i… Czuł się, jakby je zbezcześcił. 

– Ja… – Nie wiedział, co powiedzieć. Odwrócił się, spoglądając na dzieciaka, który stał w progu z ramionami założonymi na klatce piersiowej. Zupełnie jakby się bronił i Blake’owi było naprawdę wstyd. Po raz pierwszy od wielu lat było mu wstyd. – Wybacz, nie powinienem… 

– Wynoś się stąd. – To nawet nie był krzyk i mężczyzna poczuł się jeszcze gorzej. Miał trzydzieści pięć lat i było mu głupio przed osiemnastolatkiem. 

Bez słowa opuścił pokój.