Pęknięcia - Rozdział 1

Jacques Bright nie pamiętał, kiedy ostatni raz był tak wściekły, jak w tym momencie. Facet jego matki, który wprowadził się do nich miesiąc temu, i którego szczerze nienawidził, zabronił mu zrobić imprezę w domu. Imprezę, którą organizował co roku, od trzech lat.

Nie ma, kurwa, mowy!

– Nie będziesz mi mówił, co mam robić! – krzyknął. Jego dłonie oparte były o wyspę kuchenną, gdzie właśnie rozgrywała się kolejna bitwa. 

– Nie zamierzam. Chcę tylko, żebyś zrezygnował ze swojej imprezy, bo dobrze wiesz, że muszę pracować. 

Prychnął. Miał gdzieś jego pieprzone książki. Zapewne były tak beznadziejne, jak on sam. Dlaczego matka nie mogła sobie znaleźć kogoś mniej wkurwiającego? I jeszcze ten bezczelny uśmieszek… Jak on go nienawidził! 

– Zabierz komputer i przenieś się do biblioteki – zaproponował, czując, jak krew wrze mu w żyłach. – Albo najlepiej się wyprowadź! 

– Posłuchaj mnie, ty bezczelny szczeniaku… – Mężczyzna znalazł się nagle tuż obok, tak, że dzieliły ich jedynie centymetry. – Katherine chce, żebym tu był, więc tak pozostanie, zrozumiałeś? 

– Pierdol się! 

Odwrócił się i biegiem opuścił kuchnię. Wpadł do swojego pokoju, nie przejmując się trzaskającymi drzwiami. Był tak wściekły, że z chęcią by w coś uderzył. Na ogół był raczej spokojnym chłopakiem, ale ten facet… On doprowadzał go do szału.

 Jacques dokładnie pamiętał ich pierwsze spotkanie. Wiedział, że matka już od trzech miesięcy umawia się na randki i widział, że była szczęśliwa, więc on też był zadowolony. W końcu zasługiwała na szczęście po tym, jak ojciec ich zostawił. Nie naciskał na nią, nie chcąc zmuszać jej do zapoznawania go z tym facetem, skoro najwyraźniej nie była go jeszcze pewna, ale okazało się, że sama postanowiła zorganizować ich spotkanie. 

Umówili się w eleganckiej knajpce, jednej z ulubionych Jacques’a, tuż po jego zajęciach. Już przy wejściu wpadł na mężczyznę ubranego w zwykły podkoszulek i proste jeansy. Zmierzył go krytycznym wzrokiem. 

– Przepraszam. 

Nieznajomy nawet na niego nie spojrzał, opuszczając lokal. 

Prostak – pomyślał, odszukując wzrokiem swoją matkę. Gdy tylko znalazł ją w jednym z kątów, pomachał do niej i uśmiechnął się szeroko. 

– Cześć mamo. – Pocałował jej policzek. – Zamówiłaś już?

– Nie, czekałam na ciebie. – Kobieta odpowiedziała uśmiechem. Jej długie, brązowe włosy układały się falami wzdłuż ramion. – A raczej czekaliśmy. 

Jacques kiwnął głową. Wiedział, że to spotkanie miało być pretekstem, by poznał jej faceta. Cieszył się z tego. 

– Chyba widzę tylko ciebie. – Zaśmiał się. – Jest niewidzialny? 

– Blake musiał wyjść na chwilę. Jakiś ważny telefon, czy coś takiego. – Zmarszczyła brwi. – Wydaje mi się, że minęliście się w drzwiach. 

Jacques poczuł, jak jego lewa powieka drga niekontrolowanie. 

– W drzwiach…?

Nie dane mu było usłyszeć odpowiedź matki, bo przy ich stoliku pojawił się facet, na którego wpadł wcześniej. 

– Widzę, że twój syn w końcu przybył. – Wyczuł na sobie wzrok mężczyzny. – Blake Sherwood, miło mi. 

– Jacques Bright – przywitał się. Czuł na sobie jego spojrzenie i widział tę uniesioną brew oraz nieznaczne skrzywienie ust. Najwidoczniej nie spodobał mu się jego strój. Miał dziś na sobie koszulkę odsłaniającą obojczyki, długi kardigan, biodrówki i eleganckie pantofle. W swojej opinii wyglądał nieźle. 

– Mogę do ciebie mówić Jacq? – Posłał mu szeroki uśmiech, który w mniemaniu nastolatka prezentował się całkowicie nieszczerze.

– Nie – mruknął, uśmiechając się w wymuszony sposób. – Wolałbym Jacques. 

Pamiętał, jak irytujący wydał mu się ten facet i jak złe wrażenie na nim zrobił. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego jego matka zainteresowała się tym typem. Może miała już czterdzieści lat, ale wciąż była piękną kobietą i z pewnością była w stanie znaleźć sobie kogoś lepszego od Blake’a. 

Szybko okazało się, że Blake jest trzydziestopięcioletnim pisarzem, całkiem znanym, choć nie na tyle, by Jacques kiedykolwiek o nim słyszał, a jego matka była w nim całkowicie zakochana. 

Minęły kolejne trzy miesiące, w trakcie których chłopak cieszył się, że nie musi widywać faceta swojej matki zbyt często. I nagle mężczyzna postanowił się oświadczyć, a Katherine oczywiście przyjęła go z radością i nim Jacques mógł cokolwiek zrobić, Blake zamieszkał w ich domu.

Nie potrafił się z nim dogadać. Mógł przysiąc na wszystkie świętości, że nigdy nie spotkał bardziej irytującej osoby. Mężczyzna zachowywał się jak zwykły gówniarz, chodził w rozciągniętych rzeczach, ciągle krytykował jego „pedalskie” stroje i palił jak smok. A Jacques nienawidził tego smrodu. Nie wspominając już o tym, że od ich pierwszego spotkania zwracał się  do niego „Jacq”. Doprowadzał go do szału. 

Jego matka nie dostrzegała problemu, udając chyba przed samą sobą, że udało im się porozumieć. Nie wiedział, jakie brednie opowiadał jej Blake, ale on nie zamierzał się z nim dogadywać. Chciał tylko pozbyć się go z domu. I za żadne skarby nie pozwolić, by ten człowiek został jego ojczymem. Szybciej świnie zaczną latać. 

A teraz był tutaj, w swoim pokoju, i miał ochotę coś zniszczyć. Nie zamierzał jednak wyżywać się na swoich rzeczach, więc rzucił się jedynie na łóżko i przykrył oczy przedramieniem. 

I tak zrobię tę imprezę – pomyślał. – Możesz mnie pocałować w dupę, Blake.

***

Mężczyzna westchnął, wciąż patrząc na miejsce, w którym jeszcze przed chwilą stał dzieciak. Nie miał siły, by zadręczać się głupią imprezą dla nastolatków, którą Jacques mógł zorganizować w każdy inny weekend. To wcale nie musiała być ta sobota, gdy on był zawalony pracą, ale wiedział, że chłopak robi to specjalnie, byleby go zdenerwować. Irytujący gówniarz. 

Napełnił swój kubek kofeiną i pomaszerował do prowizorycznego biura, które znajdowało się w sypialni jego i Kath. Biurko było ustawione w jedynym wolnym kącie, daleko od okna, z którego padałoby światło, więc musiał korzystać z lampki nocnej. Nie było to wymarzone miejsce do pracy, ale brakowało wolnego pomieszczenia, a on gdzieś musiał pisać. Wiedział jednak, że długo tak nie pociągnie, bo coraz częściej nie potrafił się skupić i wszystko go rozpraszało, a terminy goniły. 

Odstawił kubek na blat i dotknął swojego trzydniowego zarostu. Wiedział, że powinien się ogolić, ale nie miał na to czasu. Powieść w końcu sama się nie napisze, prawda? 

***

Był w trakcie czytania książki Dickensa, gdy usłyszał pukanie do drzwi. 

– Proszę.

Drewno zaskrzypiało, a do pokoju weszła jego matka. Na jej twarzy widniał delikatny uśmiech, choć Jacques dostrzegł wyraźne zmęczenie w jej oczach. 

– Długa narada? – zapytał, odkładając książkę na szafkę przy łóżku. 

– Koszmarna. – Westchnęła. – Niektórzy współudziałowcy są naprawdę irytujący. Najchętniej pozbyłabym się połowy. 

– Rozumiem. – Pokiwał głową. Właśnie dlatego on nie zamierzał zajmować się rodzinnym biznesem. Nie miał ochoty na wieczne kłótnie z ludźmi i pieprzony wyścig szczurów. 

– Blake jest zajęty pisaniem i nie można mu przeszkadzać, więc pomyślałam, że może ty zjesz ze mną kolacje? 

– Jasne. – Uśmiechnął się. – Zaraz zejdę. 

– Cudownie. – Wyraźnie się rozpromieniła. – I kochanie, co do tej imprezy… 

– Będzie w sobotę – powiedział szybko. – Spokojnie, nie rozniesiemy domu. Będę miał wszystko pod kontrolą. 

– Właśnie… – Katherine wyraźnie się zawahała i Jacques poczuł, jak coś ściska go w żołądku. – Nie możesz jej zrobić w ten weekend.

Tego się nie spodziewał. Myślał, że matka będzie po jego stronie i pozwoli mu na coś, co było tradycją od kilku lat, a nie poprze tego dupka. 

– Dlaczego? – zapytał, dobrze znając odpowiedź. Wszystko było winą pieprzonego Blake’a.

– Skarbie, wiem, że to była tradycja i zawsze robiłeś imprezę w ostatni weekend lipca, ale… Co powiesz na to, żeby zrobić ją za tydzień? Blake ma na głowie wydawcę oraz swojego agenta, a termin upływa mu w tę niedzielę i naprawdę musi pracować. 

– Ale… 

– Jacques, proszę. To ważne. 

Matka wyglądała na naprawdę przejętą, więc pokiwał głową. 

– Rozumiem – mruknął. – Zaraz przyjdę. 

– Dobrze. – Kobieta uśmiechnęła się, a na jej twarzy pojawił się wyraz prawdziwej ulgi. Najwyraźniej myślała, że będzie musiała dłużej go przekonywać do zmiany decyzji. 

Gdy Katherine zniknęła za drzwiami, zacisnął dłonie w pięści i spojrzał ze złością na przeciwległą ścianę. Nie zamierzał niczego odwoływać tylko z powodu jakiegoś idioty, który wpieprzył się w ich życie i wszystko zniszczył. To, że nie potrafił się wyrobić z terminem, było wyłącznie jego problemem. A Jacques z pewnością nie zamierzał mu z nim pomagać. To był jego dom i mógł robić w nim, co tylko zechciał, a Blake nie miał nic do gadania. 

Z tym postanowieniem wstał z łóżka i opuścił pokój. 

***

– Cześć. 

– Hej. – Uniósł głowę, spoglądając na swojego przyjaciela. – Siadaj. 

Nick skinął głową i rzucił swój plecak na ziemię, nie martwiąc się możliwością uszkodzenia zawartości. Przysiadł obok i spojrzał na niego z zainteresowaniem. 

– Co tam? 

– Nic. – Wzruszył ramionami. – Liczyłem na to, że pomożesz mi z ogarnięciem imprezy. 

– Jak zawsze, stary. – Wyciągnął z plecaka dwa jabłka. Podał jedno Jacques’owi, a ten przyjął je z uśmiechem. – Ale czy to nie ty pisałeś mi wściekłe wiadomości o tym, jak nienawidzisz Blake’a i jak nie możesz zrobić przez niego imprezy? 

Jacques od razu się skrzywił. 

– Ta… - mruknął, wbijając wzrok w owoc. – Ale i tak ją zrobię. Pieprzę go. 

– Cóż… - Drugi chłopak wyszczerzył się. – Tak naprawdę to go nie pieprzysz. 

– Boże, Nick! – Uderzył go w ramię. – Nie bądź obrzydliwy. 

– No co? Całkiem niezły z niego kąsek. 

– Powiedział heteroseksualny prawiczek – prychnął, kręcąc głową. Oczywiście nie był ślepy i wiedział, że Blake mógł się podobać. Miał krótkie, czarne jak smoła włosy, intensywnie niebieskie oczy i zadziorny uśmiech. Poza tym przynajmniej raz w tygodniu chodził na siłownię i biegał. To jednak nie sprawiało, że Jacques mógłby zmienić o nim zdanie. Wciąż pozostawał irytującym dupkiem. 

– Ej! Doszedłem już do drugiej bazy! 

– Czyli wcale nie doszedłeś. – Wyszczerzył się. Uwielbiał droczyć się ze swoim przyjacielem, a gdy temat schodził na kwestie związane z seksualnością, w których Nick z pewnością nie miał doświadczenia, było przezabawnie.

Znali się od przedszkola, a odkąd Nick uderzył łopatką dzieciaka, który zniszczył jego babki z piasku, Jacques wiedział, że będzie to wielka przyjaźń. Nie mylił się. 

– Ile osób mam zaprosić?

– Tyle, co zawsze. – Na usta Jacques’a wypłynął cwany uśmieszek. – Bez ograniczeń. 

Nick zaśmiał się, kręcąc głową. Jego ciemne, półdługie włosy poruszały się z każdym ruchem głowy, przez co wyglądał jak kundel. Jacques bezgranicznie go uwielbiał. 

– Blake będzie wściekły – skomentował. 

– Mam to gdzieś. – Bright wzruszył ramionami. – A jak mu coś nie pasuje, zawsze może się wyprowadzić. I wtedy wszyscy będą zadowoleni.

– Prócz twojej matki. I niego. 

– No właśnie, Nick. – Zamachnął się, rzucając ogryzek daleko między drzewa. – Wszyscy. 

***

Jacques obrócił się i przejrzał się w lustrze. Miał na sobie obcisłe rurki z dziurami na kolanach oraz szeroki T-shirt, który odsłaniał obojczyki i dużą część klatki piersiowej. Jego brązowe włosy ułożone były w „artystyczny nieład”, czyli niemal jak zawsze. W swoim mniemaniu prezentował się naprawdę dobrze. 

Impreza miała zacząć się za pół godziny. Wszystko było dopięte na ostatni guzik, pokoje, do których goście nie mieli wstępu, zostały zamknięte na klucz (Jacques długo się wahał, ale w końcu zamknął sypialnię matki, bo mimo wszystko nie chciał, by ucierpiały jej rzeczy), a Blake był na spotkaniu ze swoim agentem  i szybko nie wróci. A to, że mężczyzna planował pracować całą noc i chłopak o tym wiedział… To nie miało znaczenia. 

Uśmiechnął się do swojego odbicia, zgarnął telefon z łóżka i opuścił swój pokój. Zabawę czas zacząć. 

***

Blake wiedział, że coś jest nie w porządku już w chwili, gdy jechał Harrison Street. Z daleka było słychać klubową muzykę, a im bliżej domu Kath był, tym bardziej zbliżał się do źródła popularnych rytmów. Miał złe przeczucia. Wiedział, że gówniarz go nie znosi i to uczucie było oczywiście odwzajemnione, ale nie sądził, by ten odważył się zrobić imprezę, gdy otrzymał oczywisty zakaz od swojej matki. Jak bardzo się mylił… 

Zatrzymał samochód pod domem, wiedząc, że w tym momencie nawet nie ma co liczyć na wjazd do garażu, skoro cały podjazd był zawalony kubeczkami i innymi śmieciami. Wszędzie było pełno pijanych i rozwrzeszczanych nastolatków. Nie mógł uwierzyć, że syn Katherine okazał się tak wielkim egoistą, myślącym tylko o sobie. Czasem zastanawiał się, czy cały ten związek był tego wart. 

– Przesuń się! – warknął do jakiegoś chłopaka, który stał w wejściu. Dzieciak spojrzał na niego pijackim wzrokiem i mężczyzna zaklął, przepychając się obok. 

Muzyka była ogłuszająca. Już odczuwał ból głowy, a wiedział, że z każdą chwilą będzie tylko gorzej. Musiał pozbyć się tych… ludzi i wszystko ogarnąć. Ale najpierw musiał znaleźć Jacques’a i go zabić. Tym razem tak łatwo się nie wywinie. 

– Gdzie jest Jacq?!  - krzyknął, gdy dostrzegł najlepszego przyjaciela chłopaka. Ten siedział na kanapie w ich salonie, a jego rozszerzone źrenice jasno mówiły, że był naćpany. 

– C-co? – wymamrotał, uśmiechając się głupkowato. 

Blake nie miał na to czasu. Złapał go za koszulę i uniósł. 

– Gdzie jest Jacques?! 

– Aaaa… Gdzieś na górze… Z jakimś, no, chłopakiem… 

Puścił go, zamykając na chwilę oczy i starając się uspokoić. Z chłopakiem… Oczywiście. 

Głupi dzieciak Kath musiał okazać się gejem. I to takim, po którym od razu widać, że woli obciągać, niż popatrzeć na piersi swoich koleżanek. Blake wiedział to już w chwili, gdy spotkał go po raz pierwszy w kawiarni. Idealnie ułożone włosy, damski sweterek, który sięgał mu do kolan… Mały, pieprzony gej. 

Wszedł po schodach i od razu go dostrzegł. Nie samego, oczywiście. Jacques przypierany był do ściany przez jakiegoś blondyna, którego ręka znalazła się w bieliźnie nastolatka i najwyraźniej całkiem nieźle tam pracowała, bo chłopak pojękiwał głośno, zupełnie nie przejmując się tym, że ktoś może ich zobaczyć. 

Blake czekał, a uśmiech na jego wargach z pewnością nie zwiastował niczego dobrego.