Pęknięcia - Epilog

Pisanie tego opowiadania było długim procesem, zdecydowanie zbyt długim. Różne zawiłości życiowe, brak weny i w pewnym momencie też chęci sprawiły, że tworzenie tej historii się wydłużało i coraz większe problemy miałam z łataniem dziur, które widziałam, że powstają. Były chwile, kiedy traciłam serce do tej opowieści i pisanie jej nie sprawiło mi już takiej radości, jak na początku. Zawsze jednak wiedziałam, że skończę to opowiadanie, nawet jeśli miałabym je pisać 10 lat. Na szczęście udało mi się napisać epilog trochę wcześniej :P 

Wiem, że niektórzy byli zaskoczeni ostatnim rozdziałem. Zwykle jest tak, że ten ostatni rozdział kończy wszystko, a epilog jest tylko jakimś dopowiedzeniem. U mnie jest inaczej. Nie wiem, czy to dobrze, czy może wręcz przeciwnie, ale tak chciałam od początku i mam nadzieję, że w jakiś sposób będziecie usatysfakcjonowani. 

Poświęciłam temu opowiadaniu dużo czasu i choć widzę w nim sporo błędów (część z nich zapewne ulegnie poprawie, bo całość czeka druga korekta), to jest mi smutno. I wiem, że nie byłabym tutaj, gdyby nie osoby, które czekały na dalsze części, komentowały i angażowały się w tę historię równie mocno co ja. Chciałabym podziękować wszystkim aktywnym czytelnikom, a szczególnie tym, którzy udzielali się pod każdym rozdziałem, a także tym, którzy byli ze mną niemalże od początku. Aktywność czytelników naprawdę jest ważna, bo nic nie mobilizuje bardziej, niż pytania o kolejny rozdział i widok Waszego zaangażowania. Wiem, że wiele razy zawiodłam; że wiele razy nie wyrabiałam się z terminami i nie dotrzymywałam obietnic. Przynajmniej nauczyłam się już, by nie rzucać terminami na prawo i lewo, gdy nie jestem ich w 100% pewna xD 

Długi wstęp, więc na razie zaprzestaje pisania, żebyście w końcu mogli przeczytać epilog. Reszta moich wynurzeń pod tekstem xD 

_______________________________________________________________

Pakowanie było trudne, ale rozpakowywanie okazało się jeszcze gorsze. Jacques od trzech dni starał się podołać temu zadaniu, ale w jego sypialni wciąż stały trzy pełne kartony i czekały na swoją kolei. Jakoś nie potrafił się zmobilizować do pracy, dopiero przyzwyczajając się do swojego nowego mieszkania. Zmianę miejsca powitał z ulgą, ale wciąż tliła się w nim dziecięca tęsknota za domem. A to był przecież dopiero początek jego samodzielnego życia.

Wynajęcie odpowiedniego lokum w Nowym Jorku nie było łatwe, ale z pomocą Nicka i matki udało mu się znaleźć coś, co odpowiadało jego wyszukanym wymaganiom. Wynajął więc trzypokojowe mieszkanie niedaleko swojej uczelni, choć w znacznym oddaleniu od centrum. Nie musiał przejmować się pieniędzmi, bo te czekały na niego w banku, gdyż Katherine zaczęła odkładać na jego studia od razu po jego narodzinach. Nie czuł się w pełni komfortowo, przyjmując te pieniądze, chociaż wiedział też, że nie mógłby tak po prostu odmówić i ich nie wziąć. To wszystko, co matka dla niego zrobiła, tylko potwierdzało, jak wspaniałą była osobą i jak bardzo na nią nie zasługiwał. Udawał, że sobie radzi, ale zdarzały się dni, kiedy rzeczywistość tak bardzo go przytłaczała, że nie potrafił nawet wstać z łóżka.

Miesiące bez Blake’a były istną karuzelą uczuć i emocji. Wraz z matką popadał w przygnębienie i wraz z nią powoli radził sobie z zaistniałą sytuacją. Paradoksalnie, po tym, jak ich relacja uległa zmianie i nie byli ze sobą już tak szczerzy, jak dawniej, stali się dla siebie większym wsparciem niż kiedykolwiek wcześniej. Jacques starał się, jak tylko mógł, kierowany miłością, współczuciem i wyrzutami sumienia, które nigdy nie dawały o sobie zapomnieć. Wątpił, by mógł kiedyś spojrzeć na swoją matkę i nie pomyśleć o tym, jak bardzo ją zdradził. Wszystko wskazywało jednak na to, że jest w stanie żyć z tą myślą; że jakoś udaje mu się wstawać rano i patrzeć w lustro. Może kiedyś przestanie też odczuwać to coś, co czasem nie dawało mu spać i niebezpiecznie przypominało nienawiść do samego siebie.

Życie w Nowym Jorku miało mu pomóc nabrać dystansu. Rzadsze spotkania z matką, zupełnie nowe miasto i obcy ludzie – wszystko to sprzyjało napisaniu nowego rozdziału w jego życiu. W tym mieście miał zapomnieć o Blake’u i tym, co się między nimi wydarzyło, a złe wspomnienia zostawić za sobą wraz z wyjazdem z Chicago. Oczywiście nic z tego nie wyszło, a on nie potrafił optymistycznie spojrzeć w przyszłość, ale widział dla siebie niewielkie światełko w tunelu, które dawało mu nadzieję na to, że kiedyś przestanie czuć to, co odczuwał od miesięcy. A było tego sporo – od nienawiści, po złość, rozgoryczenie i miłość, bardzo różną i skierowaną do dwóch różnych osób. To pęknięcie, do którego doszło dawno temu, wciąż nie doczekało się sklejenia. I Jacques nie miał pojęcia, kiedy uda mu się zasklepić dziurę, jaka w nim powstała.

W sobotni wieczór powinien zwiedzać kluby w mieście oraz poznawać ludzi i rok temu z pewnością tak by zrobił. Teraz jednak jego życie wyglądało inaczej, znacznie spokojniej. Wolał zostać w mieszkaniu, wypróbować nowy piekarnik i zacząć rozpakowywać chociaż jeden z trzech kartonów, których widok sprawiał, że tracił wszelkie chęci do pracy.

Dzwonek do drzwi był zaskoczeniem. Jacques przebywał w nowym lokum dopiero od kilku dni i nie miał żadnych znajomych w tym mieście. Doszedł jednak do wniosku, że nowi sąsiedzi postanowili go powitać i dlatego bez zastanowienia otworzył drzwi, dopiero po chwili uświadamiając sobie, jak idiotyczne było jego zachowanie. Nie powinien otwierać obcym. Nigdy nie mógł być pewien, kto czai się po drugiej stronie.

Osoba, która stała po drugiej stronie, była jednak ostatnią, jakiej się spodziewał. Morderca z nożem, z popularną maską na twarzy, byłby mniej szokujący, niż ciemnowłosy, przystojny mężczyzna stojący na klatce schodowej.

– Co ty tutaj robisz?

Nie widział go od wyjazdu z Aaronem na weekendową wycieczkę; od ich ostatniego, jak się okazało pożegnalnego, pocałunku. Nie szukał też informacji o nim, nie wypytywał Lily, choć czasem go kusiło. Wiedział tylko, że mężczyzna wciąż nie wrócił z Europy i rzadko kontaktuje się z rodziną. A teraz stał przed nim i Jacques nie był pewien, jak powinien zareagować na to nagłe najście.

– Chciałem porozmawiać. Wyjaśnić. Przeprosić.

– Nie ma nic, co można by wyjaśnić. Skąd wiedziałeś, gdzie mnie szukać?

Blake nawet nie musiał odpowiadać. Jedno spojrzenie na jego twarz wystarczyło, by wszystko zrozumiał. Odpowiedź była oczywista.

– Lily – szepnął, bardziej chyba do siebie, niż do swojego nieproszonego gościa.

Z siostrą mężczyzny kontaktował się regularnie. Odkąd ta zaczęła spotykać się z Nickiem, ich relacja tylko się zacieśniła. Nie mógł przecież obarczać jej winą za błędy brata. Dziewczyna znacznie różniła się od Blake’a i Jacques bardzo sobie to cenił. I choć czasem miał ochotę wypytać ją o różne rzeczy, to zawsze udawało mu się powstrzymywać. Nigdy też nie powiedział jej, co zaszło między nim a jej bratem, ale wydawało mu się, że ta domyśla się, iż nie było to nic miłego. Tym bardziej nie rozumiał, dlaczego postanowiła podać mężczyźnie jego adres. To nie było fair.

– Nick dogaduje się z waszymi rodzicami?

– Nie odzywał się do ciebie?

– Pisał tylko, że na razie jest zabawnie.

Jacques pomyślał o przyjacielu, który pojechał odwiedzić swoją dziewczynę i poznać w końcu jej rodziców. Z tego powodu Nick nie mógł pomóc mu w przeprowadzce, ale on nie miał mu tego za złe. Żałował tylko, że chłopak nie zdawał mu codziennie relacji z pobytu u tych zakręconych ludzi – to musiało być całkiem zabawne. I zastanawiał się też, dlaczego przyjaciel nie protestował, gdy Lily podawała jego adres Blake’owi. Może nie wiedział?

– Ach, i wspominał też, że już go lubią.

– Ta, Lily też tak mówiła. – Blake uśmiechnął się pod nosem. – Nikt się tego nie spodziewał, ale najwyraźniej twój kumpel potrafi całkiem nieźle grać miłego i grzecznego.

Jacques uśmiechnął się bezwiednie, ale uśmiech ten szybko spłynął z jego twarzy, gdy przypomniał sobie, z kim rozmawia. Jak łatwo było znów poczuć się swobodnie w jego towarzystwie! To było niebezpieczne.

– Więc…

– Przepraszam, że uciekłem.

Jacques zacisnął wargi i wykonał taki ruch, jakby chciał zamknąć drzwi.

– Poczekaj. – Blake przytrzymał dłonią drewno. – Naprawdę chcę wyjaśnić…

– Nie ma czego.

– Jest. – Spojrzał na niego trudnym do odczytania wzrokiem. – Obaj wiemy, że jest.

Z perspektywy czasu Blake wiedział, że powinien był zachować się inaczej. Wysłanie Aidena pod resztę rzeczy do domu Brightów było idiotyczne i na pewno bolesne dla wspomnianej dwójki. W tamtym momencie nie wyobrażał sobie jednak tej konfrontacji. Późniejsza ucieczka do Europy może też nie była najmądrzejszą decyzją, ale ostatecznie sporo mu dała. Na starym kontynencie spędził mnóstwo czasu, a jego znaczną część poświęcił na odkrywanie siebie na nowo i godzenie się z tą wiedzą. Liczne spacery po najpiękniejszych zakątkach Europy, po raz pierwszy pozwoliły mu skupić się całkowicie na sobie. Nie myślał o rodzinie i ich rozczarowaniu, o swojej pracy i fanach i nawet myśli o Katherine i Jacques’u nie zawsze zaprzątały mu głowę. Pierwszy raz dał sobie szansę na rozważenie, czego tak naprawdę potrzebuje w życiu.

– Nie powinienem tak uciekać. Przepraszam.

– Serio? ­– Chłopak wydał z siebie pogardliwe prychnięcie. – Teraz to do ciebie dotarło?

– Tak. – Ta prosta odpowiedź zdawała się zaskoczyć Jacques’a. – Przerosła mnie ta sytuacja. Nie umiałem już wytrzymać w tym domu. Musiałem powiedzieć prawdę.

– Ciebie przerosła? A co ja mam powiedzieć? Wiesz, jak się czułem cały ten czas?! Ciągle tylko kłamstwa, kłamstwa, kłamstwa… – Zamilkł, trochę zawstydzony tym, że postanowił uzewnętrznić się właśnie przed Blake’em, czyli ostatnią osobą, z którą powinien rozmawiać o swoich uczuciach. – Mogłeś mi powiedzieć zanim wyjechałem z Aaronem. Mogłeś powiedzieć, że kiedy wrócę, ciebie już nie będzie.

To wciąż bolało. Jacques czuł się fatalnie nie tylko z powodu Katherine, ale też dlatego, że Blake nieoczekiwanie zniknął z jego życia i nie odpowiadał na żadne próby skontaktowania się z nim. Nie był przygotowany na to, że mężczyzna tak szybko i bez pożegnania odejdzie. To bolało.

– Nie mogłem być tego pewny, Jacq. Nie wyobrażasz sobie… – Westchnął, a ramiona opadły mu z odczuwanej bezsilności. – Nie wiedziałem, co zrobię. Wciąż się wahałem. Ale na życie w waszym domu nie było już dla mnie miejsca. Nie mógłbym oszukiwać Katherine w nieskończoność. To raniłoby całą naszą trójkę.

– A ja mogłem? Myślisz, że nadal mogę?

Wszystko powróciło i Jacques był tym przytłoczony. Nie chciał rozpamiętywać wydarzeń z przeszłości, ale Blake to na nim wymusił. Znów pojawiał się i mieszał.

– Nie. – Mężczyzna pokręcił głową i spojrzał na niego poważnie. – Ale czy możesz powiedzieć jej prawdę?

– Ty powiedziałeś.

– Nie całą.

– Nie, nie całą… – Spojrzał na niego z bólem. – Dlaczego?

– Bo ty i Katherine potrzebujecie siebie nawzajem. I tak za bardzo was zraniłem. Nie mógłbym zrobić tego bardziej.

Głos Blake’a jeszcze nigdy nie był tak przepełniony emocjami i nigdy nie brzmiał tak szczerze. Jacques miał wrażenie, że stoi przed nim zupełnie inny człowiek. Było to bardzo dziwne doświadczenie.

Nastała między nimi chwila krępującego milczenia, które chłopak w końcu przerwał, zniecierpliwiony. Chciał odwrócić się, zamknąć za sobą drzwi i ukryć się w nowej sypialni, by leczyć ranę, która znów została otwarta.

– Przeprosiłeś, więc…

– Mogłeś studiować w Chicago. – Blake przerwał mu, jakby się bał, że zostanie odprawiony i będzie to koniec ich rozmowy. – Zostałeś sam z Kath, więc…

– Nie dostałem się – prychnął i skrzyżował ramiona na piersi. – Pamiętasz?

– Myślisz, że w to uwierzę?

– Nie obchodzi mnie, w co wierzysz, a w co nie – parsknął, nieprzyjemnie zaskoczony słowami Blake’a. – Takie są fakty.

– Fakty są takie, że nie powinieneś wyrzucać decyzji uczelni do kosza w swoim pokoju.

Zaskoczenie, które przemknęło przez twarz chłopaka, usatysfakcjonowało mężczyznę. Nigdy wcześniej nie poruszył z Jacques’em tematu uczelni, przekonany, że wyprowadzka chłopaka do innego miasta dobrze mu zrobi. Poza tym był poruszony decyzją nastolatka. Nie spodziewał się, że ten będzie gotów poświęcić swoje marzenie, byleby znaleźć się daleko od niego. Myślenie o tym nie było przyjemne.

– Co? – wydusił w końcu. – Grzebałeś w śmieciach?

Blake wzruszył ramionami.

– Czułem, że coś nie gra. Byłeś za dobry, żeby się nie dostać.

Jacques miał ochotę się roześmiać. To wszystko brzmiało jak kiepski żart.

– Cały czas wiedziałeś – szepnął. Dalsze zaprzeczanie nie miało sensu. Wierzył, że mężczyzna poznał jego sekret i nic z tym nie zrobił. Może nawet cieszył się na jego wyjazd? – I nic nie powiedziałeś mamie.

– To była twoja decyzja, Jacq. Ale gdy zniknąłem z waszego życia… Mogłeś tam zostać. Wiesz, że by cię przyjęli.

Chłopak pokręcił głową i uśmiechnął się smutno, bo samo myślenie o wymarzonej uczelni bolało.

– Nie mógłbym ciągle przebywać z mamą, a teraz na pewno nie pozwoliłaby mi się wyprowadzić. Życie w ciągłym kłamstwie nie jest łatwe. Tak jest… prościej.

Nie mógł uwierzyć, że znów szczerze rozmawiał z Blake’em, na klatce schodowej bloku w Nowym Jorku. To wszystko wydawało się zbyt surrealistyczne, by mogło być prawdziwe. Aż miał ochotę się uszczypnąć, ale wydawało mu się to zbyt dziecinne.

– Nigdy nie chciałem, żebyś przeze mnie rezygnował z marzenia.

Jacques zacisnął wargi w wąską kreskę, trochę zirytowany. Blake mógłby powstrzymywać się przed niektórymi wypowiedziami. Teraz trochę bardziej przypominał tego starego Blake’a, którego dobrze znał.

– Nigdy nie chciałem, żebyś przeze mnie rezygnował z marzenia – powtórzył, nie kryjąc sarkastycznej nuty w swoim głosie. – Serio? Pół roku przerwy w pisaniu i cofnąłeś się w rozwoju? – Parsknął. – Poza tym nie schlebiaj sobie. Nie byłeś jedynym powodem.

Ale głównym powodem już tak i obaj byli tego świadomi. Jacques jednak nie chciał o tym myśleć, bo rozdrapywanie kolejnej rany nie było przyjemne. Znalazł mieszkanie w Nowym Jorku, został przyjęty do bardzo dobrej uczelni i tylko to się liczyło. Miał spędzić w tym mieście najlepsze lata swojego życia. Na tym powinien się skoncentrować.

Blake nie odpowiedział, choć uśmiechnął się w duchu, stęskniony nawet sarkastycznych uwag, które były tak typowe dla Jacques’a. Patrzył na niego i nie potrafił oderwać wzroku. Nie sądził, że tak mocno to w niego uderzy, gdy się spotkają, ale teraz uświadomił to sobie z pełną mocą – tęsknił za tym chłopakiem. Nie mógł napatrzeć się na jego idealnie ułożone włosy, niezwykle piękne, choć bardzo smutne oczy i szczupłą sylwetkę.

– Aaron też przeprowadza się do Nowego Jorku? – zapytał, zanim zdążył pomyśleć.

Jacques uniósł brwi, po raz kolejny zaskoczony. Nie spodziewał się podobnego pytania.

– To chyba nie twój interes, co? – odburknął nieprzyjemnie, ale jego ton trochę złagodniał, gdy dostrzegł poczucie winy na twarzy mężczyzny. Kiedyś ta nie była dla niego tak czytelna. A może to Blake pokazywał mniej emocji? – Rozstaliśmy się jakiś czas temu.

– Przykro mi.

– Jasne.

Chłopak nawet przez sekundę nie uwierzył, że mężczyźnie jest przykro. Pamiętał, jak patrzył na Aarona, kiedy ten go odwiedzał. Teraz zapewne nie ucieszył się z ich zerwania tak, jak zrobiłby to wcześniej, ale on i tak dostrzegł w jego oczach charakterystyczny błysk. Dupek.

– Wiesz, Jacq… – Blake zrobił nieznaczny krok do przodu, ale kiedy zauważył, że chłopak poruszył się nerwowo, nie zbliżył się do niego bardziej. – Chciałbym żałować tego, co się między nami wydarzyło… Życie byłoby prostsze dla nas obu, gdyby nasza relacja nie była taka skomplikowana. – Uśmiechnął się słabo. – Ale nie potrafię. Mam wyrzuty sumienia, jasne. Ale żałować tego nie potrafię.

Jacques zamknął oczy i wydał z siebie bliżej nieokreślony dźwięk, który niebezpiecznie przypominał szloch. Zdusił jednak w sobie emocjonalną reakcję, nie mogąc uwierzyć, że mężczyzna po takim czasie zdobył się na podobne wyznanie. Nie mógł przychodzić do niego po sześciu miesiącach i mówić mu takich rzeczy. To nie było fair.

– Nie powinieneś tak mówić – wydusił, coraz bardziej przytłoczony obecnością swojego gościa. A przecież nawet nie wpuścił go do mieszkania. – Nie możesz tak po prostu…

– Ale to prawda, Jacq. Po prostu… chciałem, żebyś wiedział.

Pół roku zajęło Blake’owi zrozumienie własnych uczuć. Długo zmagał się ze swoją przeszłością i starał się zrozumieć własne potrzeby. A gdy w końcu mu się udało, wiedział, że musi znów spotkać się z Jacques’em i wszystko mu wyjaśnić. To był jego czas na szczerość.

Widział, jak mocno jego wyznanie wstrząsnęło chłopakiem, więc spróbował zmienić temat. Już i tak zrobiło się bardziej emocjonalnie, niż by sobie tego życzył.

– Czy ja czuję ciasto? Jabłkowe?

– Nie, jagodowe – odpowiedział bez zastanowienia, myślami wciąż będąc przy poprzednich słowach mężczyzny. – Testuję nowy piekarnik.

– Mhm. – Kiwnął głową i po raz kolejny przesunął wzrokiem po jego ciele. Gapił się tak samo, jak chłopak gapił się kiedyś na niego. – Musi być pyszne.

Jacques posłał mu dziwne spojrzenie, nie od razu rozumiejąc aluzję. Gdy w końcu dotarł do niego sens słów Blake’a, najpierw się zirytował na tę oczywistą bezczelność, a później westchnął ze znużeniem. Gdy ich spojrzenia się spotkały, znów poczuł znajomy prąd, który przebiegł mu po kręgosłupie. Mężczyzna wciąż miał magnetyczne spojrzenie. I wciąż na niego działał.

Przymknął oczy i niepewnie otworzył szerzej drzwi. Wiedział, że jeszcze będzie tego żałował, ale przy Blake’u nigdy nie potrafił myśleć racjonalnie. Przez ostatnie miesiące najwyraźniej nic się nie zmieniło.

– Wejdź.

___________________________________

Krótki ciąg dalszy moich wynurzeń. 

Kilka razy w komentarzach zdarzyło mi się powtórzyć, że zakończenie miałam w głowie od początku i w trakcie tworzenia tego opowiadania nic się nie zmieniło. I tak faktycznie było. Oczywiście zmieniali się bohaterowie, ich charaktery i z mojego początkowego pomysłu niewiele zostało, ale wiedziałam, że epilog będzie miał dokładnie taką formę. Czy odpowiednią? Sami musicie ocenić.