Pęknięcia - Rozdział 34

Dziękuję za wszystkie komentarze!
I ostrzegam - rozdział nie był sprawdzany. Obiecałam go dodać w tym tygodniu, a że w weekend będę miała utrudniony dostęp do internetu, to dodaję szybciutko teraz. Gdy tekst zostanie poprawiony, to go podmienię. Za wszystkie błędy z góry przepraszam!
Pozdrawiam!
_________________________________________________________________

Weekend spędzony z Aaronem w Chain O'Lakes nie okazał się całkowitą porażką, ale nie był też specjalnie udany. Po pocałunku, który otrzymał w piątkowy poranek od Blake’a, Jacques nie potrafił skupić się w trakcie lekcji, a w podróży był cichy i wycofany. Gdy dotarli do wynajmowanego domku, wciąż nie przejawiał większej chęci do rozmowy i jego chłopak to wyczuł, taktownie dając mu czas na wyrzucenie z siebie wszystkiego, co go dręczyło. Ale on tego nie zrobił, oczywiście. Nie mógł powiedzieć Aaronowi prawdy i to tworzyło między nimi kolejne napięcie.

Pływali razem kajakiem, jedli wspólne posiłki, oglądali film na kanapie przy kominku i spędzili godziny w łóżku, ale Jacques wiedział, że nie udało mu się oszukać kochanka. Ten wciąż przyglądał mu się uważnie, z lekkim niepokojem, i choć nie widział w jego spojrzeniu wyrzutu, to dostrzegał pewien rodzaj rozczarowania. Aaron się starał. Powinien bardziej to doceniać.

Napięta atmosfera sprawiała, że nie potrafili poczuć się w pełni komfortowo w swoim towarzystwie, a Jacques po raz kolejny dostrzegał różnice, które tworzyły między nimi spięcia. Podobnie było z nim i narzeczonym matki. Okropnie się czuł, myśląc o Blake’u, gdy spędzał weekend z Aaronem, ale po piątkowym pocałunku nie potrafił przestać.

Wrócili do miasta w niedzielę wieczorem, obaj niezbyt entuzjastycznie wspominając wspólny wyjazd. Jacques czuł, że jego chłopak nie chce się jeszcze poddawać, na co wskazywały kolejne podejmowane przez niego próby rozmowy i rozładowania panującego między nimi napięcia, ale jego siły słabły. Nie spotykali się na tyle długo, by więź między nimi była szczególnie silna. Oczywiście wiedział, że Aaron jest nim zauroczony, może nawet już zakochany, ale to nie było jeszcze uczucie, jakie wytworzyło się między nim i narzeczonym matki. Starał się pocieszać tą myślą.

– Dziękuję za weekend – powiedział słabym głosem, gdy zatrzymali się pod bramą jego domu. – Było bardzo miło.

– Naprawdę? – Aaron spojrzał na niego bez przekonania. Wydawał się trochę przygaszony.

– Naprawdę – potwierdził, trochę zbyt nerwowo pocierając o siebie zimne dłonie. W drodze powrotnej, w pożyczonym od matki Aarona samochodzie zepsuło się ogrzewanie i w środku było chłodno.

– W Chain O'Lakes nie wydawałeś się przesadnie zadowolony. – To był pierwszy raz, gdy Jacques usłyszał delikatny wyrzut w głosie swojego chłopaka.

– Naprawdę mi przykro – wymamrotał. – Wciąż myślę o uczelni w Chicago, zbliżający się koniec roku mnie przytłacza i chyba…

– Jacques. – Aaron przerwał mu, wciąż spięty, choć na jego ustach błąkał się niewyraźny uśmiech. – Nie musisz się tłumaczyć. Po prostu następnym razem powiedz mi, jeśli nie będziesz miał ochoty na podobny wyjazd, ok? Nie chcę cię do niczego zmuszać. Chciałem, żebyśmy obaj się zrelaksowali, a nie czuli jak w więzieniu.

Jacques przymknął oczy i kiwnął głową. Wyrzuty sumienia stały się tak silne, że bolała go od tego głowa. Przez chwilę miał nawet ochotę poddać się i wyznać wszystko swojemu towarzyszowi. Udało mu się jednak przerwać tę chwilę słabości.

Spojrzał na chłopaka i wychylił się, by pocałować go na pożegnanie. Nie było to krótkie, przelotne cmoknięcie, a długi, niemalże desperacki pocałunek, w którym Jacques szukał chociaż znikomych emocji, które odczuwał w trakcie zbliżenia z narzeczonym matki. Niczego takiego nie znalazł.

– Do zobaczenia – wydusił i opuścił pospiesznie samochód, ciągnąc za sobą sportową torbę. Zarzucił ją na ramię i otworzył furtkę, nie oglądając się na siebie.

Na podjeździe nie było żadnego samochodu, a za oknami panowała ciemność, co zaskoczyło nastolatka, który spodziewał się obecności matki i Blake’a w domu. Gdy otworzył drzwi i wszedł do środka, powitała go cisza.

– Jest tu ktoś? – rzucił w przestrzeń, kładąc torbę na podłodze i ściągając buty. Tak jak się spodziewał, nikt mu nie odpowiedział. Westchnął, przypuszczające, że w odruchu jakiegoś nadzwyczajnego romantyzmu Blake postanowił zabrać jego matkę na randkę. Zapewne w pełni wykorzystali jego nieobecność. Na samą myśl o tym coś nieprzyjemnie przewróciło mu się w brzuchu.

Powiesił kurtkę na wieszaku, zgasił światło i w ciemności ruszył w stronę schodów, a nimi na piętro do swojego pokoju. Doskonale znał ten dom, więc nie miał najmniejszych problemów w poruszaniu się w nim po omacku. Gdy przystanął przed drzwiami prowadzącymi od jego sypialni, coś na końcu korytarza zwróciło jego uwagę. Blade, nikłe światło wydobywające się spod drzwi od sypialni matki i Blake’a z pewnością pochodziło z niewielkiej lampki, która stała na szafce nocnej obok łóżka.

Czując ukłucie niepokoju i nagły dreszcz, który przebiegł mu po kręgosłupie, zostawił torbę obok drzwi pokoju i powoli, z dudniącym w piersi sercem, zbliżył się do sypialni matki. Nagła, niespokojna myśl o włamywaczach była całkowicie absurdalna i on doskonale o tym wiedział, a mimo to nie potrafił wyrzucić jej z głowy. Obrócił klamkę, pchnął drewno, które zaskrzypiało nieprzyjemnie (jedna z kilku rzeczy, które Blake miał poprawić, ale ciągle to odkładał) i wszedł do środka.

W pierwszej kolejności jego wzrok przyciągnęła lampka nocna, której mocne światło padało na pomieszczenie, tworząc różnej wielkości cienie na ścianach i podłodze. Dopiero po chwili jego wzrok prześlizgnął się na samotną postać leżącą na ogromnym, dwuosobowym łóżku.

– Mamo?

Był zaskoczony. Nie spodziewał się ujrzeć Katherine. Samej. Było w tym widoku coś niepokojącego, co wywołało nieprzyjemny ucisk w okolicach jego żołądka.

Kobieta poruszyła się, przekręciła na plecy i uniosła głowę. Jej ciemne włosy były w nieładzie, a twarz – choć pozostawała w cieniu – wyglądała na nieco napuchniętą. Chłopak rzadko miał okazję widywać swoją rodzicielkę w tak kiepskim, mało reprezentatywnym stanie.  

– Jacques? – wychrypiała słabo, ale nie uśmiechnęła się na jego widok. – Już wróciłeś?

Kiwnął powoli głową, zastanawiając się, co się stało. Przesunął wzrokiem po sypialni, ale nie dostrzegł niczego nadzwyczajnego. Biurko wydawało się czystsze, jakby ktoś w końcu postanowił sprzątnąć z niego niepotrzebne papiery i otwarte książki, ale poza tym nastolatek nie dostrzegł żadnych zmian. Tylko narzeczonego Katherine brakowało.

– Aaron właśnie mnie przywiózł. Dobrze się czujesz?

– Jak się bawiłeś? – Kobieta całkowicie zignorowała jego pytanie, wywołując jeszcze większy niepokój w swoim synu. Usiadła na łóżku, przesunęła się na jego brzeg i poprawiła koszulę nocną. – Jesteś głodny?

– Um… całkiem w porządku – mruknął, nie chcąc teraz myśleć o weekendzie z Aaronem. – I właściwie mógłbym coś zjeść, ale mogę nam coś przygotować, jeśli chcesz.

Chciał zapytać, gdzie jest Blake, ale nie wiedział, jak to zrobić, by zabrzmiało to taktownie. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz widział matkę w podobnym stanie. Może się pokłócili?

– Nie jestem głodna.

Jacques odchrząknął i usiadł na krześle przed biurkiem, obserwując Katherine z niepokojem.

– Mamo… co się dzieje?

– Nic.

Oblizał dolną wargę, przyglądając się jej niewyraźnej twarzy. Wydawała się nie tylko smutna, ale jakaś… zapadnięta w sobie. Jakby straciła wszystkie siły. Gdy jego ojciec postanowił odejść, wyglądała podobnie. Nigdy o tym nie zapomniał.

– A… a gdzie jest Blake?

Katherine uniosła głowę, a gdy światło padło na jej twarz, Jacques aż sapnął cicho. Cała była czerwona, napuchnięta i zapłakana. Wyglądała okropnie.

– Wyprowadził się – odpowiedziała obojętnie, choć jej głos zadrżał, jakby znów próbowała powstrzymać łzy.

– Ale…

– Chcę zostać sama, Jacques – poprosiła i z powrotem opadła na materac. – Jutro porozmawiamy.

Chciał zaprotestować, ale nie wiedział nawet, co mógłby powiedzieć. Strach zaczął niespiesznie pełznąć po jego umyśle, gdy tylko dotarły do niego słowa matki. Co Blake mógł zrobić? Czy wyznał jej prawdę? Powiedział o wszystkim?

Opuścił sypialnię, zamknął cicho drzwi i pełen najgorszych obaw wszedł do swojego pokoju. Wyciągnął telefon z kieszeni jeansów i nie zważając na godzinę, wybrał numer Blake’a.

– Odbierz, do cholery – burknął, gdy usłyszał dźwięk poczty głosowej. – Ty dupku…

Odłożył telefon na biurko i potarł twarz dłońmi. Co mogło się wydarzyć podczas jego nieobecności? Blake nie wydawał się chętny do wyznawania swoich win. Jacques nigdy by go o to nie podejrzewał. Nie wydawał się nawet przejęty, gdy mu zagroził. Co mogłoby nagle zmienić jego podejście? Co mu odbiło?

Opadł z jękiem na łóżku, zastanawiając się, czy Katherine znała prawdę; czy wiedziała już, jakim okropnym człowiekiem był jej syn. Trudno było to określić po jej zachowaniu w pokoju. Jeśli poznała prawdę, to prawdopodobnie on też powinien zacząć się pakować. Wątpił, by po zdradzie, której się dopuścił, wciąż było dla niego miejsce w rodzinnym domu.

***

– Jestem w hotelu. Tak, wciąż w Chicago. – Blake westchnął i zaciągnął się papierosem, opierając łokcie na parapecie. – Nie, nie zabrałem wszystkiego. Część rzeczy… została. Nie, nie wiem, Aiden… Nie mam teraz siły, by o tym myśleć, ok? Może. W piątek. Nie wiem. Pogadamy później, w porządku?

Zakończył rozmowę, zamknął oczy i zwiesił ramiona. Wiedział, że tak to się skończy, nie oczekiwał niczego innego, ale jednak świadomość tego, co się stało i gdzie teraz się znajdował… Przyzwyczaił się do obecności Kath i Jacques’a. Nie potrafił znów być sam. Samotność go zabijała, a minęły dopiero dwa dni. Dwie pełne doby spędzone w pokoju hotelowym, z którego nie ruszył się nawet na krok. Jego plan zaczynał się i kończył na wyznaniu prawdy narzeczonej. Teraz nie wiedział, co ze sobą zrobić.

Gdy powiedział Katherine o zdradzie, ta w pierwszej chwili w ogóle nie zareagowała. Patrzyła na niego, jakby to do niej nie dotarło. Jej oczy były tak szkliste i zrozpaczone, że Blake szybko zaczął żałować swojej decyzji. Może w niektórych przypadkach prawda wcale nie była najważniejsza? Może niektórym żyłoby się lepiej, gdyby jej nie znali?

– Z kim? – wykrztusiła w końcu, a jej głos zabrzmiał tak obco i słabo, że mężczyzna skulił się w fotelu, z każdą chwilą czując się coraz gorzej.

– To nie ma znaczenia – wymamrotał.

– Z kim?! – powtórzyła znacznie ostrzej, aż się wzdrygnął.

– To… – Przymknął oczy. – Z facetem.

– Ty… – Wyglądała, jakby ktoś uderzył ją z całej siły w twarz. – Jesteś…

– Jestem biseksualny – przyznał cicho i był to pierwszy raz, gdy te słowa opuściły jego usta. Do tej pory nie potrafił tego powiedzieć; do tej pory miał nawet problem z przyznaniem tego przed samym sobą. Miesiące spędzone w pobliżu Jacques’a wiele mu jednak dały. To właśnie ten irytujący, zadufany w sobie i niezwykle odważny nastolatek pomógł mu zaakceptować samego siebie. Chyba nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, jak wielki miał wpływ na życie mężczyzny.

– Jesteś biseksualny – powtórzyła i zachichotała nerwowo, zdumiona nowymi informacjami. – To… Jak mogłeś?

Blake widział, że jego narzeczona starała się opanować emocje, ale jego wyznanie ją przytłoczyło. Nie rzuciła się na niego, nie zaczęła krzyczeć, nie awanturowała się – zawsze była opanowana i tylko nieznacznie podnosiła głos. Miała klasę i teraz też wyraźnie walczyła z emocjami, które próbowały przejąć nad nią kontrole. Łzy spływały po jej gładkich policzkach, a dolna warga drżała, jakby kobieta z całej siły starała się powstrzymać szloch.

– Ja… ja naprawdę… – Głos mu się załamał, kiedy patrzył na roztrzęsioną, złamaną Katherine. Była mu bliska. Dzielili wiele trosk, mieszkali ze sobą i Blake nie mógł kategorycznie stwierdzić, że niczego do niej nie czuje. Ale nie czuł tego, co działo się z nim, gdy w pobliżu znajdował się jej syn. – Nie chciałem cię skrzywdzić. Jesteś wspaniałą kobietą i naprawdę chciałbym być w stanie odwzajemnić…

– Milcz! – Dostrzegł w jej oczach upokorzenie, które odebrało mu dech. – Nawet nie próbuj… Nie chcę tego słuchać. – Jej dłonie zacisnęły się w pięści i długie paznokcie z pewnością zostawiły głębokie ślady w postaci półksiężyców. – Wynoś się. Po prostu… wynoś.

Nie protestował. Posłał jej ostatnie, zrozpaczone i przepraszające spojrzenie, zanim opuścił salon, a chwilę później dom. Następnego dnia przyjechał po swoje rzeczy, a w trakcie szybkiego pakowania Katherine nie odezwała się do niego nawet słowem. Nic więcej nie zostało powiedziane, nic nie zostało wyjaśnione. To był koniec.

Teraz zaciągnął się ostatni raz papierosem, zanim wyrzucił peta przez okno i spojrzał na swój wibrujący telefon. Jacques dzwonił do niego już czwarty raz, ale on nie zamierzał odbierać. Doszedł do wniosku, że powinien ostatecznie zniknąć z życia tej rodziny. Wystarczająco namieszał. Skrzywdził dwie niezwykle ważne dla niego osoby i nie wiedział, czy kiedykolwiek to sobie wybaczy.

Dwa dni później Blake wymeldował się z hotelu i maksymalnie zapakowanym samochodem zajechał pod jeden z ośmiu bloków znajdujących się na strzeżonym osiedlu. Chwilę później z jednej z klatek wyszedł jego agent.

– Na pewno wszystko się zmieści? – zapytał, zamiast zwyczajowego powitania, wysiadając z samochodu.

– Spokojnie, mam dużą i całkowicie pustą piwnicę. Nie licząc starego łóżeczka Lisy. Przecież nie zabrałeś jeszcze wszystkiego, nie?

Blake pokręcił głową i otworzył bagażnik.

– Zrobię to… za jakiś czas. Na razie wolałbym tam nie wracać.

– Naprawdę mi przykro, stary.

– To ja spieprzyłem, nie? – Wzruszył ramionami i pospiesznie zmienił temat. – Nie wiem, kiedy wrócę. Muszę się… uspokoić.

– Wybierasz się do rodziny?

– Jezu, nie! – Blake zaśmiał się, ale był to śmiech gorzki i smutny. – Znacznie dalej. Zamierzam… zamierzam odwiedzić Europę.

Mina Aidena byłaby bezcenna, gdyby nie okoliczności.

– Ale… – Czarnoskóry mężczyzna zamilkł, a brunet od razu domyślił się, że jego agent doszedł do wniosku, iż wspominanie o pracy w tym momencie mogłoby okazać się nieco niezręczne. – W porządku. Tylko wracaj szybko.

– Wrócę. – Kiwnął głową, choć sam nie był jeszcze tego pewny. Niczego już nie był pewny. – Obiecuję.

***

Musiał minąć tydzień, zanim matka Jacques’a zaczęła mówić. W tym czasie chłopak zadzwonił z pięćdziesiąt razy do Blake’a i zostawił mu jakieś dziesięć wiadomości nagranych na pocztę głową, ale mężczyzna nie odpowiadał. Było to frustrujące i doprowadzało nastolatka do szału, a atmosfera w domu tylko pogłębiała jego kiepski stan psychiczny. Katherine całkowicie zamknęła się w sobie, a ich wspólne posiłki były ciche i przepełnione napięciem. Właśnie podczas jednego z nich kobieta w końcu wyznała, co zaszło między nią a jej byłym narzeczonym.

­– Zdradził mnie. – Była to informacja gwałtowna, rzucona między jednym kęsem a drugim i Jacques prawie zakrztusił się przełykanym właśnie kurczakiem, gdy to usłyszał.

Zwilżył gardło wodą i spojrzał niepewnie na rodzicielkę. Wciąż nie wiedział, ile powiedział jej Blake. Nie mógł mu ufać.

– Co? – wydusił.

– Z innym mężczyzną. – Katherine dopiero teraz uniosła wzrok znad swojego talerza i spojrzała mu prosto w oczy. – Wiedziałeś?

Strach zacisnął mu pętle wokół szyi i nie był już w stanie niczego przełknąć. Jak w zwolnionym tempie odłożył sztućce na talerz, próbując zachować spokój.

– O… o czym?

– O tym, że on… że lubi też mężczyzn?

Zagryzł dolną wargę i bezmyślnie uciekł wzrokiem w bok. Ciche sapnięcie ze strony jego matki wystarczyło mu za sygnał, że nie musiał już odpowiadać.

– Wiedziałeś. – Szok i rozczarowanie, jakie usłyszał w jej głosie, złamało mu serce. – Od kiedy?

Czuł, że policzki mu czerwienieją ze wstydu. Kolejne kłamstwo nie wydawało się wskazane. Już i tak w ciągu roku okłamał ją więcej razy niż w całym swoim życiu.

– Dowiedziałem się w Kolorado – wyznał cicho, gapiąc się w swój talerz. – Jakoś tak wyszło, że mi powiedział.

– Powiedział ci – powtórzyła i parsknęła. – Oczywiście.

Dźwięk krzesła przesuwanego po podłodze sprawił, że poderwał głowę i spojrzał na matkę ze wstydem. Ta jednak unikała jego wzroku.

– Dziękuję za obiad.

Wyszła, zanim zdążył ją zatrzymać, przeprosić i zrobić cokolwiek, co pozwoliłoby normalnie im funkcjonować. Zachowanie Katherine było tak nietypowe i tak dezorientujące, że Jacques nie miał pojęcia, co robić, by nie pogłębiać jej bólu. Nie wiedział, jak jej pomóc. I wciąż nie był pewien, czym Blake postanowił się z nią podzielić. Niczego nie potrafił wywnioskować z jej zachowania. Obawiał się zostawiać ją samą w domu, skoro ta zdecydowała się na dwutygodniowy urlop. Nie wiedział, do czego była zdolna w takim stanie. Był przerażony.