Powtórzyć życie – 3 – Dotyk

Za wszystkie komentarze bardzo dziękuję! I od razu przepraszam za ewentualne błędy, ale rozdział nie był betowany. Trzymajcie się!
___________________________________________________________________

Nie pukał. Wszedł do sali i od razu zatrzymał się tuż za progiem, gdy zauważył, że nie jest sam.

– Dzień dobry – przywitał się z doktorem, a następnie przeniósł wzrok na szpitalne łóżko, na którym spokojnie spał nastolatek. Jego oddech był równy i głęboki, ale twarz... Wyglądał gorzej niż ostatnio. – Może powinienem przyjść innym razem...

– Dobry, dobry. – Starszy mężczyzna uśmiechnął się do niego przyjaźnie. – Niech pan zostanie. Myślę, że Nick będzie szczęśliwy, gdy się obudzi i zastanie pana przy swoim łóżku.

Peter spuścił wzrok i kiwnął głową.

– Mhm – mruknął niewyraźnie i zbliżył się do niewygodnego stołka. – Co mu jest? Pogorszyło mu się? Nie wygląda... najlepiej.

– Cóż... nie powinienem o tym mówić. Nie jest pan rodziną Nicka.

– Rozumiem. – Skrzywił się, przyglądając się niezdrowo bladej twarzy chłopaka. Wyglądało na to, że mu się pogarszało. Nie przesadzał, gdy mówił, że zostało mu kilka tygodni.

– Ale z drugiej strony... – Lekarz wyraźnie się wahał. – Jest pan jedynym odwiedzającym, więc... Nie jest najlepiej. Wyniki są coraz gorsze i tak naprawdę... – zacisnął na chwilę usta – nie dajemy mu większych szans. Myślę, że niedługo będzie pan musiał się z nim pożegnać.

– Och. – Słowa doktora były jak pędzący pociąg, który uderzył w niego z katastrofalną siłą. Niby wiedział, że odwiedza chłopaka na onkologii, a stąd zwykle nie wychodzi się żywym, ale słowa lekarza sprawiły, że stało się to bardziej prawdziwe. Nick był przecież tak młody. Nie zasłużył na taki koniec.

Podziękował cicho mężczyźnie, gdy ten opuszczał salę, a następnie całą swą uwagę skupił na śpiącym chłopaku. Jedna z jego dłoni leżała luźno na kołdrze, przerażając swą kruchością i delikatnością. Przez chwilę miał ochotę złapać ją i sprawdzić, jaka w dotyku jest jego skóra. Gdy dotarło do niego, o czym myśli, aż otworzył szerzej oczy ze zdumienia. Nie mógł uwierzyć, że w jego głowie zrodził się tak absurdalny pomysł. Co się z nim działo?

– P-peter?

Głos był słaby, nawet bardzo słaby. Dotarł jednak do uszu mężczyzny, wyrywając go z otępienia, w które popadł. Drgnął i spojrzał na nastolatka, wymuszając słaby uśmiech.

– Jakże się cieszę, że mnie poznałeś – mruknął trochę kpiąco, choć jego głos był ciepły i przyjazny. – Obudziłem cię?

Chłopak uśmiechnął się blado i spróbował podciągnąć się do siadu, ale nie trzeba było być Sherlockiem Holmesem, żeby zauważyć, jak wiele go to kosztowało.

– N-nie – wydusił. – Nie sądziłem, że jeszcze przyjdziesz. Zaskoczyłeś mnie. Znowu.

– Zawsze mogę stąd iść – prychnął, choć po jego uniesionych kącikach widać było, że tylko się droczy.

– Nie! – Nick wydał z siebie dźwięk będący czymś pomiędzy krzykiem a piskiem, co wywołało lekkie skrzywienie na twarzy mężczyzny. Pokręcił głową, patrząc na dzieciaka z czymś w rodzaju zaciekawienia. Szczeniak tak bardzo pragnął jego towarzystwa?

– Skoro tak ładnie prosisz... – Uśmiechnął się szerzej. Już nawet nie przeszkadzał mu brak chusty na niemal łysej czaszce chłopaka. Zaskakująco szybko przyzwyczaił się do tego widoku.

– Palant. – Dzieciak prychnął i pokazał mu język.

– Szczeniak. – Peter wygiął usta w krzywym uśmiechu, wreszcie rozluźniając się i swobodnie siadając na niewygodnym stołku. Oparł jedną dłoń na kolanie, a drugą położył na materacu. Zrobił to bez zastanowienia, nie myśląc nawet o tym, że było to szpitalne łóżko, na którym leżał chory.

Przez chwilę zastanawiał się, jak rozpocząć rozmowę. Nie wiedział o co zapytać, żeby nie urazić chłopaka lub nie wyjść na ignoranta.

– Mówiłeś mi już, czym się zajmujesz?

Zamrugał i odetchnął głęboko, ciesząc się, że dzieciak zaczął temat. Chyba wolał odpowiadać, niż zadawać pytania. Nie miał pojęcia, o co może zapytać osobę, która spędziła tyle miesięcy przykuta do łóżka. Oczywiście był ciekawski i interesowały go różne kwestie, ale nie chciał zadawać intymnych pytań. I tak nie czuł się w pełni komfortowo przy Nicku, nawet jeśli nie potrafił zerwać tej znajomości.

– Nie, nie przypominam sobie... – odpowiedział po chwili zastanowienia. – Jestem tłumaczem.

– Serio? Nie wyglądasz!

– Nie wyglądam? – Uniósł jedną brew, jednocześnie pozwalając sobie na delikatny, kpiący uśmieszek. – A na kogo w takim razie wyglądam?

– Hm, no nie wiem... – Chłopak speszył się nieco i uciekł wzrokiem w bok. – Ale na pewno nie na tłumacza. Bo książki tłumaczysz, tak?

– Ciekawe. – Zaśmiał się, ale pokiwał głową. Dzieciak potrafił być rozbrajający. – Jak twoim zdaniem wygląda tłumacz? – zapytał konspiracyjnym szeptem.

– Jak kujon – palnął w odpowiedzi Nick. – Czyli nie jak ty.

– A jak ja wyglądam? – Zmrużył swoje brązowe oczy, aż wychylając się bardziej w stronę chłopaka. Był ciekaw, co ten o nim myśli.

– Noo... – Nastolatek zacisnął palce na kołdrze, widocznie zażenowany. Nie czuł się w tym momencie komfortowo. – Dobrze. Znaczy, nie nosisz okularów i jesteś raczej... dobrze zbudowany.

Aż zamrugał, zaskoczony tymi słowami. Zlustrował go wzrokiem, myśląc nad czymś intensywnie, ale szybko odrzucił niepokojącą myśl, klasyfikując ją jako jedną z tych naprawdę absurdalnych.

– Taak? – zamruczał. – Jak miło, że tak myślisz... – Przez krótką chwilę miał ochotę wyciągnąć dłoń i poczochrać jego włosy. Lubił to i zawsze tak robił, gdy był z kimś wystarczająco blisko. Tym razem jednak zamarł, gdy dotarło do niego, że nie może tego zrobić, bo dzieciak nie miał włosów. A poza tym... kogo on niby chciał czochrać? Przecież dopiero się poznali i niewiele o sobie wiedzieli. Nie było nawet mowy o jakiejś bliższej relacji.

Mimo to, jeszcze przez chwilę myślał o tym, jakie włosy mógł mieć ten dzieciak. Proste? A może kręcone? Miękkie w dotyku, czy może raczej szorstkie? Niestety, po tej naprawdę niewielkiej kępce, którą widział ostatnio, a której już nie było, mógł jedynie wywnioskować, że były czarne.

– Peter?

– Hmm...? – Aż się poderwał, zaskoczony głosem chłopaka.

– Odpłynąłeś.

– Ta. Wybacz. – Podrapał się po głowie. – Właściwie to wpadłem tylko na chwilę. No wiesz, sprawdzić, jak się czujesz. ­– Uśmiechnął się z zawstydzeniem. – Brat na mnie czeka. – Jak na potwierdzenie swoich słów, właśnie w tym momencie Jack przysłał mu wiadomość. Pomachał więc telefonem, pokazując go Nickowi. – Już się niecierpliwi. Nigdy nie był dobry w czekaniu na cokolwiek.

– Brat? – Nick spojrzał na niego z zainteresowaniem. – To jego tu odwiedzasz? Coś poważnego?

– Nieszczególnie. – Wzruszył ramionami. – Miał wypadek i złamał nogę. Słabo, że nie mogli włożyć tego w gips, tylko musieli przeprowadzić operację i teraz Jack potrzebuje długiej i żmudnej rehabilitacji...

– Och. Brzmi kiepsko. Pewnie musisz wszystko załatwić, co?

– Ta. Właśnie dlatego powinienem już iść... – Drgnął, czując nagle jego kruchą, wątłą dłoń na swojej – większej i silniejszej. Zamrugał, całkowicie zdumiony zachowaniem chłopaka.

– Nie idź jeszcze. Proszę. – Nick nie zabrał dłoni, ale nie poruszył też nią. Jego prośba była zaledwie szeptem, choć dało się usłyszeć w niej nutę desperacji. Wyglądał na onieśmielonego, ale również zdecydowanego. Na coś, czymkolwiek by to nie było. Mężczyzna wolał się nad tym nie zastanawiać.

Nie wyszarpnął dłoni z tego słabego uścisku. Przez chwilę nie robił nic, przyzwyczajając się do uczucia cienkiej jak papier skóry, drobnych kostek i delikatnego ciała. W końcu wypuścił z siebie drżący oddech i niepewnie rozluźnił dłoń, chwytając między dwa palce przegub chłopaka. Przejechał po nim opuszkami, badając fakturę jego skóry. Nie myślał przy tym, dziwnie zafascynowany tym nowym odczuciem. Nie sądził, że dotykanie Nicka może być tak przyjemne.

– Może... – Przełknął ślinę. – Może zostanę jeszcze chwilę...

***

– Pisałem do ciebie. Gdzieś ty polazł? Przecież godzinę temu dzwoniłeś, że już wjeżdżasz na parking. Halo. Ziemia do Petera!

Peter zamrugał, jakby dopiero wybudził się z głębokiego snu, i spojrzał z niezrozumieniem na brata.

– Co?

– Słuchasz mnie w ogóle? Co się z tobą dzieje?

– Ze mną? – Wzruszył ramionami. – Nic.

Był skołowany – zachowaniem Nicka, swoimi reakcjami i tą dziwną atmosferą, która nagle powstała między nim a nastolatkiem. Czuł się tak, jakby stracił kontrolę nad własnym ciałem. Do tej pory na samą myśl o przebywaniu wśród chorych dostawał dreszczy, a teraz nie tylko odwiedzał jednego z nich, ale również go dotykał.

Coś dziwnego się z nim działo. Musiał to przerwać.

Pokręcił głową i skupił się na bracie. On był teraz najważniejszy.

– To mówiłeś, że jak się czujesz?

***

Gdy Peter zniknął za drzwiami, Nick powoli uniósł dłoń, przyglądając się jej z takim zainteresowaniem, jakby widział ją po raz pierwszy. Złote oczy błyszczały radośnie, gdy palcami drugiej ręki dotykał wspomnianej dłoni, starając się przypomnieć sobie dotyk innej, zdrowej skóry. Tak bardzo blisko i przyjemnie...

Uśmiechnął się, po raz pierwszy od bardzo dawna naprawdę szczęśliwy. Czuł, że wreszcie znalazł przyjaciela. I nawet jeśli ta znajomość miała trwać jedynie kilka tygodni, bo Nick nie oszukiwał się, wiedząc, że niedługo umrze, to pragnął jej z całego serca. Rozmawiał z Peterem tylko kilka razy, ale... było mu tak przyjemnie w środku, gdy go widział. Czuł wtedy ciepło i radość, a jego oczy syciły się widokiem zdrowego, dobrze wyglądającego ciała. Mężczyzna prezentował się naprawdę dobrze. Był całkiem przystojny, miał uroczo skołtunione włosy i wyjątkowo piękne, brązowe oczy. Nick myślał ze smutkiem, że może miałby u niego szanse, gdyby był zdrowy. Gdyby tylko był zdrowy...

Przymknął oczy, czując w ustach słodko-gorzki smak rozczarowania. Ale przecież nie mógł mieć wszystkiego, prawda? Los dał mu już przyjaciela i powinien się z tego cieszyć, a nie wymagać jeszcze więcej. Nie chciał być zachłanny.

***

Peter nie wrócił.

Na początku Nickowi wydawało się, że mężczyzna jest zajęty pracą i nie ma czasu. Poza tym domyślał się, że ten poświęca więcej uwagi swojemu poszkodowanemu bratu niż chłopakowi, którego dopiero poznał. Ale gdy minął tydzień i Peter wciąż się nie pojawił, nastolatek przestał się oszukiwać. Wiedział, że mężczyzna już nie wróci.

Przestał liczyć, ile razy robił z siebie idiotę, gdy z nadzieją spoglądał w kierunku otwieranych drzwi, a widząc lekarza lub pielęgniarkę, spuszczał głowę i ze zrezygnowaniem patrzył na swoje chude dłonie. Domyślał się, że go przestraszył. Chciał tylko przez chwilę poczuć ciepłą, zdrową skórę i nie pomyślał, jak mogło to zostać odebrane. Był przecież chory i wiedział, że Peter, pomimo całej swej życzliwości, miał uprzedzenia do takich osób jak on. Po co więc to zrobił?

Był rozczarowany własnym zachowaniem i tym, że zaprzepaścił szansę, by porozmawiać z kimś, kto nie jest pracownikiem szpitala. Wiedział, że jego czas się kończy i więcej szans na zawieranie nowych znajomości już nie dostanie. Dlatego nie potrafił zapomnieć o Peterze i o tym, jak wszystko zepsuł.

 Pesymistyczne myśli i coraz większa niechęć do własnego ciała, które wydawało mu się teraz bardziej odpychające niż zwykle, sprawiały, że jego stan się pogarszał. Nie było już mowy o swobodnych spacerach po korytarzu. Teraz nawet wycieczka do toalety sprawiała mu problem. Słabł i sam coraz mniej się tym przejmował.

***

Próbował nie myśleć o Nicku, ale nie było to łatwe zadanie. Przed oczami ciągle widział jego pełen nadziei wzrok, a wyrzuty sumienia coraz bardziej go przytłaczały. Wiedział, że nie był w żaden sposób zobowiązany do odwiedzania chłopaka, ale mimo to wciąż musiał zwalczać w sobie chęć powrotu na oddział onkologiczny i przeproszenia go za swoje zachowanie. Był rozdarty i gubił się w swoich pragnieniach. Raz chciał zapomnieć o chorym nastolatku, a innym razem myślał o tym, że przez jedną dziwną sytuację nie powinien zrywać kontaktu z osobą, której pozostało tylko kilka tygodni życia.

Ostatni tydzień nie był więc dla niego łatwy i jego bliscy szybko to dostrzegli. Co prawda Peter nie podzielił się swoimi wątpliwościami z rodziną i przyjaciółmi, ale Jack od razu doszedł do wniosku, że jego kłopot wziął się z problemów miłosnych. Oczywiście nie dał bratu żadnych powodów do takiego myślenia i miał wrażenie, że jego brat z nudów tworzy niedorzeczne fantazje, byleby jakoś zająć sobie dzień. A próby wsparcia go i uratowania jego nieistniejącego romansu zajmowały go bardziej niż jakikolwiek serial, czy przyniesione przez Petera książki.

– Po co ci te gazety?

Zerknął na swoją torbę, którą wskazywał Jack i wzruszył ramionami. W środku miał kilka numerów czasopism motoryzacyjnych, które mogłyby zainteresować Nicka, gdyby tylko postanowił go odwiedzić. Nie był jednak przekonany, czy powinien to robić.

– Czy to gazety o samochodach? – Jack przechylił głowę i wychylił się, jakby chciał bliżej przyjrzeć się zawartości torby, ale jego ruchy przez unieruchomioną nogę wciąż były ograniczone. – Jakieś nowe zainteresowania?

– Po prostu przyniosłem je dla kogoś. – Wywrócił oczami, trochę już zmęczony tą wizytą. Przez pół godziny próbował przekonać brata, że wcale nie jest nieszczęśliwie zakochany, a jego życie seksualne ma się dobrze i nie potrzebuje w niczym pomocy. Miał dość. – Możesz po prostu przestać? Nie możemy porozmawiać o czymś, co nie jest bezpośrednio związane z moim życiem?

– Przyniosłeś? – Jack zignorował jego słowa, jakby w ogóle go nie usłyszał. – Więc to tutaj poznałeś tę laskę, do której tak wzdychasz? W szpitalu?

– Jack…

– To jakaś pielęgniarka? – Młodszy mężczyzna zmarszczył brwi. – Kobiecie przyniosłeś gazetki o samochodach? Chryste, jest z tobą gorzej, niż myślałem.

Peter uniósł brwi, a następnie wykonał taki ruch, jakby chciał uderzyć dłonią w czoło.

– Jestem przekonany, że co trzecia kobieta w tym szpitalu ma większe pojęcie o samochodach, niż ty miałeś kiedykolwiek. Przypomnieć ci, dlaczego tu leżysz? – Podniósł torbę i wstał. – Mam dość. Powiem mamie, żeby do ciebie zajrzała, ale nie wiem, czy ktokolwiek jest teraz w stanie z tobą wytrzymać. Obyś szybko stąd wyszedł, bo wkrótce nikt tu nie przyjdzie.

Jack prychnął, wyraźnie oburzony jego słowami, ale Peter się tym nie przejął. Nie miał teraz siły na słowne utarczki z bratem. Musiał zająć się czymś innym.

***

– Peter? – Chłopak musiał być zszokowany jego wizytą, bo tak szeroko otworzył oczy na jego widok, że wyglądało to komicznie. – Nie spodziewałem się... Długo cię nie było i nie sądziłem…

– Wybacz. Musiałem… coś ogarnąć. – Podszedł bliżej i usiadł na stołku. – Jak się czujesz?

Nick nie wyglądał najlepiej. Jeśli mężczyzna miał być ze sobą szczery, to dzieciak wyglądał znacznie gorzej niż ostatnim razem, gdy go widział. Wszystko wskazywało na to, że teraz nawet niewielki ruch sprawia mu trudność. Niełatwo było na to patrzeć.

– Jest w porządku. – Nick uśmiechnął się, wciąż przyglądając mu się tak, jakby nie potrafił wyjść ze zdumienia, że znów go widzi. Dla Petera było to o tyle niekomfortowe, że nie wiedział, jak na to zareagować. A przy tym poczucie winy znów zaczęło wzrastać.

– Przyniosłem ci kilka gazet – oznajmił i otworzył torbę, by wyciągnąć kilka periodyków o tematyce motoryzacyjnej. – Pomyślałem, że mogą cię zainteresować.

– Och. – Nick wydawał się jeszcze bardziej zaskoczony, choć uśmiech, który rozjaśnił jego twarz, był potwierdzeniem na to, że mężczyzna trafił w dziesiątkę ze swoim pomysłem. – To naprawdę miłe. Dzięki.

– To nic wielkiego. – Wzruszył ramionami i ułożył gazety na szafce. – Może chcesz, żebym przyniósł ci coś jeszcze? Masz jakieś życzenia?

– Czyli… – Nick głośno przełknął ślinę i odwrócił wzrok. – Czyli jeszcze tu wrócisz?

Peter poruszył się nerwowo i wymusił sztuczny uśmiech. Widział, jak pełen nadziei był wzrok nastolatka i wcale mu się nie dziwił. Przez osiem miesięcy prawie nikt go nie odwiedzał, a gdy on się pojawił, stał się jedyną osobą spoza personelu szpitala, z którą ten miał kontakt. Nic dziwnego, że tak bardzo zależało mu na jego odwiedzinach. A on bez żadnego konkretnego powodu przestał przychodzić. Był okropny.

– Oczywiście, że wrócę. – Widząc zaszklony wzrok chłopaka, zdobył się na bardziej szczery uśmiech i nawet wyciągnął rękę, by chwycić pomiędzy palce chudą dłoń dzieciaka. – Zastanów się, jakie masz życzenia, co?

Nick pokiwał głową. Cała jego twarz – chorowicie blada i zapadnięta – promieniała teraz radością. Niewiele było mu trzeba, by poczuć szczęście.

– Poczytamy razem? – Chłopak zerknął krótko na gazety, a następnie przeniósł wzrok na mężczyznę. W jego oczach wciąż widoczna była nadzieja. – Proszę.

Peter wzruszył ramionami i sięgnął po jeden z periodyków, choć coś boleśnie ścisnęło go przy tym w klatce piersiowej. Tak niewiele musiał zrobić, by wywołać radość na twarzy Nicka… To nie był ten sam dzieciak, którego widział ostatnim razem. Teraz chłopak wydawał się bardziej potulny i niemal nieśmiały. Mężczyzna wiedział już, jakie będzie jego zadanie na przyszłe dni – musiał przywrócić Nickowi pewność siebie, by ten znów zaczął rzucać w jego kierunku sarkastyczne uwagi. Bo to właśnie ten inteligentny, pewny siebie chłopak wzbudził w nim sympatię i Peter chciał go odzyskać.