Pęknięcia - Rozdział 10

Wiem, że długo musieliście czekać, ale w końcu udało mi się skończyć ten rozdział. Mam nadzieję, że nie wyszedł najgorzej (cicha nadzieja), bo był pisany w wielkich trudach i mękach.
Przy okazji chciałabym podziękować za te cudowne komentarze pełne wsparcia. Były bardzo motywujące ;D
Ach, no i taka oto reklama sklepu -> book-self Znajdziecie tutaj opowiadania LGBT znanych, internetowych twórców. Mój tekst zapewne nigdy się tu nie pojawi, bo wątpię, żeby ktoś chciał kupować te wypociny, ale są tam już opowiadania Shikat Tales, które sama bardzo lubię :P
Pozdrawiam!
__________________________________________________________________

Blake przeciągnął się i wstał, żeby rozprostować kości. Położył książkę na leżaku i odetchnął gorącym, górskim powietrzem. Na początku trudno było mu się skupić na czytaniu, bo wciąż myślał o tym, co powiedział mu Jacques. Jeśli naprawdę Nate był gejem, to on zupełnie tego nie wyczuł. Nigdy nie był w tym dobry. Zresztą, to nie tak, że kiedykolwiek tego potrzebował. Jego epizody z mężczyznami były bardzo krótkie, a od ostatniego razu minęło kilka lat. Czuł, że zwyczajnie wyrósł z tego. 

Nate nie był stereotypowym gejem, nie epatował tak swoją seksualnością jak Jacques, który ubierał się w te cholernie ciasne spodnie i długie, dziergane sweterki. Był wysportowany, pełen entuzjazmu i Blake’owi wyglądał na takiego, co to nie jedną laskę już obrócił. Cóż, najwyraźniej pozory mylą. 

Nie mógł powiedzieć, że czuje się z tym komfortowo. W Chicago było gorąco, ale w tym roku pogoda w Kolorado była absolutnie okropna. Był zmuszony do ciągłego chodzenia bez koszulek i o ile po pewnym czasie przyzwyczaił się do paradowania tak przed synem Kath (przynajmniej miał pewność, że ten nigdy na niego nie spojrzy w ten sposób), to chodzenie tak w pobliżu drugiego geja… Nie, nie mógł powiedzieć, że czuje się z tym dobrze. Oczywiście nigdy nie przyznałby tego głośno, ale coś ściskało go w środku na samą myśl, że jakiś mężczyzna/chłopak mógłby znów patrzeć na niego w ten sposób. To nie było przyjemne uczucie. 

Westchnął, przerywając nieprzyjemne myśli. I tak uważał, że ten wyjazd nie był tak zły, jak zapowiadał się na początku. Minęły już cztery dni, a oni wciąż się nie pozabijali. Ba, nawet się nie pokłócili (chyba, że liczyć dzisiejszą wymianę zdań przed i po śniadaniu). Musiał przyznać, że pomysł jego narzeczonej był całkiem niezły, choć oczywiście wciąż nie był zadowolony z tego, że musi tu siedzieć. Wolałby spędzać czas w Chicago, zamiast kisić się w drewnianym domku w innym stanie. I nawet piękne widoki nie były dla niego wystarczającym wynagrodzeniem.

Wyciągnął telefon z kieszeni i zerknął na wyświetlacz. Aż uniósł brwi, gdy zrozumiał, że już pora obiadowa. Od razu pomyślał o tym, co chłopak mógł dziś przygotować. Pamiętał, że kupowali wołowinę, a on z pewnością nie pogardziłby jakimś dużym, soczystym stekiem. Pełen optymizmu, wszedł do chatki i z rozczarowaniem stwierdził, że nie czuje żadnych wspaniałych zapachów. Tak naprawdę, nie czuł niczego. Wkroczył do pustego salonu, a następnie maleńkiej, równie pustej kuchni. Czysty blat i zero wyciągniętych garnków wskazywało na to, iż Jacques wcale nie zamierzał dziś gotować. Ale co w takim razie robił przez te kilka godzin? 

Ze zmarszczonymi brwiami i dziwną niepewnością, Blake stanął przy drzwiach od jego pokoju i zapukał. Gdy nikt mu nie odpowiedział, złapał za klamkę i pchnął, ale te okazały się zamknięte. Teraz już nieco zaniepokojony (gdyby szczeniakowi coś się stało, z pewnością Kath by go zabiła), krzyknął: 

– Jacq?! Otwórz! 

Musiał chwilę poczekać na reakcję, nim usłyszał jakieś poruszenie w pokoju, a następnie zamek zgrzytnął i jego oczom ukazał się osiemnastolatek. Miał potargane włosy, zarumienione policzki i Blake odniósł nieprzyjemne wrażenie, że przyszedł w bardzo nieodpowiednim momencie. 

– Czego chcesz?

Jego zamglone oczy spojrzały na niego z niezrozumieniem, a mężczyzna natychmiast poczuł się niekomfortowo. Jeśli chłopak robił to, co myślał, że robił… 

– Co z obiadem? 

Jacques zamrugał, jakby musiał dojść do siebie, i dopiero po chwili odpowiedział, a jego spojrzenie stało się bardziej wyraźne. Wyglądał wręcz na zirytowanego, jakby Blake przerwał mu w czymś ważnym. 

– Przygotowałem śniadanie – burknął. – Więc obiad sam sobie zrób. – Najwyraźniej chciał zamknąć drzwi, ale mężczyzna złapał za nie, dostrzegając swojego laptopa na jego łóżku. Myślał, że ten już go oddał. 

– Tylko nie mów, że oglądałeś na nim pornosy… – wymamrotał, wpychając się na siłę do pokoju. Myśl, że dzieciak mógłby oglądać gejowskie porno na jego laptopie i sobie do tego trzepać… Nie, wolał o tym nie myśleć. 

Jacques skrzyżował ramiona na piersi i z kpiącym uśmiechem na ustach oparł się o ścianę. 

– A co? – prychnął. – Później za bardzo by kusiło? 

Zaraz jednak odepchnął się od ściany i w dwóch krokach podszedł do łóżka, na którym leżał laptop. Blake najwyraźniej postanowił zaryzykować i sprawdzić, czym zajmował się chłopak, bo już zaczął się pochylać, żeby zobaczyć ekran, gdy szatyn zamknął urządzenie. 

– Nie twój interes – burknął. – Zaraz ci go przyniosę. 

Mężczyzna zmrużył oczy, zaciekawiony. Gdyby Jacques oglądał pornosy, z pewnością nie miałby problemu z pochwaleniem się tym. Może pisał z jakimś chłopakiem? W końcu Blake niewiele o nim wiedział, więc mógł nie być świadom tego, że nastolatek ma kogoś. 

– Jasne. – Zacisnął wargi. – Tylko się pospiesz. Potrzebuję go. – Wyszedł z pokoju niezbyt zadowolony. Był głodny, niepotrzebnie narobił sobie ochoty na steki, a na dodatek był ciekaw, co Jacques przed nim ukrywa. A tego, że ukrywa, był pewien. 

Pięć minut później chłopak pojawił się w jego sypialni, oczywiście wciąż utykając na jedną nogę, w zaskakująco szybkim tempie odłożył jego laptopa na szafkę i wyszedł. Żadnego „dziękuję” Blake nie usłyszał, ale też się go nie spodziewał. Nadal uważał, że Katherine za bardzo rozpuściła dzieciaka. 

Zmarszczył brwi, uruchamiając urządzenie. I aż sapnął, a jego niebieskie oczy rozwarły się szerzej, gdy dostrzegł tapetę, której z pewnością wcześniej tam nie było. Zacisnął zęby, wpatrując się w zdjęcie dwóch mężczyzn w jednoznacznej pozycji. Jeden z nich – starszy, z ciemnymi włosami – pochylał się nad zdecydowanie młodszym blondynem, a jego członek znajdował się pomiędzy pośladkami chłopaka. Czy to miała być aluzja do jego i Nate’a? 

– Głupi gówniarz! – warknął, włączając Chrome. Historia przeglądarki okazała się jednak pusta, a on po raz kolejny przeklął Jacques’a i jego infantylne zachowanie. Jeśli naprawdę sądził, że mężczyzna jakoś na to zareaguje, to Blake zamierzał go rozczarować. Obiecał sobie, że nie wspomni o tym ani słowem i odegra się w swoim czasie. W końcu nie mógł pozostawić tego bez absolutnie żadnej reakcji, czyż nie? 

Westchnął, wchodząc w plik ze standardowymi tapetami. Zdjęcie słoneczników z pewnością było lepsze od dwójki nagich, kochających się mężczyzn… 

***

Przeczytał ostatnie zdanie i aż odetchnął głębiej. Odrzucił telefon na bok, samemu leżąc na łóżku z jednym ramieniem pod głową. Właśnie skończył czytać powieść Blake’a i sam nie wiedział, co o tym myśleć. Odnalazł Joe Hilla w Google. Okazało się, że mężczyzna zadebiutował kilka lat wcześniej powieścią fantastyczną. Nie ograniczał się jednak gatunkami i jego kolejna powieść (ta, którą przeczytał Jacques) była o życiu i demonach człowieka. To właśnie ta książka przyniosła mu sławę i z tego, co wyczytał, fani byli trochę zawiedzeni, gdy jego kolejne utwory okazały się kryminałami. Podobno bardzo dobrymi, ale to wciąż nie było to samo. 

Nie miał pojęcia, jak mógł go przegapić. Pewnie nieraz w księgarni widział jego książki i omijał je, nie zwróciwszy nań żadnej uwagi. Od początku sądził, że mężczyzna jest jakimś podrzędnym, mało znanym pisarzyną, któremu jedynie wydaje się, że coś potrafi. Jak bardzo się mylił… 

Ta powieść opowiadała historię człowieka niezrozumianego przez innych, niepotrafiącego odnaleźć się w społeczeństwie. Była pełna bólu, tajemnic i… Szatyn odnalazł w niej tyle kontekstów biograficznych, że czuł się tym przytłoczony. Ale przecież znał rodzinę Blake’a, potrafił sobie wyobrazić, jak mogło wyglądać jego dzieciństwo… 

– Cholera – sapnął, z trudem podnosząc się z łóżka. Spędził na nim niemal cały dzień, bez żadnego jedzenia, z jedynie szklanką wody, która teraz stała pusta na szafce nocnej. Wziął ją i utykając, podreptał do wyjścia z pokoju. Powinien posmarować kostkę maścią, ale najpierw zamierzał coś przegryźć, bo jego żołądek, zupełnie jakby wybudził się z jakiegoś letargu, zaczął głośno protestować. 

Blake’a znalazł w salonie. Zatrzymał się, nagle dziwnie niepewny, i oparł o framugę. Ten siedział na kanapie, z szeroko rozstawionymi nogami, w jednej dłoni trzymając pilota, i z wyraźnym znużeniem przerzucał kanały. Nieświadomy jego obecności, położył dłoń na przedzie swoich luźnych spodenek i podrapał się. 

Jacques skrzywił się, odwracając wzrok. I to miał być ten wrażliwy człowiek, który napisał tak wspaniałą powieść? Odchrząknął, wchodząc do środka. 

– Co robisz? – zapytał, jakby nie obserwował go przez dłuższą chwilę. 

Mężczyzna spojrzał na niego bez wyrazu.

– Coś się stało, że postanowiłeś zaszczycić mnie swoją obecnością? – Uniósł brew, odpowiadając pytaniem na pytanie. Nie wydawał się zirytowany, jak spodziewał się Jacques, a jedynie znużony. Najwyraźniej zmiana tapety, przed którą szatyn nie mógł się powstrzymać, nie zrobiła na nim żadnego wrażenia. 

Ignorując jego pytanie, przeszedł obok kanapy i wszedł do kuchni. Zaraz też zajrzał do lodówki, żeby zorientować się, co może przygotować. 

– Robię hamburgery! – krzyknął, zerkając przez ramię. – Też chcesz? 

Brunet zacisnął usta, walcząc ze sobą w myślach. Z jednej strony czuł się urażony i nie chciał nic od tego krnąbrnego dzieciaka, ale z drugiej… Wizja soczystych, domowych hamburgerów przygotowana przez świetnego kucharza… Oblizał wargi. 

– Chcę! – odkrzyknął, poddając się. Jego silna wola kończyła się z chwilą, gdy ktoś proponował mu dobre jedzenie. Jacques nie był nawet świadom, jak silną broń dzierży w swoich delikatnych dłoniach. 

***

Blake otarł dłonią tłuste wargi i przegryzł ostatni kęs. Czuł się pełny i szczęśliwy, gdy poklepał się po brzuchu, żeby okazać swoje zadowolenie. Widział przy tym rozbawione spojrzenie Jacques’a, gdy ten kończył swoją porcję. Nie przejął się tym jednak, mieszając herbatę, którą przedtem posłodził. Zawsze miał słabość do dobrej kuchni, bo jego matka nie była mistrzynią w gotowaniu, a cały okres studiów wspominał jako ciągłe jedzenie mrożonek i niezdrowych fast foodów. Wciąż miał w pamięci, jak Kath upiekła dla niego ciasto z jabłkami. Było wspaniałe, a on już wtedy wiedział, że nie zamierza jej tak łatwo wypuścić z rąk. I nagle okazało się, że jej syn był jeszcze lepszym kucharzem… Był naprawdę okropny, myśląc, że mógłby nawet go polubić, gdyby częściej dla niego gotował. 

– Umiesz piec ciasta? – wypalił, zupełnie nie zastanawiając się nad swoimi słowami. 

Szatyn spojrzał na niego nieco podejrzliwie, mrużąc swoje brązowe oczy. 

– Zależy jakie… – odpowiedział po chwili, nie kryjąc zawahania w swoim głosie. Jeśli Blake myślał, że zostanie kurą domową i przez czas ich pobytu tutaj, będzie stał ciągle przy garach, to zdecydowanie się pomylił. I chłopak zamierzał go w tym uświadomić, jeśli ten zaraz wypali z jakimś idiotycznym tekstem. 

– Eee… Takie z jabłkami? 

Jacques prychnął i wstał, żeby zebrać talerze. 

– Znajdź sobie innego frajera – wyburczał, wychodząc z naczyniami z salonu. W kuchni włożył je do zlewu i zaraz też zabrał się za zmywanie. Wiedział, że starszy mężczyzna i tak tego nie zrobi, a on nie lubił mieć brudno w miejscu, w którym przygotowywał posiłek. Pytanie Blake’a oczywiście go zaskoczyło, ale czuł, że powinien się już przyzwyczaić do jego dziwnych zachowań.  Nie miał zamiaru robić żadnego ciasta, chyba że samemu najdzie go ochota na coś słodkiego i domowego. Ale nie teraz, gdy mężczyzna tego pragnął. Jeszcze by pomyślał, że Jacques zrobił coś specjalnie dla niego… 

***

Zerknął w bok. Westchnął. Spróbował skupić się na odpisywaniu na wiadomość swojemu agentowi, ale jego wzrok wciąż uciekał w stronę kanapy, na której leżał porzucony telefon Jacques’a. Wiedział, że nie powinien, ale tak bardzo go kusiło! Przecież sam się prosił, zostawiając tutaj swojego smartfona… 

Podrapał się po policzku. Wstał, spojrzał szybko na wejście do salonu, choć przecież doskonale słyszał odgłosy lecącej wody pod prysznicem, i podszedł do kanapy. Sięgnął dłonią po telefon, wciąż się wahając. Czy powinien to zrobić? Nie byłoby to do końca fair względem szatyna, ale z drugiej strony ten zrobił mu bardzo głupi żart, z pewnością nie zdając sobie sprawy z tego, co widok takiej tapety mógł wywołać u mężczyzny. Blake teraz chciał się jedynie odegrać i zrobić mu podobnego psikusa. Czy było w tym coś złego? 

Zamknął na chwilę oczy, policzył do pięciu i odblokował telefon. A przynajmniej starał się, bo zaraz na wyświetlaczu pojawiła się prośba o hasło. Brunet zaśmiał się w duchu, czując się wyjątkowo głupio w tym momencie. Wszystkie nowoczesne telefony posiadały tę funkcję, zresztą bardzo przydatną dla nastolatków, którzy chcieli ukryć swoje większe i mniejsze grzeszki. Jacques najwyraźniej nie był wyjątkiem. 

Znów się zawahał. To hasło mogło być znakiem, by odłożył telefon na kanapę i dał sobie spokój. Chłopak mógł w końcu zareagować w dwojaki sposób – roześmiać się i potraktować to jako odpłatę za wcześniejszą zmianę tapety na laptopie mężczyzny lub wściec się na niego i zrobić mu awanturę. Blake skłaniał się bardziej ku tej drugiej reakcji, ale nie przeszkodziło mu to w próbie wpisania pierwszego lepszego hasła, które przyszło mu do głowy. Zaczął od imienia swojej narzeczonej, później od daty urodzin Jacques’a (zupełnie nie wiedział, dlaczego o nich pamiętał), a następnie imienia jego najlepszego przyjaciela…

Wciąż słyszał wodę pod prysznicem, ale przypuszczał, że szatyn niedługo stamtąd wyjdzie. W końcu i tak siedział tam dłużej, niż zwykle.

Hasłem mogło być wszystko. Nazwa ulubionego kompozytora, malarza, przypadkowy ciąg cyfr… Z delikatnym uśmiechem rozbawienia, domyślając się już, że Jacques po raz kolejny okazał się sprytniejszy od niego, wpisał coś, co dość często słyszał z jego ust: „Blake jest dupkiem”. I jakież było jego zdziwienie, gdy hasło zostało przyjęte, a on nagle miał dostęp do całej zawartości jego telefonu.

Roześmiał się. Nie był w stanie powstrzymać szczerego, głośnego rozbawienia, choć wiedział, że powinien być cicho. 

– Naprawdę mnie nie lubisz, co? – Prychnął, zupełnie nie przejmując się tym, że mówi sam do siebie. Z obecnym na ustach uśmiechem, przyjrzał się w końcu temu, co wyświetliło się w chwili odblokowania. Jacques najwyraźniej nie lubił wychodzić z aplikacji, z których korzystał, ufając swojemu hasłu. Blake nie czuł się zaskoczony, że wyświetlił mu się akurat PDF jakiejś książki, bo nieraz widział, jak chłopak czyta. To była chyba jedna z niewielu cech, które w nim pochwalał, i prawdopodobnie ich jedyne wspólne zainteresowanie. Zamiast jednak zabrać się za zmienianie tapety, co miał zrobić od początku, z ciekawości zaczął czytać fragment książki. 

Wystarczyły dwa zdania, by oczy mężczyzny zrobiły się wielkie jak centówki. Zamrugał, oblizał suche wargi i sapnął. Mógł się mylić, oczywiście, ale jeśli tak nie było, to wszystko wskazywało na to, że właśnie tym był zajęty Jacques przez cały dzień. Czytał jego książkę. Cholera. Nie wiedzieć czemu, bardzo to na niego wpłynęło. Tak, że nawet nie zorientował się, iż od dawna nie słychać szumu wody. Dopiero dźwięk otwieranych drzwi wyrwał go z dziwnego letargu, w który popadł. Zablokował pospiesznie smartfona, rzucił go na kanapę i wręcz pobiegł do kuchni, w której zaczął się głośno krzątać, udając, że przygotowuje herbatę. 

– Tu jesteś. – Wkrótce usłyszał głos szatyna, który wszedł do salonu. Zerknął przez ramię i dostrzegł, jak ten bierze swój telefon z kanapy. Teraz miał pewność, że jego słowa nie były skierowane do niego, a do smartfona dzieciaka. Wrócił więc do szukania w szafce torebek z herbatą, udając, że wcale nie czuje się dziwnie rozedrgany ze świadomością, iż Jacques czytał jego książkę. 

– Robię herbatę! – krzyknął. – Też chcesz?! 

Chwilę później nastolatek pojawił się przy jego boku, mając na sobie jedynie bokserki. 

– Nie, naleję sobie soku. – Wyjął szklankę i wyciągnął z lodówki sok marchwiowy. – Trzeba będzie zrobić zakupy. Poza tym kupiłbym jakiś blok. Od rana mam ochotę coś narysować. 

Blake wzruszył ramionami. 

– W porządku. Możemy razem pojechać. Wiesz, że trochę tego nie ogarniam. 

– Trochę – powtórzył, uśmiechając się z rozbawieniem. Był dzisiaj w dobrym humorze i zdawał się patrzeć na mężczyznę nieco cieplejszym wzrokiem. Oczywiście miał świadomość, iż było to spowodowane przeczytaną przez niego książką. Ale ta powieść… Czuł się natchniony i naprawdę miał ochotę malować. Niestety, w tym miejscu było to zupełnie niemożliwe.

Gdy szatyn opuścił kuchnię, Blake odetchnął głęboko, nagle mając świadomość tego, iż Jacques nie jest głupim nastolatkiem, który nie zrozumie drugiego dna jego książki. Znał go na tyle dobrze, by odkryć, iż główny bohater w wielu momentach jest bardzo podobny do niego samego. Może właśnie dlatego czuł się tak bardzo zmieszany?

Wrócił do salonu, postawił kubek z gorącą herbatą na stole i ponownie zaczął czytać email od swojego agenta. Niestety, jego wzrok zupełnie bezwiednie przesunął się na nastolatka, który rozłożył się na kanapie, trzymając w dłoni telefon. Czy teraz też czytał? Co myślał? 

– Jak twoja kostka? – zapytał mimochodem, zwracając na siebie jego uwagę. 

– Mogło być gorzej. – Jacques wzruszył ramionami. – Ta maść bardzo pomaga. 

– Mhm. – Zabębnił palcami w blat stołu. Był niespokojny, jakby nie mógł wysiedzieć na miejscu, co z pewnością w końcu zwróciło uwagę chłopaka, który przyglądał mu się zmrużonymi oczyma. 

– Coś się stało? 

– Od kiedy jesteś moim fanem? 

Zadali pytania jednocześnie. Blake wyglądał przy tym na obojętnego, choć w środku czuł coś zupełnie innego, a Jacques… On przez chwilę wyglądał na skonfundowanego, jakby nie zrozumiał pytania. Dopiero po kilku sekundach przeniósł wzrok na swojego smartfona i zamrugał. 

– Ty chuju… – wydusił i nagle poderwał się z kanapy, zaciskając dłonie w pięści. Mężczyzna również wstał, nieco asekuracyjnie robiąc krok w tył. 

– Jacq… 

– Grzebałeś w moim telefonie?! – Szatyn wyglądał na wściekłego. Jego policzki w zaskakująco szybkim tempie nabrały koloru, a oczy ciskały pioruny. Jeśli przez jakąś krótką chwilę myślał, że Blake nie jest w sumie aż tak bardzo zły i mógłby się z nim dogadać, to teraz wszystkie ciepłe uczucia względem niego wyparowały. – Czego tam szukałeś, co?! Nie wiesz, co znaczy „prywatność”?! 

– Hej, spokojnie. Ja tylko… – Zacisnął na chwilę wargi. – Gdybyś nie zmienił tapety na moim laptopie, wcale nie… 

– Sugerujesz, że to moja wina?! – Prychnął, nakręcając się jeszcze bardziej. Miał wrażenie, że za jednym razem wyrzuca z siebie złość na to, że jest tutaj z Blake’em; że ten po raz kolejny naruszył jego prywatność; że napisał tak wspaniałą powieść, choć jest fiutem. I na dodatek kostka po raz kolejny dała o sobie znać, gdy z nadmiaru emocji przeniósł na nią ciężar ciała, zapominając o urazie. – Kurwa! 

– Nic nie sugeruję! – warknął w końcu, samemu nie wytrzymując. Ten dzieciak tak bardzo działał mu na nerwy! Przez ostatnie kilka dni było spokojnie, ale wiedział, że kolejna kłótnia jest tylko kwestią czasu. I wcale nie czuł się winny. Chciał się tylko odpłacić gówniarzowi, a ten wcale nie musiał reagować tak agresywnie. – Gdybyś nie zmienił mojej tapety na to pedalskie zdjęcie… Z czego się śmiejesz? 

– Ty hipokryto! – Parsknął, nie mogąc powstrzymać napadu śmiechu. I nawet jeśli brzmiał nieco histerycznie, to nie przyznałby tego głośno. – Sam pieprzyłeś facetów, a teraz udajesz, że cię to brzydzi. Żałosne. 

Blake zamarł. Jego niebieskie oczy rozwarły się szerzej, a usta rozchyliły, jakby chciał coś powiedzieć, choć spomiędzy warg nie wydobył się żaden dźwięk. Był w szoku. 

– C-co? – wydusił. 

Jacques zmarszczył brwi, patrząc na niego niemal z odrazą, na co mężczyzna odwrócił wzrok. Skąd on…? 

– Twoja siostra mi powiedziała. – Oblizał wargi i zawahał się, jakby chciał coś jeszcze powiedzieć. Zrezygnował jednak, zgarnął swój telefon z kanapy i posłał brunetowi groźne spojrzenie. – Dotknij jeszcze raz jakiejś mojej rzeczy, a pożałujesz. – Powiedziawszy to, odwrócił się i kuśtykając, opuścił salon. 

Blake opadł na krzesło, omal się przy tym nie wywracając. Lily wiedziała? 

***

Sen był realistyczny. Bardzo. Jacques prawie czuł ślad dotyku na swojej skórze, gdy przebudził się gwałtownie, oddychając szybciej niż zwykle. Był zlany potem, rozgrzany i podniecony. I najgorsze było to, że pamiętał, dlaczego. 

Odrzucił koc, uniósł się na przedramionach i spojrzał na swoje wypchane bokserki. 

– Ja pierdole! – jęknął, opadając z powrotem na poduszkę i zakrywając oczy ramieniem. – Tylko nie to… 

Wizja czarnej, znajomej czupryny i ust, zwykle wygiętych w kpiącym uśmieszku, obrabiających jego członka, prześladowała go przez resztę nocy.